Τους στόχους του ΚΚΕ μπροστά στο 17ο Συνέδριο, που θα διεξαχθεί το διάστημα από 9 έως 12 του Φλεβάρη, ανέλυσε χτες σε συνέντευξη Τύπου, την οποία παραχώρησε με την ευκαιρία της δημοσίευσης των Θέσεων και της έναρξης του προσυνεδριακού διαλόγου, η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα.

Οπως ανέφερε εισηγητικά, το βασικό θέμα συζήτησης στο Συνέδριο, πέρα από τον απολογισμό δράσης της Κεντρικής Επιτροπής, είναι από την ανασυγκρότηση στην ισχυροποίηση του ΚΚΕ με το σύνθημα: «ΚΚΕ Ισχυρό, για το Λαό, τη Λαϊκή Συμμαχία, το Σοσιαλισμό». Αναφερόμενη στη διαδικασία τόνισε ότι πέρα από τον εσωκομματικό χαρακτήρα της, θα αποτελεί συγχρόνως και ένα ανοιχτό δημόσιο διάλογο, όχι μόνο από τα μέσα επικοινωνίας που έχει το ΚΚΕ - το «Ριζοσπάστη» και την «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» - αλλά και με τη μορφή συζητήσεων, συσκέψεων. Κι αυτό γιατί, όπως συμπλήρωσε, «νιώθουμε την ανάγκη, αλλά και την υποχρέωση, να ακούσουμε τη γνώμη των ανθρώπων που δεν ανήκουν στο Κόμμα, είτε δεν είναι μέλη του Κόμματος είτε έχουν και διαφορετικές θέσεις. Και πιστεύουμε ότι όλοι μπορούν να προσφέρουν, ιδιαίτερα όλοι εκείνοι που μας έχουν γνωρίσει από κοντά τα τελευταία χρόνια, σε κοινούς αγώνες, σε κοινή δράση.

Είμαστε βέβαιοι ότι με τη μεγαλύτερη αντικειμενικότητα θα προσφέρουν στο διάλογο και με τις κριτικές παρατηρήσεις. Πολύ περισσότερο που θεωρούμε ότι αυτό το Συνέδριο ειδικά πρέπει να είναι ένα συνέδριο εξέτασης της δουλιάς και της πορείας του ΚΚΕ, παίρνοντας ως βάση όλη την πορεία που έχει διατρέξει την τελευταία 14ετία».

Η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε ότι αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα αυτού του Συνεδρίου, καθώς και προηγούμενα Συνέδρια έχουν γίνει αλλά και από την άποψη ότι με βάση το Καταστατικό ο απολογισμός αφορά στην περίοδο 2000-2004. «Ωστόσο - συμπλήρωσε - η Κεντρική Επιτροπή εκτιμά ότι πρέπει να ρίξει μια γενικότερη ματιά από το 1991 και ύστερα, παίρνοντας υπόψη ότι το ΚΚΕ βρέθηκε το 1991 σε μια πολύ δύσκολη θέση, σε θέση υποχώρησης και αποδιοργάνωσης κι επομένως η πορεία του και η πορεία ανασυγκρότησής του δεν μπορεί να κοιταχτεί μόνο από 4ετία σε 4ετία. Εχει και αυτό βεβαίως αξία, αλλά πολλές φορές η ζωή έχει αποδείξει ότι ξανακοιτάζοντας τα πράγματα με μια ευρύτερη χρονικά ματιά, μπορείς να δεις με μεγαλύτερη νηφαλιότητα και αντικειμενικότητα το δρόμο που διέτρεξες. Γι' αυτό λέμε από την ανασυγκρότηση στην ισχυροποίηση. Προσπαθούμε να γενικεύσουμε την πείρα 14 χρόνων».

