Ως δείγμα της βαρύτητας την οποία δίνει η κυβέρνηση στην Παιδεία προβάλλεται η προγραμματισμένη για τις επόμενες μέρες προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για την Παιδεία. Και ταυτίζεται με την έναρξη του περίφημου «εθνικού διαλόγου» για την Παιδεία, τον οποίο έχει εξαγγείλει η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Βέβαια, η ίδια η κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει ότι μιλώντας για εθνικό διάλογο δε σημαίνει ότι βάζει στην άκρη το πρόγραμμα της ΝΔ. Και κοντά σε αυτό, ο διάλογος εξαγγέλλεται με δεδομένες τις διακηρυγμένες πολιτικές της ΕΕ για περισσότερη κατάρτιση και λιγότερη εκπαίδευση για τους πολλούς, τις «απαιτήσεις» της στρατηγικής της Λισαβόνας για ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της ΕΕ, τον ΟΟΣΑ που τραβάει το αυτί για ακόμα μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση.

Στο πλαίσιο αυτό, ήδη η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έχει χαράξει τις κατευθυντήριες γραμμές για την πολιτική της στην Παιδεία. Επαναλαμβάνοντας συχνά πυκνά, ανάμεσα σε άλλα, την ανάγκη «αποκέντρωσης» με συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών, «αξιολόγησης» σε όλο το φάσμα της εκπαίδευσης, σύνδεσης με την αγορά εργασίας στο όνομα της καταπολέμησης της ανεργίας, «ευρωπαϊκής διάστασης» κλπ. Μέτρα, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κατηγοριοποίηση, στη διεύρυνση των ταξικών αντιθέσεων, στην υποβάθμιση του μορφωτικού ρόλου του σχολείου, στη χειραγώγηση συνειδήσεων και στην προετοιμασία μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα των εργαζομένων που θα έχει ανάγκη το μεγάλο κεφάλαιο. Μέτρα, που ενώ παρουσιάζονται ως ρηξικέλευθες προτάσεις, στην πραγματικότητα είναι οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που τα τελευταία δέκα χρόνια επιχειρείται να επιβληθούν στα εκπαιδευτικά συστήματα.

Και αν τα παραπάνω αποτελούν το πλαίσιο του «εθνικού διαλόγου», τότε οι πραγματικές σύγχρονες λαϊκές ανάγκες για παιδεία θα είναι η μεγάλη απουσία από αυτόν. Αφού η κυβέρνηση έχει κάνει «σημαία» τον «εκσυγχρονισμό» της Παιδείας, ώστε αυτή να ανταποκριθεί στις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου. Και στο ίδιο μήκος κύματος το ΠΑΣΟΚ, σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης, φτάνει να πλειοδοτεί σε προτάσεις για τον ίδιο στόχο και ταυτίζεται και στην ανάγκη διαλόγου και συναίνεσης για την εφαρμογή του.

Και όλα αυτά τη στιγμή που η λαϊκή οικογένεια βρίσκεται αντιμέτωπη με τα δυσβάσταχτα βάρη της δημόσιας «δωρεάν» Παιδείας, όπου οι εργαζόμενοι βλέπουν τα παιδιά τους να επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου ανάμεσα σε ένα σχολείο της αποστήθισης και της αποσπασματικότητας, στο φροντιστήριο για την εισαγωγή στην ανώτατη εκπαίδευση, και στην απαξίωση των πτυχίων. Ο λαός βλέπει ότι η πορεία αυτή που ακολουθείται στην Παιδεία πάει κόντρα στις ανάγκες του. Και δεν μπορεί να «συναινέσει», ούτε να περιορίσει τις ανάγκες αυτές στα στενά πλαίσια ενός διαλόγου με προδιαγεγραμμένη κατεύθυνση. Η διεκδίκηση της Παιδείας των λαϊκών αναγκών περνά μέσα από το δρόμο του αγώνα όλων για ριζικές αλλαγές στην Παιδεία και γενικότερα στην κοινωνία.