Είδα τον Σαρόν να γελά, καθισμένος πάνω στα πυρηνικά του και ευτυχισμένος, που επιτέλους τα κατάφερε να εξοντώσει τον Αραφάτ. Αποκλεισμένος ο ηγέτης των Παλαιστινίων στο αρχηγείο του από τα ισραηλινά τανκς, ήταν βέβαιο πως θα έβγαινε από κει μόνο πεθαμένος. Είναι αλήθεια πως, στην τελευταία έξοδό του, αυτό που είδαμε δεν ήταν παρά μια σκιά του εαυτού του, λίγες στιγμές πριν καταπέσει.

Η δολοφονία του Αραφάτ πέφτει στα μαλακά. Πλασάρεται ως αποτέλεσμα μιας αρρώστιας που απλά είχε άσχημη εξέλιξη. Λησμονούν πως ο Σαρόν είχε αρχίσει δολοφονικές απόπειρες εναντίον του από το 1982. Κάθε τόσο μάλιστα ανακοίνωνε πως είναι θέμα χρόνου το τέλος του.

Η δολοφονία του Αραφάτ βαραίνει εξ ολοκλήρου το Ισραήλ. Γιατί πιστεύει στον Σαρόν και συνεχίζει τη γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα τους μάρτυρες των γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Το Ισραήλ, μετά τη δολοφονία του Αραφάτ, περνάει σε μια ακόμη μεγαλύτερη ύβρη. Απαγορεύει να ταφεί ο Παλαιστίνιος ηγέτης στην Ιερουσαλήμ. Φαίνεται, λοιπόν, πως ο υπερούσιος λαός του Ισραήλ, που κάθε πράξη του την ντύνει με Θεό, είναι έτοιμος να υποστεί τα χειρότερα, όπως καταγράφονται μάλιστα μέσα στα ίδια τα ιερά κείμενά του (βλ. Ψαλμούς): «Ερχονται μέρες συμφοράς», «θανατερό σκοτάδι» και «χτυπήματα που επιβάλλονται από ανθρώπους».