Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»

Ορισμένοι μάλιστα έφτασαν σε σημείο να βλέπουν ως και νέα μέρα να ξημερώνει!

Πού;Στα μαύρα σκοτάδια της πιο σκοταδιστικής δύσης!

Και τώρα, τι θα γίνει με τη «νέα δημοκρατική αριστερά» που τόσο μας έχει λείψει από την εποχή του Κλίντον;

Ε, κάτι θα σκεφτούνοι αριστερούληδες με την ειδική επίδοση να βλέπουν τον Μπους αλλά ποτέ τον ιμπεριαλισμό.

Γιατί άραγε έχουμε την αίσθηση ότι όπου να 'ναι θα αρχίσουν να πληθαίνουν τα ρεπορτάζ για το πού μπορείτε να ψωνίσετε καλά και φτηνά;

Φταίνείσως κάτι δημοσιεύματα που ήδη προετοιμάζουν το κλίμα, έτσι που να περνάει η άποψη ότι όλοι μπορούν να τα βγάλουν πέρα, παρά την κρίση, αρκεί να το ψάξουν.

Την ώρα που οι υπαίτιοι για τα δεινά των εργατών πανηγυρίζουν γιατί με κάθε απόλυση αυξάνεται η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Καθώς εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. Μόνο που γι' αυτό ακριβώς δε θα δούμε στα ρεπορτάζ των «έγκυρων οικονομικών αναλυτών» αναφορές για την κατάσταση της εργατικής τάξης σήμερα.

Αντίθετα, και οι πλέον εξόφθαλμα αντεργατικές κατευθύνσεις, όπως αυτές του Αράπογλου, βλέπουμε να παρουσιάζονται ως «σκληρές αλήθειες», με τις οποίες οφείλουμε να συμφωνήσουμε αφού είναι «αλήθειες».

«Αλήθειες»της τάξης που εκπροσωπούν είναι και μόνον αυτής. Για την εργατική τάξη η ίδια η έννοια της αλήθειας έχει ριζικά διαφορετικό περιεχόμενο, όχι γιατί υπάρχει θέμα οπτικής γωνίας, αλλά γιατί η αλήθεια ή θα περιγράφει την αντικειμενική πραγματικότητα των σχέσεων κεφαλαίου-εργασίας, που στο προκείμενο είναι σχέσεις εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και μόνο τέτοιες, ή δεν είναι αλήθεια.

Τόσο απλά είναι ορισμένα πράγματα. Μόνο που για να αναδειχτούν ως τέτοια πρέπει να ανοίξει ρωγμή στο πέπλο της παραπληροφόρησης που απλώνουν τα μέσα ενημέρωσης τα οποία κατέχει η αστική τάξη. Αυτό βεβαίως και δεν μπορεί να συμβεί από το εσωτερικό αυτών των μέσων. Ούτε από μέσα ενημέρωσης που στο όνομα μιας κάποιας αριστεράς προβάλλουν όραμα για έναν δήθεν καλό καπιταλισμό.

Οπερ;

Κοντά στο νου και η γνώση...