Να απαγορευτεί το σφυροδρέπανο και τούτο διότι είναι «συνώνυμο» της σβάστικας... Πρόκειται για θέση, που διατυπώθηκε με κάθε επισημότητα στο πλαίσιο της «Αγίας Οικογένειας» της ΕΕ. Εισηγητές της «πρότασης» είναι ευρωβουλευτές από την Τσεχία, την Εσθονία, την Ουγγαρία, τη Λιθουανία, τη Σλοβακία.

*

Η προέλευση των εισηγητών δεν πρέπει να προκαλεί καμία κατάπληξη. Πρόκειται ακριβώς για εκείνες τις - κατά Ράμσφελντ - «νέες χώρες», που έσπευσαν να διακηρύξουν την πρόσδεσή τους στο αμερικανικό άρμα λίγο πριν από την εισβολή στο Ιράκ. Πρόκειται για τους εκπροσώπους εκείνων των καθεστώτων, που προέκυψαν μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, που ηγούνται στο εσωτερικό των χωρών τους της επιχείρησης «αναθεώρησης» της Ιστορίας. Που δικάζουν αντιφασίστες - βετεράνους (Λετονία), επειδή πολέμησαν κατά των ναζί και χτίζουν μνημεία προς τιμήν των Ες - Ες! Που έχουν κηρύξει στην παρανομία (Λιθουανία, Εσθονία, Λετονία) τα κομμουνιστικά κόμματα! Που οδηγούν κομμουνιστές στη φυλακή για τις ιδέες τους και που σε πολίτες, εκλεγμένους στα Σοβιέτ, επί ΕΣΣΔ, τους απαγορεύουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι (Βαλτικές χώρες)! Που το Σύνταγμά τους (Πολωνία) αποτελεί εγκόλπιο του αντικομμουνισμού, κάνοντας λόγο για «κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό»! Που σύμβολα όπως, π.χ., το κόκκινο αστέρι, επειδή θεωρούνται ως κομμουνιστικά σύμβολα, έχουν ήδη απαγορευτεί (Ουγγαρία)!

*

Αυτά τα καθεστώτα, που πρωτοστατούν στο αντικομμουνιστικό ξαναγράψιμο της Ιστορίας, αυτές οι μαριονέτες του Μπους και του Μπαρόζο, είναι τα ίδια καθεστώτα και οι ίδιες μαριονέτες, που από το 1989 μέχρι σήμερα έχουν καταστρέψει 26 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Που το ΑΕΠ των χωρών τους, μετά το πλιάτσικο και την «ελευθερία» της «αγοράς», το έριξαν να κινείται κάτω από τα επίπεδα του 1990 και που για να επανέλθει εκεί θα χρειαστούν το λιγότερο δυο δεκαετίες! Που έχουν οδηγήσει τους λαούς τους να ζουν με ένα μέσο εισόδημα που αντιστοιχεί μόλις στο 20% του αντίστοιχου των «πρώην «15» της ΕΕ. Που εκτίναξαν το ποσοστό της απόλυτης φτώχειας στις χώρες τους να κινείται μεταξύ 18% και 25%.

*

Αυτοί είναι που ηγούνται της επιχείρησης. Που θέλουν να εμφανίσουν εκείνους που ηρωικά και κατά δεκάδες εκατομμύρια έδωσαν τη ζωή τους ενάντια στους ναζί (και τους νίκησαν) σαν «ομοϊδεάτες» (!) του φασισμού!

***

Ομως, οι μαριονέτες είναι μαριονέτες. Το θέμα είναι ποιος τις κατευθύνει. Και εδώ δεν ανήκει μόνον ο συνδαιτυμόνας του Μπους και του Μπλερ στη νήσο των Αζορών, ο Μπαρόζο. Εδώ, πάνε χέρι - χέρι «κεντροδεξιοί» και «κεντροαριστεροί».

