Ως πότε; | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ως πότε;

Κοιτούσα τα παιδιά της Παλαιστίνης, με τα μεγάλα μάτια και τις σφιγμένες γροθιές τους, που ήρθαν πριν λίγες μέρες στη χώρα μας και φιλοξενήθηκαν από το ΠΑΜΕ, και προσπαθούσα να δώσω μιαν απάντηση. Ενιωθα να με κοιτούν με τα πελώρια μάτια τους και να με ρωτούν «γιατί;». Γιατί την ώρα που ενώ έπρεπε να παίζουν με τα παιχνίδια τους, να πηγαίνουν σχολείο και να κοιτούν τη ζωή με χαμόγελο, εκείνα αναγκάζονται να κρύβουν πέτρες στις τσέπες τους για να τις πετάξουν στα ισραηλινά άρματα μάχης. Γιατί αντί να πηγαίνουν σχολικές εκδρομές περπατούν μέσα σε χώρες άγνωστες προκειμένου να φτάσουν κάποια στιγμή στην πατρίδα μας για λίγες ειρηνικές μέρες.

Δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτά τα παιδιά. Δεν υπάρχουν λέξεις που μπορούν να δικαιολογήσουν αυτό που τους συμβαίνει. Δεν υπάρχουν λόγια που μπορούν να εξηγήσουν γιατί η ζωή σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη για κάποιους κοστίζει τόσο λίγο. Ποιος φταίει για όλα αυτά; Ποιος αποφάσισε ότι κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν το δικαίωμα να έχουν πατρίδα; Δεν έχουν το δικαίωμα να γεννηθούν, να πεθάνουν και να ταφούν στη γη που τους γέννησε;

Εβλεπες τα μικρά παιδιά να στέκονται όρθια, αποφασισμένα, και σου 'ρχονταν στο μυαλό εικόνες άγριες. Ετρεχες με τη φαντασία σου στην πατρίδα τους και τα 'βλεπες να παίζουν κυνηγητό με τα ισραηλινά άρματα μάχης. Και, δυστυχώς, δεν είναι τα μόνα παιδιά που παίζουν τέτοια άγρια παιχνίδια. Στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Τουρκία, και παλιότερα στη Γιουγκοσλαβία, σε πολλά μέρη του πλανήτη, εκατομμύρια παιδιά παίζουν κάθε μέρα παιχνίδια με το θάνατο.

Κοιτώντας τα, αναρωτιέμαι, γιατί; Ψάχνω να βρω γιατί εμείς οι «μεγάλοι» επιτρέπουμε σε αυτούς που έχουν τις τύχες του πλανήτη στα χέρια τους να κάνουν τόσα εκατομμύρια παιδιά δυστυχισμένα. Γιατί επιτρέπουμε σε κάποιους να βγάζουν λεφτά ακόμα και από το θάνατό μας. Και, προπάντων, γιατί τους αφήνουμε να παίζουν τις τύχες τις δικές μας και των παιδιών μας στα ζάρια.

Ως πότε; Λέω και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Ως πότε θα επιτρέπω σε άλλους να διαχειρίζονται τη ζωή μου, το μέλλον μου; Ως πότε θα παραμένω σιωπηλός, στο σπιτάκι μου, περικυκλωμένος και ευτυχισμένος στα απλά μικρά καθημερινά πράγματα της ζωής μου; Ως πότε θα περιμένω να έρθει η δική μου η σειρά; Τώρα είναι η Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν. Χτες ήταν η Γιουγκοσλαβία. Αύριο μήπως έρθει η δική μου, η δική μας η σειρά; Πόσοι λαοί θα πρέπει να βομβαρδιστούν, πόσες χώρες θα πρέπει να ισοπεδωθούν ώστε να καταλάβω ότι όλα αυτά αφορούν και στη δική μου τη ζωή;

Ελένη ΓΑΒΡΙΗΛ