Τα όσα διαδραματίστηκαν προχθές το βράδυ στα πλατό των τηλεοπτικών καναλιών - με αφορμή την άφιξη στην Αθήνα (από την Αλεξάνδρεια) του μικρού Γιάννη Διαμάντη, τον οποίο είχε «απαγάγει» ο Αιγύπτιος παππούς του, αντιδρώντας έτσι στο γάμο της κόρης του με αλλόθρησκό της - δημιουργούν, για μια ακόμα φορά, μια σειρά από ερωτήματα και προβληματισμούς.

Προβληματισμοί, όμως, που δεν έχουν σχέση με τον «πόλεμο» που ξέσπασε στα μεγάλα κανάλια, εξαιτίας της απουσίας πλάνων απ' την άφιξη του μικρού. Υπενθυμίζουμε πως μόνο το «Μέγκα» είχε τέτοια πλάνα, προκαλώντας τις έντονες διαμαρτυρίες των άλλων τηλεοπτικών καναλιών (Αλφα, ΝΕΤ, ΕΤ1, Αντέννα και Σταρ), ενώ ανάμειξη στην ιστορία είχε και το υπουργείο Εξωτερικών, που ανέλαβε να καταγράψει, μέσω υπαλλήλου του, τη συνάντηση του μικρού με τους γονείς του, αλλά η κασέτα που παραδόθηκε στην ΕΤ1 - που θα μοίραζε στη συνέχεια το υλικό και στ' άλλα κανάλια - είχε μόνο ...χιόνια! Να σημειωθεί - και είναι κι αυτό ένα απ' τα τραγελαφικά της υπόθεσης - πως οι υπεύθυνοι του ΥΠΕΞ πήραν αυτή την απόφαση για να προστατεύσουν τον μικρό απ' τις κάμερες!

Γιατί, τελικά, αυτό που προκύπτει - για μια ακόμα φορά, το ξανατονίζουμε - και απ' αυτή την ιστορία είναι, πρώτον, κατά πόσον ο ανθρώπινος πόνος μπορεί να είναι εμπορεύσιμος και, δεύτερον, κατά πόσον ο τηλεθεατής αναγκάζεται - και είναι αναμφίβολα η σωστή λέξη - να μετατρέπει την επιθυμία του για ενημέρωση σε αδιάκριτη παρακολούθηση της προσωπικής ζωής των άλλων. Γιατί, τελικά, τι είναι είδηση; Και τι είναι «δημοσιογραφική επιτυχία»; Μήπως πρέπει - έστω και τώρα - κάποιοι να προβληματιστούν πάνω σ' αυτά τα «απλοϊκά» ερωτήματα;

Το να «λούζεις», ας πούμε, επί τόσες μέρες καθημερινά τον τηλεθεατή με μια υπόθεση που παραπέμπει σε ...σαπουνόπερα, δε νομίζουμε πως δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να υποστηρίζει πως κάνει σωστά τη δουλιά του. Το να γίνεται - χτες - ενημέρωση των πολιτικών συντακτών και να συζητιέται, σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα, το συγκεκριμένο θέμα, δε νομίζουμε πως τιμά καθόλου τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δ. Ρέππα, που στο παρελθόν - αλλά και στο μέλλον, φανταζόμαστε - σε ερωτήσεις δημοσιογράφων για φλέγοντα ζητήματα (αγρότες, ναυτεργάτες κλπ.) απαντά πως «αυτά δεν είναι θέματα της γενικής πολιτικής του κράτους και δεν πρέπει να απασχολούν την ενημέρωση των πολιτικών συντακτών». Δηλαδή, η υπόθεση της οικογένειας Διαμάντη είναι ζήτημα της γενικής πολιτικής του κράτους; Για να μάθουμε, δηλαδή, τι γίνεται και τι σήμερα θεωρείται πολιτική και δημοσιογραφία...

• Η γελοιότητα και η κατάντια της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας συνεχίστηκε και χτες. Τα τηλεοπτικά κανάλια επέλεξαν και πάλι να έχουν - όταν γύρω μας κυριολεκτικά ο κόσμος καίγεται - κεντρικό τους θέμα τη διαμάχη για την επίμαχη κασέτα, «ενημερώνοντας» το κοινό τους πως η κασέτα του ΥΠΕΞ, που προχτές είχαν αποφανθεί ότι είναι σβησμένη, τελικά είχε πλάνα, που, όμως, χρειάζονταν άλλης τεχνολογίας βίντεο για να προβληθούν!