Συνεχίζοντας υπογράμμισε: «Αναμφισβήτητα το 1991 βρεθήκαμε μπροστά σε μια νέα κατάσταση. Και αυτή η νέα κατάσταση δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα, αφορά και στις διεθνείς εξελίξεις. Οταν λέμε νέα κατάσταση αναφερόμαστε σε μια πρωτοφανή ύστερα από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, που αφορούσε όχι μόνο στις διεθνείς σχέσεις, αλλά και στο εσωτερικό όλων των καπιταλιστικών χωρών, επιθετικότητα αρπαγής των κατακτήσεων, αλλά και νέων μέτρων, αναδιαρθρώσεων, όπως λέμε εμείς, που διαμορφώνουν οπωσδήποτε μια νέα κατάσταση.

Οπωσδήποτε στοιχείο της νέας κατάστασης ήταν η δραματική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης παγκόσμια και στο εσωτερικό των χωρών, σε βάρος των δυνάμεων του σοσιαλισμού, σε βάρος των πιο ριζοσπαστικών δυνάμεων του κομμουνιστικού κινήματος, όλων των δυνάμεων της προόδου.

Γι' αυτό και παίρνουμε ως βάση εξέτασης το 1991, που σηματοδότησε, όπως είπαμε, τη μείωση των δυνάμεων του Κόμματος και την αποδιοργάνωσή του. Βεβαίως, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτή η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα δεν εμφανίστηκε μόνη της και ολοκληρωτικά το 1991. Αρκετά στοιχεία προϋπήρχαν. Τι ήταν ο θατσερισμός, π.χ., της δεκαετίας του '80; Ηταν ο προπομπός αυτής της στρατηγικής που ακολουθεί ο ιμπεριαλισμός στο εσωτερικό των χωρών και στις διεθνείς σχέσεις.

Το λέμε αυτό γιατί σε εκείνη τη φάση θεωρήθηκε από πάρα πολλούς, δεν αναφέρομαι στο Κόμμα μας, αλλά θεωρήθηκε ότι ο θατσερισμός ήταν μια παρέκκλιση από μια κλασική πολιτική που ακολουθούνταν στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος.

Ξαναλέμε, ήταν ο προπομπός και μάλιστα αυτή την πολιτική, που τότε ονομάστηκε θατσερισμός, την ακολούθησαν όχι μόνο τα νεοφιλελεύθερα κόμματα, αλλά και τα σοσιαλδημοκρατικά, που σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με μια στρατηγική, μια πολιτική που είναι εσωτερική και βαθύτερη ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος και όχι μια πολιτική που αφορά σε μια συγκυρία.

Γι' αυτό μιλάμε για νέα κατάσταση. Και αυτή η πολιτική θα ακολουθούνταν έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα από την παρουσία και την ύπαρξη του σοσιαλιστικού συστήματος. Οπωσδήποτε η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη άφησε το πεδίο ελεύθερο αυτή η πολιτική να περάσει, χωρίς τη μέγιστη δυνατή αντίδραση, με μια σχετική ευκολία και να διαμορφωθεί αυτή η πραγματικότητα που ζούμε όλοι».

Ακολούθως η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε: «Η γνώμη της Κεντρικής Επιτροπής είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια το ΚΚΕ ακολούθησε μια θετική, ανοδική πορεία, παίρνοντας ως βάση, ως σημείο εκκίνησης, οπωσδήποτε μέσα στη συνέχειά του, το 1991. Ξέρετε ότι όλα αυτά τα χρόνια, τα ζήσατε κι εσείς μαζί μας, όσοι δεν είστε μέλη του Κόμματος. Περάσαμε πραγματικά από πολύ μεγάλες δυσκολίες, συναντήσαμε πάρα πολλά εμπόδια αντικειμενικά, τρικλοποδιές, ακόμα και πισώπλατα μαχαιρώματα και υπήρχαν οι εξής κίνδυνοι:

Ο ένας κίνδυνος ήταν το ΚΚΕ να γίνει ένας σκαντζόχοιρος, να σηκώσει τα αγκάθια του, να κάτσει στη γωνία, να αμύνεται, να υπερασπίζεται την πολιτική του, τις θέσεις του, αλλά κατά κάποιο τρόπο να κάθεται στη γωνιά, φοβισμένο μπροστά σε αυτά τα εμπόδια και στις δυσκολίες.

