Ολα καλά, αλλά η κακομοίρα η ελιά πώς φύτρωσε πάνω στη σκαλωσιά που είχε στηθεί για ντεκόρ της κυρίας Αγγελοπούλου και του κυρίου Ρογκ! Μέσα σε όλη αυτή την αισθητική ένα τόσο σημαντικό σύμβολο έμοιαζε σαν τη μύγα μες στο γάλα.

***

Καλή, δε λέω, έως μέτρια, για να λέμε και την αλήθεια, η Ισλανδή Μπγιοργκ που τραγούδησε την «Ωκεανία», ακίνητη από τη μέση και κάτω μέσα στο «σιδερένιο» της φόρεμα σαν άλλη Ουίνι (βλ. «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ, εκείνη χωμένη μέσα στο χώμα), αλλά με μια μεγάλη διαφορά: Χωρίς το «λόγο» του Μπέκετ. Αλλά, κυρίως, έχουμε καλύτερες τραγουδίστριες! Ερμηνεύτριες εννοούμε.

***

Οχι γιατί αγαπάμε την Κούβα, αλλά προσέξαμε ότι κι αυτοί μας αγαπούν ή, τουλάχιστον, μας τιμούν. Εισέπραξαν παρατεταμένο και θερμό χειροκρότημα, αλλά και αυτοί κρατούσαν μαζί με τις δικές τους σημαίες και τις ελληνικές.

***

Κάτι έμεινε ανολοκλήρωτο. Ενα κενό. Κάτι δεν «ειπώθηκε». Η ειρήνη! Το «όχι πόλεμος». Και μη μου πείτε ότι εννοείται! Τίποτε δεν εννοείται. Η τέχνη, αυτή που υπηρέτησε χτες ο Δ. Παπαϊωάννου, έχει τον δικό της τρόπο να μιλάει, για πράγματα που οι λέξεις πια δεν αποδίδουν την ουσία τους! Αλλά δεν το έκανε!