Λυπάμαι που δεν υπάρχει χώρος να ασχοληθούμε εκτενώς με την ταινία. Γιατί δεν είναι, απλώς, μια περίπτωση. Είναι ένα φαινόμενο. Μια προσπάθεια να αναστηθούν λείψανα. Να διατηρηθεί ή και να ξαναμπεί η θρησκεία - και μέσα από τον κινηματογράφο - στο παιχνίδι. Και ακόμα γιατί ήταν επίσημη συμμετοχή στο φεστιβάλ των Καννών. Μια συμμετοχή που δε δικαιολογείται ούτε από τη φόρμα της ούτε, πολύ περισσότερο, από το περιεχόμενό της. Και επίσης γιατί είναι μια παραγωγή των αδελφών Αλμοδόβαρ!

Μπορεί όλα τα παραπάνω να είναι τυχαία. Ακόμα και η καταγωγή της σκηνοθέτιδας να μην έχει τόση σημασία (είναι από την Αργεντινή που καίγεται και τσουρουφλίζεται). Το θέμα, πάντως, της ταινίας μόνον ο «Σωτήρ» θα μπορούσε να το είχε γεννήσει. Αδυνατώ να πιστέψω πως είναι πρόβλημα για την Αργεντινή ή για οποιαδήποτε άλλο μέρος του κόσμου το πρόβλημα που θίγει η ταινία.

Τα κορίτσια μιας χορωδίας ενός κατηχητικού ενώ κάνουν πρόβες συζητούν για την πίστη, τη «θεία» κλίση, αλλά και για τα ερωτικά (κρυφά). Ολα αυτά συμβαίνουν σε ένα ξενοδοχείο, όπου γίνεται ένα ιατρικό συνέδριο. Ενας παντρεμένος και με παιδιά γιατρός «κολλάει» πίσω από ένα νεαρό κορίτσι. Το νεαρό αυτό κορίτσι θα βρει τη δύναμη να σώσει τον αμαρτωλό αυτόν άντρα! Βοήθειά μας!