Ο άλλος δρόμος ήταν να φύγουμε από τη "γωνιά" και να πάμε με το ρεύμα. Να υποκλιθούμε στις δυσκολίες, να γίνουμε, όπως μας έλεγαν, περισσότερο μοντέρνοι. Να θεωρήσουμε ότι αυτές οι δραματικές και αρνητικές αλλαγές που έγιναν ήταν τελεσίδικες, οριστικές, νομοτελειακές, άρα η λύση ήταν να προσαρμοστούμε.

Ευτυχώς, και για το ΚΚΕ, και για την ιστορία του, αλλά, πιστεύουμε, και για το λαϊκό κίνημα, ακολουθήσαμε ένα διαφορετικό δρόμο. Δε θα τον πω μέσο δρόμο. Προσπαθήσαμε και βρήκαμε ένα δρόμο που έλεγε ότι πρέπει να βρεθούμε μέσα στο λαό, να ασχοληθούμε με τα προβλήματά του τα οποία οξύνονταν και, ταυτόχρονα, να προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις, τα καινούρια στοιχεία και τα καινούρια φαινόμενα και να προσαρμοστούμε αγωνιστικά σε αυτές τις εξελίξεις, βήμα το βήμα. Δεν ήταν εύκολο μέσα σε λίγα χρόνια να ολοκληρώσεις τη γνώμη σου και τη μελέτη σου για τις εξελίξεις.

Αναμφισβήτητα είχαμε όπλο την ιδεολογία και τη θεωρία και την ιστορία του Κόμματός μας, την πλούσια πείρα του, τις παραδόσεις του τις αγωνιστικές, αλλά και τα διδάγματα από τις δυσκολίες, από τα σκαμπανεβάσματα, από τα λάθη και τις αδυναμίες.

Εχει πάρα πολύ μεγάλη αξία ότι το ΚΚΕ κράτησε τη συνέχειά του. Δεν αισθανθήκαμε ποτέ ότι ξεκινάμε από την αρχή και ότι εμείς το 1991 χαράζουμε έναν εντελώς καινούριο δρόμο. Αντίθετα, προσπαθήσαμε να σταθούμε, όπως είπαμε, στην ιστορία και στην εμπειρία του Κόμματός μας, αλλά συνειδητοποιώντας ότι υπάρχουν καινούρια ζητήματα, εξελίξεις, που πρέπει να μπούμε βαθιά και να τις μελετήσουμε.

Με αυτή την έννοια λέμε ότι η πορεία του Κόμματος ήταν ανοδική. Είχαμε παρέμβαση στο κίνημα, στις κοινωνικές εξελίξεις, στις διεργασίες που γίνονται αργά αλλά σταθερά στη συνείδηση του λαού. Και κυρίως εκτιμάμε ότι η ανοδική πορεία υπάρχει στο γεγονός ότι δημιουργήσαμε και δημιουργούμε προϋποθέσεις για μία πιο ουσιαστική, πιο ανοδική, πιο αποτελεσματική και ποιοτική πορεία από εδώ κι εμπρός.

Δημιουργήσαμε και δημιουργούμε προϋποθέσεις και φιλοδοξούμε το 17ο Συνέδριο αυτές τις προϋποθέσεις που δημιουργήθηκαν από τους κομμουνιστές, μέσα στους αγώνες, μαζί με τους φίλους και συνεργαζόμενους, να τις μετατρέψουμε σε μια δυνατότητα - άρα οι προϋποθέσεις πρέπει να γίνουν και δυνατότητα - ουσιαστικής ισχυροποίησης του ΚΚΕ».

