Η εικόνα δεν είναι άγνωστη. Την ξέρουν οι εργαζόμενοι, από πρώτο χέρι. Από τις αρχές του χρόνου, οι τιμές στο πετρέλαιο θέρμανσης έχουν ακριβύνει περί το 45%. Οι επίσημες ανατιμήσεις, όπως τις καταγράφει η κυβέρνηση, στα διάφορα είδη πλατιάς κατανάλωσης φτάνουν και ξεπερνούν το 10%. Οι άλλες, οι κανονικές ανατιμήσεις που πληρώνει ο καθένας μας όταν προσπαθεί να καλύψει τις στοιχειώδεις οικογενειακές ανάγκες, σε πολλές περιπτώσεις αγγίζουν το 15% και ίσως περισσότερο. Μεγάλη είναι και η αύξηση που έχουν οι τιμές στις διάφορες υπηρεσίες Πρόνοιας, Υγείας, κ.ο.κ.

Αυξήσεις είχαμε από τις αρχές του χρόνου και στα μεροκάματα των μισθωτών. Το βασικό μεροκάματο, από 24,16 ευρώ στις αρχές του χρόνου, σήμερα έχει διαμορφωθεί στα 24,95 ευρώ. Ποσοστό αύξησης; Ολο κι όλο 3,3%!!! Και μ' αυτά τα σκάρτα 25 ευρώ πρέπει να πληρωθεί η στέγαση. Να εξοφληθούν οι λογαριασμοί για φως-νερό-τηλέφωνο. Να μπει τσουκάλι. Να εξασφαλιστεί το ντύσιμο και άλλα στοιχειώδη. Να καλυφθούν τόσες και τόσες ανάγκες, που μπορεί να είναι άμεσης προτεραιότητας, αναγκαστικά όμως ...σπρώχνονται όλο και πιο πίσω. Κι όμως, όπως λένε, στη σημερινή του έκθεση ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας θα διαμηνύσει πως χρειάζεται ...αυτοσυγκράτηση και ακόμα πιο περιορισμένες αυξήσεις στους μισθούς.

Αυτή ήταν η πολιτική που ακολουθούσε τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ, αυτή ακολουθεί σήμερα και η ΝΔ. Το 'χουν, άλλωστε, και δημόσια ξεκαθαρισμένο. Μπούσουλάς τους είναι οι αποφάσεις της Συνόδου της Λισαβόνας του 2000, όπου κωδικοποιούνται οι σύγχρονοι στόχοι της οικονομικής ολιγαρχίας, για τις «νέες» εργασιακές σχέσεις και τα «νέα» συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης και προστασίας. Στόχος και επιδίωξή τους είναι να ενισχύσουν, λέει, την υπόθεση της ανταγωνιστικότητας. Να δημιουργήσουν, δηλαδή, τις προϋποθέσεις, ώστε ο ντόπιος καπιταλιστής (ή κάποιος «αεριτζής» από το εξωτερικό που έρχεται ως επενδυτής) να παράγει με υπερκέρδη στην Ελλάδα, ανταγωνιζόμενος άλλους συναδέλφους του. Ποιους; Κυρίως εκείνους που δραστηριοποιούνται σε χώρες όπου το μεροκάματο είναι-δεν είναι 1 ευρώ τη μέρα και όπου τα αφεντικά διαφεντεύουν, σχεδόν απόλυτα, τη ζωή και το θάνατο των ιθαγενών.

Το γεγονός ότι ούτε η επίσημη στατιστική, ούτε οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης μπορούν να κρύψουν την άσχημη κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι, ή να αποσιωπήσουν τα αλλεπάλληλα πλήγματα που δέχεται το βιοτικό τους επίπεδο, δεν αποτελεί βεβαίως το οποιοδήποτε άλλοθι για τους κυβερνώντες, ή όσους σέρνονται πίσω από την πολιτική τους. Ισα ίσα, οι κορόνες για την κατανόηση που δήθεν έχουν, προκαλούν την ακόμα μεγαλύτερη οργή και αγανάχτηση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Ολων εκείνων που καθημερινά συνθλίβονται και από την ακρίβεια και από τα άθλια μεροκάματα.