Αρκεί να θυμίσουμε το κατάπτυστο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, με το οποίο επιχειρήθηκε πέρσι η εξίσωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό.

`Η τον «κεντροαριστερό» Πρόντι, που, το Σεπτέμβρη του 2003, δήλωνε κυνικά, με αφορμή το αντικομμουνιστικό πογκρόμ στις υπό διεύρυνση χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, ότι «ουδέποτε απασχόλησε» την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η απαγόρευση ή μη ενός ΚΚ σε κάποια χώρα, για το αν αυτή θα γίνει δεκτή στην ΕΕ!

`Η τον επίτροπο Φερχόιγκεν (τον γνωστό και για τον ιταμό ρόλο του στο Κυπριακό), που δήλωσε ότι θα ήταν ο πρώτος, που θα ζητούσε απαγόρευση των ΚΚ (!) αν ήταν κάτοικος των Βαλτικών χωρών...

*

Αυτή είναι η «δημοκρατία» τους. Και στην Κομισιόν και στα Ευρωκοινοβούλιά τους.

***

Αλλά, πόσο «διαφέρουν» οι δικοί μας αντίστοιχοι «δημοκράτες», θιασώτες του ευρωενωσιακού μέλλοντος;

Δεν είναι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, που, ψηφίζοντας τη διεύρυνση της ΕΕ, υπερψήφισαν ταυτόχρονα τον αντικομμουνισμό αυτών των καθεστώτων;

Δεν είναι το ΠΑΣΟΚ, που έχει στις τάξεις του Καλαφάτηδες (γνωστή η «θεωρία» του κυρίου, πως οι κομμουνιστές δεν έχουν ικανοποιητικές συντάξεις, γιατί δεν υπέγραφαν δήλωση μετανοίας και έτσι έμεναν στις εξορίες!), ή μήπως δεν είναι ο κ. Σημίτης, που επί της 8χρονης θητείας του χρησιμοποίησε τη φρασεολογία του Γκαίμπελς και του Τσόρτσιλ περί «σιδηρού παραπετάσματος» καμιά διακοσαριά φορές;

Δεν είναι, που από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έφτασαν να «γιορτάσουν» (!) την επέτειο των 50 χρόνων από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην επιδρομή κατά της Κορέας;

Δεν είναι υπουργός της κυβέρνησης ο κ. Λιάπης, που επαίρετο προεκλογικά για την «τιμή» που αξίζει στην παράταξή του, επειδή «έσωσε την Ελλάδα από τον κομμουνισμό»;

`Η, μήπως, δεν είναι ο αγαπημένος συνεργάτης του κ. Παπανδρέου, ο κ. Ανδριανόπουλος, που αναρωτιόταν: «Γιατί κάθε αναφορά στο γεγονός πως η Ελλάδα γλίτωσε (...) από τα νύχια του "υπαρκτού σοσιαλισμού" εκλαμβάνεται σαν στείρος και καταδικαστέος αντικομμουνισμός (...); Είπε κάτι ο Μ. Λιάπης κι έπεσαν να τον κατασπαράξουν»!

*

Τους ενοχλεί το σφυροδρέπανο, λοιπόν. Το σύμβολο της ενότητας των εργατών με όλα τα καταπιεζόμενα στρώματα. Η σημαία, που καρφώθηκε στο κεφάλι του φιδιού στο Ράιχσταγκ. Το σύμβολο ενός άλλου κόσμου. Τους ενοχλεί. Πολύ λογικό. Και πολύ ευχάριστο. Το μίσος τους, τελικά, είναι η ομολογία τους: Αν κάτι έχει «τελειώσει» δεν είναι η Ιστορία, είναι οι αντοχές τους, μιας και το σύστημά τους γεννά όλες τις δυνατότητες, ώστε ο φόβος τους για το «φάντασμα του κομμουνισμού» να τους πλημμυρίσει και να γίνει κρύος ιδρώτας...