Διευκρινίζοντας τι σημαίνει ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η ΓΓ της ΚΕ τόνισε: «Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι, όταν στις Θέσεις μας λέμε ισχυροποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, μιλάμε για ένα σύνολο δεικτών του ΚΚΕ και όχι για κάποιους μεμονωμένους δείκτες. Γιατί η ζωή έχει αποδείξει, παίρνοντας την ιστορία του κινήματος και του Κόμματός μας αλλά και του διεθνούς κινήματος, ότι μπορεί να έχεις περιστασιακές νίκες, μπορεί να έχεις προσωρινές νίκες και αυτές να μην οδηγούν σε ουσιαστικά αποτελέσματα. `Η μπορεί φαινομενικά να πηγαίνεις πιο αργά, αλλά στην πορεία να δημιουργείς προϋποθέσεις για μια ποιοτική αντεπίθεση, που να είναι αυτή που θέλουμε.

Πριν δώσω το περιεχόμενο αυτής της ισχυροποίησης, θέλω να σταθώ σε ορισμένες εκτιμήσεις που κάνουν οι Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής, γιατί η ισχυροποίηση του ΚΚΕ δεν είναι μια αφηρημένη θέση.

Προσαρμόζεται, εξειδικεύεται στις συγκεκριμένες συνθήκες που περνάμε. Και για μας οι συνθήκες δεν είναι εσωτερικές, εσωκομματικές, είναι οι συνθήκες της χώρας μας, οι συνθήκες στην περιοχή, οι συνθήκες παγκοσμίως.

Τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός έχει δεχτεί πυρά ιδεολογικά, ότι ζούμε σε μια Ελλάδα που είναι ισχυρή ή ισχυροποιείται μέσα στην ΕΕ και παγκοσμίως, μια Ελλάδα που είναι ή φιλοδοξεί να μπει στο σκληρό πυρήνα. Και, μάλιστα, γίνεται πολύς λόγος για τους δείκτες της ανάπτυξης. Καταχαρούμενο το ΠΑΣΟΚ. Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί αυτούς τους δείκτες να τους δείξει λίγο κατώτερους, για τους γνωστούς λόγους.

Εμείς στο μόνο που μπορούμε να συμφωνήσουμε είναι ότι η Ελλάδα πραγματικά επέδειξε ορισμένους θετικούς δείκτες ανάπτυξης, π.χ., του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, δείκτες βελτίωσης της παραγωγικότητας. Κάπου διάβαζα ότι είναι μέσα στις 6 πρώτες χώρες παγκοσμίως σε ρυθμούς αύξησης της παραγωγικότητας. Εμείς όμως δε βλέπουμε τα πράγματα με τους στατιστικούς δείκτες μόνο, αλλά έχουμε έναν βασικό δείκτη που έχει να κάνει με τις ταξικές, με τις κοινωνικές αντιθέσεις, με τις ταξικές ανισότητες. Οι θετικοί δείκτες, είτε με το διάβασμα του ΠΑΣΟΚ, είτε με το διάβασμα της Νέας Δημοκρατίας, που πραγματοποίησε η Ελλάδα, είναι δείκτες δυναμώματος του μονοπωλιακού κεφαλαίου, δείκτες δυναμώματος των κερδών και αύξησης της ταξικής εκμετάλλευσης και γενικότερα της κοινωνικής καταπίεσης. Αυτή είναι η γνώμη μας.

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα με αυτούς τους δείκτες και με τις συγκεκριμένες εξελίξεις θεωρήθηκε μια χώρα που βρίσκεται στην περιφέρεια του σκληρού πυρήνα. Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα έχει πιο αναπτυγμένο καπιταλισμό στα Βαλκάνια και από τη γειτονική της χώρα την Τουρκία. Κι εμείς απαντάμε: Και τι μ' αυτό; Βελτιώθηκε η ζωή του ελληνικού λαού; Βελτιώθηκε η ειρήνη και η ηρεμία στα Βαλκάνια;

Αντίθετα, εμείς βλέπουμε ότι ακόμα και αυτή η θέση που έχει η καπιταλιστική Ελλάδα στα Βαλκάνια και στην περιοχή, δεν είναι κατοχυρωμένη ούτε και με καπιταλιστικά κριτήρια. Γιατί τώρα στην Ευρώπη αναπτύσσονται επίσης χώρες όπως είναι η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Δεν είναι τα Βαλκάνια των πρώτων χρόνων της αποδιοργάνωσης. Η Τουρκία επίσης αναπτύσσεται καπιταλιστικά.

