Αρχή χτες στην εκδίκαση των αγωγών-διώξεων που έχουν ασκήσει μέλη του γνωστού «Δικτύου 21» κατά δημοσιογράφων και εφημερίδων για όσα γράφτηκαν κατά καιρούς, ιδιαίτερα σε σχέση με την υπόθεση Οτσαλάν και τη «φιλοξενία» εδώ του ηγέτη των Κούρδων από μέλη του «Δικτύου». Ασφαλώς, η παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους στρατοκράτες βαραίνει εξ ολοκλήρου την κυβέρνηση Σημίτη και αυτό θα μένει στίγμα του ήθους και της πολιτικής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Και, βεβαίως, ο καθένας έχει δικαίωμα να κρίνει και να κατακρίνει τη στάση και τακτική παραγόντων του «Δικτύου 21», για την επίσκεψη Οτσαλάν στη χώρα, σε συνεργασία, από ένα σημείο και μετά, με την ελληνική κυβέρνηση. Ο καθένας μπορεί και οφείλει να ασκεί κριτική για ευθύνες και για χειρισμούς, όπως άλλωστε έχει γίνει και από το «Ριζοσπάστη» και άλλες εφημερίδες.

Ομως, άλλο είναι η πολιτική κριτική σε λαθεμένες απόψεις και χειρισμούς, όσο οξεία και αν είναι αυτή, και διαφορετικό ζήτημα είναι η επιχείρηση φίμωσης της πολιτικής κριτικής είτε για την κυβερνητική πολιτική πρόκειται είτε για τις πράξεις και τακτικές άλλων παραγόντων, όπως του «Δικτύου 21», και παρά τις ριζικές διαφωνίες που μπορεί να εκφράζονται. Ετσι, η πρακτική των αθρόων προσφυγών με αγωγές με - εξοντωτικές μάλιστα - χρηματικές ποινές και άλλες δικαστικές διώξεις σε βάρος δημοσιογράφων και εφημερίδων, που ποινικοποιούν την πολιτική κριτική, δεν μπορεί να είναι παρά καταδικαστέα γιατί αποβλέπει στη φίμωση της κριτικής, διά της απειλής εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων, δημοσιογράφων και μέσων μαζικής ενημέρωσης. Από την άποψη αυτή, και στη συγκεκριμένη περίπτωση, ορθώς καταγγέλλονται και καταδικάζονται οι δικαστικές αυτές διώξεις τόσο από το ΚΚΕ όσο και από άλλα πολιτικά κόμματα και διάφορους παράγοντες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, από τις δημοσιογραφικές οργανώσεις και δημοσιογράφους.

Ωστόσο, η περίπτωση αυτή των διώξεων του «Δικτύου 21», πέρα από τα παραπάνω, προσφέρεται και για άλλου είδους συμπεράσματα, με αφορμή τη στάση, ορισμένων τουλάχιστον, επώνυμων παραγόντων, κομμάτων και δημοσιογράφων. Προσφέρεται για να κρίνουμε πόσο ειλικρινείς είναι κάποιοι όταν «κόπτονται» για τη φίμωση της πολιτικής κριτικής, που επιχειρείται, πράγματι, με τις αθρόες διώξεις από το «Δίκτυο 21», αφού αδιαφορούν, αν δε συγκαλύπτουν κιόλας, άλλες διώξεις που επίσης οδηγούν στην ποινικοποίηση της πολιτικής κριτικής και του πολιτικού σχολιασμού ενεργειών και γραφομένων από εφημερίδες με διαφορετική άποψη από τη δική τους ή την κυβερνητική. Και δεν αναφερόμαστε στις γνωστές διώξεις του κ. Γιαννόπουλου κατά του «Ριζοσπάστη».

Χαρακτηριστική περίπτωση, από την άποψη αυτή, είναι ο δημοσιογράφος Ριχάρδος Σωμερίτης, που κόπτεται τώρα - και καλά κάνει - με αφορμή τις μηνύσεις του «Δικτύου» κατά πολιτικών του φίλων και υπερασπιστών της πολιτικής της κυβέρνησης Σημίτη. Ομως, είναι ο ίδιος που άνοιξε το δρόμο των δικαστικών διώξεων. Είναι γνωστό ότι έχει προχωρήσει εδώ και ένα χρόνο περίπου σε δικαστική δίωξη κατά του «Ριζοσπάστη», επιχειρώντας να ποινικοποιήσει την πολιτική κριτική και την ελευθερία του λόγου, το σχολιασμό από μέρους μας της απαράδεκτης φιλοαμερικανικής στάσης του κατά την περίοδο του βάρβαρου πολέμου του ΝΑΤΟ ενάντια στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας. Μάλιστα, ο ίδιος όσο και κάποιοι από τους πολιτικούς του φίλους, επανειλημμένα με δημοσιεύματά τους συκοφαντούν και λοιδορούν πολιτικούς αντιπάλους τους με ειδική χρέωση ιδιαίτερα το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ από θέσεις αρχών αντιμετωπίζει όλα αυτά τα ζητήματα και από θέσεις αρχών καταγγέλλει όλες τις δικαστικές διώξεις που ασκούνται κατά της ελευθεροτυπίας ποινικοποιώντας την πολιτική ζωή του τόπου. Γιατί άλλοι δεν πράττουν το ίδιο;