Η δικιά μας η σημαία βγήκε απ' τα κόκαλα τα ιερά και γι' αυτό έχει το άσπρο χρώμα. Πήρε κι από το πολύ μπλε που έχουμε κι έδεσε. Κοντολογίς, η σημαία μας δεν είναι ξεφτισμένος θυρεός βασιλιάδων ή αρπακτικών κρατών σύμβολο. Μήτε γεράκι έχει, μήτε λέοντα. Είναι χρώματα που τα επέβαλε η ιστορία. Τι να κάνουμε, η δική μας ελευθερία είναι βγαλμένη απ' τα κόκαλα των ραγιάδων που κραύγασαν ελευθερία ή θάνατος. Και τα κόκαλα, ξέρετε, ασπρίζουν μέσα στη γη πριν αρχίσουν να θρύβονται. Το δικό μας φως είναι εκτυφλωτικά άσπρο και το χρώμα μας αυτό δένει με της θάλασσας και τ' ουρανού.

Χωρίς να το καταλάβω, έκαναν κατοχή οι θύμησες. Λοιπόν, ο Ισοκράτης καλεί Ελληνες όλους εκείνους που μετέχουν στην Ελληνική Παιδεία. Το πρωτάκουσα μαθητής του Γυμνασίου Αρρένων Εδεσσας. Ηταν λόγος ενός καθηγητή, που κρατώ ευλαβικά στη θύμησή μου. Δηλαδή, κύριε, ρώτησε ένας συμμαθητής μου, δεν είναι η ξεχωριστή ράτσα μας; Κι ένας Σλάβος μπορεί να καλείται Ελληνας;

Τι μνήμη, Θεέ μου, μεγάλος άνθρωπος. Πώς τον θυμόταν το στίχο του Πούσκιν. Βροντερά απάγγειλε: Εμπρός σηκώσου Ελλάδα επαναστάτισσα/ μάταια δεν ξεσηκώθηκαν οι Θερμοπύλες/ στο πέρασμά σου!

Λοιπόν; Είπε μόλις τελείωσε την απαγγελία. Καλείτε τον Πούσκιν Ελληνα; Αφωνη η τάξη. Ενας Σλάβος έχει τραγουδήσει έτσι την επανάστασή μας;

Και το εγγόνι του Σκερτέμπεϊ και το εγγόνι του Πούσκιν, που ανεμοθύελλα κοινωνική το 'φερε στον τόπο μας, που συλλαβίζει τη γλώσσα του Ομήρου, που κοινωνεί, όσο γίνεται, την ελληνική παιδεία, που πρωτεύει, μάλιστα, στα γράμματα, τι το κάνουμε; Το βάζουμε στην πίσω γραμμή ή ακόμα και σημαιοφόρο, αφού πρωτεύει;