Και επομένως, επειδή τώρα εδώ παίρνονται και κριτήρια γεωστρατηγικά, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Ελλάδα θα διατηρήσει και αυτή τη θέση που έχει σήμερα μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που για μας παραμένει μια θέση ενδιάμεση, με σοβαρές πολιτικο-στρατιωτικές εξαρτήσεις, οι οποίες βέβαια έχουν ιστορικά διαμορφωθεί, αλλά που τώρα είναι ακόμα βαθύτερες και προστίθενται και καινούριοι κρίκοι.

Και αν θέλετε - και αυτή είναι και η διαφορά μας από όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις - εμείς δε φιλοδοξούμε να βοηθήσουμε μια Ελλάδα που θα αναβαθμιστεί μέσα στο σύστημα του ιμπεριαλισμού και θα μπει σε ανώτερη βαθμίδα. Αντίθετα, φιλοδοξούμε για μια Ελλάδα που η αναβάθμισή της έχει να κάνει με τη ζωή, τα δικαιώματα του λαού και με τη θέση και το ρόλο του λαϊκού παράγοντα».

«Με αυτή την έννοια - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - εμείς ισχυροποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας θεωρούμε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας από καλύτερες θέσεις, οπωσδήποτε με όρους κινήματος και συμμαχίες, να συμβάλλει στην ανάπτυξη της πολιτικής πείρας του λαού.

Και η ανάπτυξη της πολιτικής πείρας σήμερα συνδέεται όχι μόνο με το ριζοσπαστικό αγώνα για τα λαϊκά προβλήματα, που οπωσδήποτε μας απασχολεί και απασχολεί όλους, αλλά στο έδαφος αυτού του αγώνα να συνειδητοποιηθεί ότι η ανώτατη πολιτική πείρα πρέπει να συνδεθεί με το πρόβλημα της νίκης του λαού στο επίπεδο της διακυβέρνησης και, γενικότερα, στο επίπεδο της εξουσίας.

Γι' αυτό και λέμε ισχυρό ΚΚΕ για το λαό, για τα προβλήματά του, για τη συμμαχία, για το σοσιαλισμό, που βεβαίως αποτελεί το στρατηγικό σκοπό του ΚΚΕ. Αλλά κατά τη γνώμη μας ευρύτερα σήμερα ο λαϊκός παράγοντας πρέπει να συνειδητοποιήσει την ανάγκη βαθιών αλλαγών στο επίπεδο της εξουσίας και όχι απλώς της διακυβέρνησης.

Οπωσδήποτε έρχονται χειρότερες μέρες. Μπροστά μας βρίσκεται και η κρίση που θα αγκαλιάσει την Ελλάδα. Ολα αυτά τα χρόνια η Ελλάδα, μετά το '93, δε βρισκόταν σε κρίση, όμως η κρίση θα χτυπήσει και την Ελλάδα. Και, μάλιστα, αν τη χτυπήσει τότε που οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης θα βρίσκονται στη φάση της ανόδου, τότε αυτή η κρίση θα είναι πιο βαθιά, πιο καταστρεπτική για την εργατική τάξη και για τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Και, επιπλέον, δεν ξεχνάμε ότι η Ελλάδα είναι σε μια περιοχή που ασκείται η λεγόμενη μεσογειακή πολιτική του ΝΑΤΟ, που ασκείται γενικότερα η πολιτική του ΝΑΤΟ, των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και η ευρωπαϊκή πολιτική στην περιοχή για τη διανομή και αναδιανομή των αγορών και ότι πέρα από τα Βαλκάνια ιδιαίτερος στόχος είναι οι αραβικές χώρες, οι λαοί της Αφρικής. Είμαστε, δηλαδή, σε μια περιοχή όπου η εστία του πολέμου θα ανάψει και θα ξανανάψει».

