Παρέμβαση έκανε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Στρ. Κόρακας κατά τη συζήτηση της πρότασης της ευρωβουλευτή Lalumier για «ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με τη δρομολόγηση της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ενόψει του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Φέιρα» στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Ξεκινώντας την παρέμβασή του ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, σημείωσε ότι η πρόταση ψηφίσματος της κ. Lalumiere, είναι πλήρως εναρμονισμένη με τις κατευθύνσεις της ΕΕ, όπως αυτές συγκεκριμενοποιήθηκαν στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής στο Ελσίνκι, για αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ.

Ο στόχος του ψηφίσματος που προτείνεται, είναι η κοινοβουλευτική κάλυψη της συγκεκριμένης απόφασης του Ελσίνκι, και η λογική του είναι η ανακήρυξη, δίπλα στο ΝΑΤΟ, της ΕΕ σε διεθνή χωροφύλακα (και μάλιστα όπου και όταν το ΝΑΤΟ διστάζει να προχωρήσει).

Και εδώ τίθεται αμείλικτα το ερώτημα: Ποιος μας δίνει το δικαίωμα να επεμβαίνουμε και μάλιστα οπουδήποτε στον κόσμο, με πρόσχημα την «πρόληψη ή διαχείριση των κρίσεων και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου» να ποδοπατούμε θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου, όπως ο σεβασμός της εθνικής ανεξαρτησίας, των συνόρων, της εθνικής και εδαφικής κυριαρχίας της μη επέμβασης και μάλιστα στρατιωτικά στο εσωτερικό των άλλων χωρών κλπ. Οταν παλιότερα έθεσα στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στον τότε ΓΓ του ΝΑΤΟ κ. Σολάνα το ερώτημα, πήρα την απάντηση ότι το δικαίωμα αυτό υπάρχει στις δεκαέξι «δημοκρατικές χώρες» του ΝΑΤΟ, που συνεδρίασαν και αποφάσισαν «δημοκρατικά» να επέμβουν. Στο ερώτημα «αν έχουν το δικαίωμα δεκαέξι άλλες δημοκρατικές χώρες του κόσμου να συνεδριάσουν και αν αποφασίσουν δημοκρατικά να επέμβουν» σε μια από τις δεκαέξι χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, γιατί θα κρίνουν ότι δε γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα του ανθρώπου ή εν πάση περιπτώσει υπάρχει κίνδυνος κρίσης, απάντηση δεν πήρα. Και το θέτω και σήμερα σε σας.

Ενα άλλο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, συνέχισε ο Στρ. Κόρακας, είναι ποιος προκαλεί τις κρίσεις που θέλουμε εμείς να «προλάβουμε» ή να «διαχειριστούμε». Και το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να συναντηθεί χωρίς να ληφθεί υπόψη η σχετική πολιτική και δραστηριότητα του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Αναφέρθηκε, πράγματι, ήδη, ο συγκεκριμένος ρόλος τους στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και στη δημιουργία των κρίσεων της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης και του Κοσσυφοπεδίου. Μα μήπως, συνέχισε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, είναι άσχετοι οι οργανισμοί αυτοί με την κατάσταση που έχουμε στην Τσετσενία, ανεξάρτητα φυσικά από τη στάση του καθένα μας απέναντι στην πολιτική του Γιέλτσιν ή του Πούτιν; Θα είχαμε πράγματι την κρίση της Τσετσενίας, αν η περιοχή δε διέθετε το γνωστό φυσικό πλούτο; Είναι προφανές ότι επιχειρείται, με την επεμβατική αυτή πολιτική, το ξαναμοίρασμα των αγορών, ο έλεγχος και η λεηλασία του φυσικού πλούτου των λαών.

Η κ. Lalumiere, στο σχέδιο ψηφίσματος, περιλαμβάνει τέσσερα τμήματα. Στο πρώτο τμήμα, γίνεται λόγος για «μη στρατιωτική διαχείριση των κρίσεων». Ομως δεν παραλείπεται να σημειωθεί ότι όσοι δε δέχονται τη «μη στρατιωτική» λύση που προτείνουμε, προειδοποιούνται στο ίδιο το κείμενο ότι θα αντιμετωπίσουν τη «στρατιωτική λύση». Αυτό επιτρέψτε μου να το χαρακτηρίσω, με το πραγματικό όνομά του, «τρομοκρατική πολιτική των κανονιοφόρων».

