Ο όρος ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ χρησιμοποιείται σήμερα κατά κόρον και εντελώς αδιάκριτα από πολιτικούς και ΜΜΕ, χωρίς διευκρίνιση (και κριτήρια) αν πρόκειται για αρνητική ή θετική μετάλλαξη. Η επιστήμη τα τελευταία εκατό χρόνια έχει προσδιορίσει με αρκετή σαφήνεια το θέμα. Ο,τι συμβάλει θετικά στην εξέλιξη και πρόοδο της ΖΩΗΣ (η ανώτερη μορφή διάταξης της ύλης στο μέχρι σήμερα γνωστό σύμπαν) και της ΙΣΤΟΡΙΑΣ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ αποτελεί και μια «φυσική» πολύχρονη ή και «ανθρώπινη» θετική μετάλλαξη. Οτι αντίθετα σκοτώνει, καταστρέφει τη ζωή, πρέπει να αντιπαλεύεται (σαν αρνητική μετάλλαξη). Αυτός είναι ο μέχρι σήμερα γνωστός νόμος βιώσιμης, ισόρροπης, αειφόρου ανάπτυξης και αρνητικής εντροπίας της «φύσης» και της «ανθρώπινης ζωής».

Αυτά είναι ευρέως γνωστά σε αυτούς που κρατούν τις τύχες αυτού του πλανήτη στα χέρια τους. Ετσι προσπαθούν να προκαταλάβουν τις εξελίξεις και τις θετικές μεταλλάξεις της ιστορίας και να κερδίσουν χρόνο και τον έλεγχο της επερχόμενης εποχής της ελεγχόμενης θερμοπυρηνικής σύντηξης (CTR)... Η ύψιστη ανασφάλειά τους για το «μέλλον», τους οδηγεί σε «προληπτικούς» πολέμους από τη σημερινή «Αυτοκρατορία» τους Ψεύδους και της Υποκρισίας. Δε διστάζουν να καταφεύγουν και σε αντιδραστικές «αφύσικες επιλογές» παντού, για τους ταξικούς σκοπούς τους.

Το «τέλος της βεβαιότητας» όμως δε σημαίνει την «αρχή της αβεβαιότητας», αλλά τη διαλεκτική αντιπαράθεσή τους που οδηγεί στη συνέχεια στην ανθρώπινη διαλεκτική σύνθεσή τους. «Ο θεός δεν παίζει ζάρια», αλλά τα «ζάρια είναι τσιμπημένα» και συνεχώς αλλάζουν... Ενα όμως αναποδογύρισμα του τραπεζιού την κατάλληλη στιγμή από μια έτοιμη από καιρό επαναστατική τάξη (εργατών και όχι μόνο...) και μια νέα σελίδα της ιστορίας γράφεται στην πράξη (όσο κι αν αυτό φαίνεται δύσκολο σήμερα). Δεν μπορείς να κοροϊδεύεις όλο το λαό συνεχώς!

Μέσα λοιπόν σ' ένα τέτοιο σύμπαν ο «ασήμαντος» καιροσκοπισμός της ελληνικής «συμμορίας των 4», όχι μόνο δε λειτουργεί σαν κάποια υποτιθέμενη θετική μετάλλαξη (με φορά - κατεύθυνση από δεξιά προς τα αριστερά) ή έστω σαν ένας θετικός καταλύτης (ενός μικρότερου κόμματος ή κίνησης), απεναντίας δείχνει πού οδηγούν τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα του κυρίαρχου συστήματος: Σε μια νοσηρή εκφυλιστική κανιβαλική οικονομία και μια πολιτική αιμομειξία πρώτου και δεύτερου βαθμού. Η τελευταία είναι αποτέλεσμα των υπόγειων και επίγειων τοπικών δικομματικών διαύλων και των γνωστών διεθνών εκλεκτικών συγγενειών και ελιτίστικων διακρατικών διασυνδέσεων, που απαιτούν «δικομματικές» μονοπωλιακές ταξικές εγγυήσεις. Αντιπροσωπεύει μια αρνητική μετάλλαξη (και θετική εντροπία) αυτοσυντήρησης που στοχεύει στην πεντηκονταετή ανακύκλωση ενός εκμεταλλευτικού συστήματος που τρέμει στην ιδέα ότι ο (καπιταλισμός) κόσμος χάνεται συνεχώς κάτω από τα πόδια του. Παίζουν το τελευταίο χαρτί τους. Οι φαρσέρ μπλοφάρουν.

Το πραγματικό προσωπείο του δικομματισμού, του γκορμπατσοφικού Ανδρουλάκη - Δαμανάκη και των δεξιών μονεταριστών, στέκεται πλέον ολόγυμνο μπροστά μας σε κοινή θέα. Ενα διαχρονικό δίδαγμα για τη νεολαία μας και όχι μόνο. Θα χρησιμοποιούσα το λογοτεχνικό όρο «καραγκιόζηδες» αλλά σέβομαι τη συμβολή του «Καραγκιόζη» στον πολιτισμό μας.

Εμείς οι τοπικές κοινωνίες στα νοτιανατολικά προάστια της Αθήνας ζήσαμε και ζούμε αυτές τις μικρές και μεγάλες δικομματικές (με ολίγον ΣΥΝ) «υπερβάσεις» στην πολιτική (με ανύπαρκτη συμμετοχή του πολίτη) και τις φραστικές αντιδράσεις (με δελτία Τύπου) των αιρετών. Στην πράξη Μάνος και Σπράος, Μπακογιάννη και Παπουτσής συναινούν π.χ. στο ξεπούλημα του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού για να «σώσουν» με ασπιρίνες το χρεοκοπημένο σύστημα. Εάν οι «παραλογισμοί» γεννούν φρούδες προσδοκίες οι πολιτικές αιμομειξίες γεννούν τέρατα. Απεναντίας, η στήριξη (σαν αντίδοτο) και η ψήφος (σαν φανερός άσος) στο ΚΚΕ σήμερα, γεννά ένα θετικό αίτημα και υλική βάση για μια άμεση ουσιαστική θετική μετάλλαξη του κόσμου και των ανθρώπων μέσα σε ένα πρόγραμμα για μια παγκόσμια σοσιαλιστική διευρυμένη αναπαραγωγή.