Εν συνεχεία η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε: «Ολοκληρώνοντας θέλω να συγκεντρώσω την προσοχή σας στο εξής: Πού συγκεκριμένα στοχεύει το ΚΚΕ, συνδέοντας το ζήτημα με την ισχυροποίηση αλλά και με το συμφέρον του λαϊκού κινήματος και της πρότασης της συμμαχίας;

Πρώτον, μας ενδιαφέρει το ΚΚΕ - και αυτό θα είναι το ποιοτικό του στοιχείο - να περάσει σε μια ανώτερη βαθμίδα όσον αφορά στην ανάπτυξη της θεωρίας και της πιο βαθιάς επιστημονικής επεξεργασίας των θέσεών του.

Οχι ότι μέχρι τώρα ήμαστε έξω από αυτή την προσπάθεια, αλλά οπωσδήποτε το Κόμμα πρέπει να κάνει μια ιδεολογική θεωρητική αντεπίθεση και στο πεδίο της επιστημονικής τεκμηρίωσης των θέσεών του. Αυτός θα είναι αποφασιστικός παράγοντας για την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος. Από την άποψη αυτή πιστεύουμε ότι αυτός ο παράγοντας θα είναι και εποικοδομητικός για την αντιμετώπιση σοβαρών αδυναμιών και καθυστερήσεων, που παρά την ανοδική πορεία διατηρούμε και μας παρακολουθούν σε όλη την πορεία της δουλιάς μας.

Στην ουσία, δηλαδή, πρόκειται για πιο εντατική ανάπτυξη της πολιτικής δράσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για την προώθηση της στρατηγικής του. Γιατί ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει να πάει πιο ψηλά και από τα καθήκοντα της στιγμής, από τα τρέχοντα και τα άμεσα, χωρίς βεβαίως να το υποτιμούμε.

Μέσα στα πλαίσια αυτής ακριβώς της ανάπτυξης της θεωρίας και της επιστημονικότητας της πολιτικής δράσης του Κόμματος βρίσκεται η προσπάθειά μας να συνεχίσουμε πιο εντατικά τη μελέτη της πείρας του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε και γενικότερα της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού, την καλύτερη επεξεργασία της αντίληψής μας για το σοσιαλισμό, παίρνοντας υπόψη τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού αλλά και τους παράγοντες της ανατροπής του. Επιδιώκουμε μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας να αναπτυχθούν μαρξιστές επιστήμονες, ιδιαίτερα μέσα από την εργατική τάξη. Οχι επιστήμονες θεωρητικολόγοι των γραφείων, αλλά επιστήμονες οι οποίοι συνδυάζουν τη θεωρία και την πράξη αδιάρρηκτα.

Θα δώσουμε συνέχεια στα ζητήματα του σοσιαλισμού και μάλιστα θα εκδώσουμε με τη μορφή αρχειακού υλικού επιστημονικές συζητήσεις που έχουν γίνει σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα στα θέματα του σοσιαλισμού, ανεξάρτητα αν συμφωνούμε σε όλα αυτά, ανεξάρτητα αν μπορούμε να έχουμε μια ολοκληρωμένη γνώμη γι' αυτά. Αλλά θεωρούμε ότι πριν καταλήξεις κάπου ολοκληρωμένα, πρέπει να ξέρεις όλες τις σοβαρές απόψεις πάνω σ' αυτό το ζήτημα.