Το δεύτερο μέρος της πρότασης, αναφέρεται στη «στρατιωτική ικανότητα της ΕΕ», κάνοντας αναφορά στη «δύναμη ταχείας αντίδρασης», πενήντα με εξήντα χιλιάδων ανδρών, που αποφασίστηκε στο Ελσίνκι. Είναι κάτι που θεωρώ απαράδεκτο, και που δυστυχώς προωθείται και στην Ελλάδα, με την απόφαση της κυβέρνησης να προσλάβει 15.000 επαγγελματίες στρατιωτικούς, δηλαδή στην ουσία μισθοφόρους διότι, όπως σημείωσε ο Ελληνας υπουργός Εθνικής Αμυνας, «στο μέλλον θα έχουμε όλο και πιο συχνές αποστολές εκτός συνόρων». Πράγματι στόχος αυτής της «δύναμης ταχείας αντίδρασης», θα είναι να επεμβαίνει εναντίον εκείνων των λαών που θα αποφασίσουν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους.

Το τρίτο τμήμα στις «δομές λήψης αποφάσεων, όπου γίνεται κυρίως λόγος για την ανάγκη υιοθέτησης διαδικασιών που θα εξασφαλίζουν ταχύτητα και αποτελεσματικότητα στη λήψη των αποφάσεων». Η κ. Lalumiere, στην παρουσίαση της πρότασής της, όχι μονάχα δε θεώρησε αναγκαία την ομόφωνη απόφαση για τέτοια ζητήματα, αλλά, αντίθετα, σημείωσε «ξέρουμε ότι δε συμφωνούμε όλοι σε τέτοιες δράσεις, όμως τι να κάνουμε, πρέπει να προχωρήσουμε».

Το τέταρτο τμήμα αναφέρεται στο «ρόλο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των εθνικών Κοινοβουλίων». Παρά την υπόμνηση ότι τα Κοινοβούλια παραμερίζονται και θα έπρεπε να τους δοθεί ουσιαστικότερος ρόλος, και ανεξάρτητα από τις όποιες καλές ενδεχόμενα προθέσεις της κ. Lalumiere είναι γεγονός ότι αντικειμενικά το τμήμα αυτό αποβλέπει στο να ρίξει στάχτη στα μάτια των λαών για όλα τα παραπάνω τρομερά που αποφασίζονται ερήμην τους.

Καταλήγοντας ο Στρ. Κόρακας σημείωσε ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι:

- Διάλυση και όχι ενίσχυση των στρατιωτικών συνασπισμών.

- Μέτρα για την προώθηση του αφοπλισμού, ξεκινώντας από τα πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής, με στόχο τον πλήρη αφοπλισμό, έτσι ώστε να περιοριστούν στο ελάχιστο οι δυνατότητες εντάσεων και κρίσεων.

- Αναβάθμιση και εκδημοκρατισμός του ΟΗΕ και του ΟΑΣΕ, με επιστροφή στις αρχικές τους αξίες και αρχές, και όχι πλήρης υποβάθμιση και περιθωριοποίηση που ζούμε στις μέρες μας και που αποδέχεται και η πρόταση ψηφίσματος που συζητάμε.

Καταλήγοντας ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, τόνισε:

«Είναι μια πραγματικότητα αναμφισβήτητη ότι μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, όποια και αν ήταν τα λάθη και οι αδυναμίες τους, η Ευρώπη και η ανθρωπότητα μπήκαν σε μια πορεία κρίσεων και τοπικών πολέμων, που κανείς δεν ξέρει πού θα μας οδηγήσουν. Προτείνω λοιπόν, να μην προχωρήσει η συζήτηση αυτής της πρότασης, και να έρθει για συζήτηση μια άλλη πρόταση, που θα ανταποκρίνεται στα οράματα και τις προσδοκίες των λαών. Μια πρόταση που βασικός της στόχος θα είναι η εδραίωση της ειρήνης της φιλίας και της αδελφικής αλληλεγγύης των λαών».