Επίσης σ' αυτά τα πλαίσια θα εκδώσουμε το δεύτερο τόμο της ιστορίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Στην ουσία είναι μια ιστορία που αφορά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα του τόπου μας. Είναι μια ιστορία που επίσης μας δίνει τη δυνατότητα να ωριμάσουμε παραπέρα ως Κόμμα και στα σημερινά καθήκοντα. Και επίσης πιο αποφασιστικά στον τομέα της ιδεολογίας και της θεωρίας θα προβάλλουμε τον ιστορικό και πρωτοποριακό ρόλο της εργατικής τάξης».

«Ο δεύτερος παράγοντας που μας ενδιαφέρει - σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - είναι η πολιτική συμμαχιών. Δεν μπορούμε να βάλουμε βεβαίως ημερομηνία στη συγκρότηση του Μετώπου. Θα ήταν ένας υποκειμενισμός και μια αυθαιρεσία. Στη φάση που βρισκόμαστε σήμερα πιστεύουμε ότι πρέπει να ενισχυθούν οι υπάρχουσες μετωπικές συσπειρώσεις και, κυρίως, να αποκτήσουν πόδια κάτω.

Δεύτερον, θεωρούμε ότι υπάρχουν πεδία και τομείς για νέες μορφές συσπείρωσης και συμμαχίας, τομείς που υπάρχει σοβαρή καθυστέρηση και ακόμα μεγαλύτερη καθυστέρηση από την πλευρά του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, όπως στον τομέα του πολιτισμού, του αθλητισμού, που συνδέονται πια και με τον τρόπο ζωής, αλλά και σε τομείς που ακόμα υπάρχει μια σχετική καχεξία ανάλογα με τα προβλήματα και τις ανάγκες του λαού.

Ταυτόχρονα, πιστεύουμε ότι πρέπει να ανοίξει μια συζήτηση γιατί ωριμάζει η ανάγκη μιας γενικότερης συσπείρωσης. Δεν εννοώ το Μέτωπο, αλλά μιας γενικότερης συσπείρωσης που προβάλλει πιο συστηματικά οικονομικά, κοινωνικά, δημοκρατικά προβλήματα σε εναντίωση με την πολιτική του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Θεωρούμε ότι η πολιτική συμμαχιών πρέπει να είναι η πολιτική στην οποία υποτάσσεται ολόκληρη η δραστηριότητα του Κόμματος.

Εχουμε αποκτήσει τις πρώτες εμπειρίες. Ας κάνουμε ορισμένες κριτικές παρατηρήσεις και σκέψεις στις θέσεις. Είναι κάτι που δεν μπορούμε να το ολοκληρώσουμε και να το συζητήσουμε μόνοι μας, αλλά μαζί με ανθρώπους που συνεργαζόμαστε και ευρύτερα με το λαό. Πιστεύουμε όμως ότι ο βασικός μοχλός επιτάχυνσης των διεργασιών για την οικοδόμηση του Μετώπου είναι το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το νεολαιίστικο κίνημα, γενικότερα το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα.

Δεν είναι αναχώρηση από την ανάγκη πρωτοβουλιών από πάνω για το Μέτωπο. Ομως, η κατάσταση σήμερα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και του νεολαιίστικου κινήματος είναι ανησυχητική και αν θέλετε αυτοί οι δύο βασικοί τομείς συμπαρασύρουν και ολόκληρο το λαϊκό κίνημα σε μια μορφή στασιμότητας και αποδιοργάνωσης.

Εμείς, λοιπόν, δίνουμε βάρος στη δουλιά μας στην εργατική τάξη και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στη νεολαία, που τα βλέπουμε βεβαίως το καθένα για διαφορετικούς λόγους ως δύο κινήματα τα οποία πρέπει να διευρύνουν την παρέμβαση και τον προσανατολισμό τους σε όλα τα προβλήματα που αφορούν στην οικογένεια, στα θέματα και στα προβλήματα των γυναικών, στα προβλήματα των μισθωτών επιστημόνων, της διανόησης, του πολιτισμού, χωρίς να υποκαθιστούν τα ιδιαίτερα κινήματα σ' αυτόν το χώρο.

Πάνω απ' όλα θεωρούμε ότι η εργατική τάξη και το κίνημά της πρέπει να αναλάβουν σοβαρές πρωτοβουλίες κοινωνικής συμμαχίας, με τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται το ΚΚΕ να καταπολεμήσει και μέσα στις γραμμές του υποτιμητικές αντιλήψεις γύρω από αυτή τη συμμαχία, όπως επίσης θα έλεγα υποτιμητικές ή μη ευαίσθητες αντιλήψεις στη μεγάλη σημασία που έχει το εργατικό κίνημα να πρωτοστατήσει σε όλα τα μέτωπα πάλης και πάνω απ' όλα να κάνει το μεγάλο βήμα συμμαχίας με τα άλλα μικροαστικά στρώματα, όπως επίσης και να αναλάβει το δικό του μερίδιο ευθύνης για τα ιδιαίτερα προβλήματα των γυναικών, ιδιαίτερα των εργαζομένων, αλλά και συνολικά του γυναικείου πληθυσμού».

Η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε και στον ιδιαίτερο προβληματισμό που αναπτύσσεται στις Θέσεις για τη βελτίωση της διεθνούς παρέμβασης του Κόμματος και την ανάγκη να συνεχιστούν πιο επίμονα οι προσπάθειες για μία διακριτή συνεργασία και συντονισμό στα πλαίσια του κομμουνιστικού κινήματος, αφού όπως τόνισε: «Θεωρούμε ότι αυτή η προσπάθεια θα μπορέσει να βοηθήσει στην ανάπτυξη μιας αντιιμπεριαλιστικής συμμαχίας».

Επισήμανε, επιπλέον, επ' αυτού: «Το διεθνές κίνημα προχωρά, θα λέγαμε, αλλά ταυτόχρονα μέσα στις δομές του διεθνούς κινήματος διεξάγεται μία οξύτατη διαπάλη, δεν οφείλεται στις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές μέσα στους εργαζόμενους, κάτι που θα ήταν φυσιολογικό να υπάρχει, αλλά είναι διαπάλη εισαγόμενη και από τα έξω, από τις προσπάθειες μηχανισμών αυτό το κίνημα να εξελιχθεί σε ένα κίνημα ανώδυνο, που διεκδικεί ή μάλλον παλεύει στο πόσο θα χάσει και όχι στο πόσα θα κερδίσει. Είναι φυσιολογικό, αν θέλετε, διότι ο ιμπεριαλισμός φοβάται το κίνημα των λαών, έχει πολλά όπλα εναντίον του, αλλά πάντα χρησιμοποιεί και τα όπλα από τα μέσα».

Τέλος, υπογράμμισε ότι μπροστά στο Συνέδριο: «Είμαστε αποφασισμένοι με πολύ μεγάλη αυστηρότητα να διεξαγάγουμε τον προσυνεδριακό διάλογο. Δε θέλουμε βεβαίως καθόλου να μηδενίσουμε ό,τι κάναμε αυτά τα χρόνια. Ο μηδενισμός είναι κακός σύμβουλος. Αλλά πάνω απ' όλα θέλουμε να συγκεντρώσουμε την προσοχή στο πού πονάμε. Το ΚΚΕ έχει περιθώρια μιας αποφασιστικής βελτίωσης και ισχυροποίησης».

«Τα προηγούμενα χρόνια - κατέληξε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - υπήρχε και μία συγκατάβαση. Περάσαμε κρίση, είχαμε νέα κατάσταση, μέχρι να προσαρμοστούμε είχαμε εμπόδια, τρικλοποδιές. Νομίζουμε όμως ότι από τώρα και μπρος η αυστηρότητα και η απαιτητικότητα από τον εαυτό μας πρέπει να είναι πολύ μεγάλη και γι' αυτό παρακαλούμε αυτή την απαιτητικότητα να τη δείξουν και οι εργαζόμενοι. Γιατί όποιος απαιτεί από το ΚΚΕ σημαίνει ότι εκτιμά το ρόλο του και την προσφορά του».