Ανατροπές | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Ανατροπές

Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας που επιδιώκουν οι βιομήχανοι, η αξιοποίηση, δηλαδή, του εργάτη ανάλογα με τα σκαμπανεβάσματα της παραγωγής, χωρίς ο εργοδότης να πληρώνει τις υπερωρίες, δε μειώνει μόνο το εργατικό εισόδημα. Δεν πετυχαίνεται μόνο η αύξηση του κέρδους. Πίσω απ' αυτό ακολουθούν εξίσου σοβαρές συνέπειες που αγκαλιάζουν ολόκληρη την ύπαρξη του εργάτη.

Στην πραγματικότητα, η απορύθμιση του εργάσιμου χρόνου συνεπάγεται συνολικά την απορύθμιση της οικογενειακής και προσωπικής ζωής των εργαζομένων. Το σπάσιμο της κανονικής εργάσιμης μέρας, που απαιτούν οι βιομήχανοι και προωθεί η κυβέρνηση, συνεπάγεται το σπάσιμο, το σμπαράλιασμα της ζωής εκατοντάδων χιλιάδων εργατών.

Ας αναλογιστούμε: Τι ζωή μπορεί να κάνει ένας εργαζόμενος όταν τη μια βδομάδα δουλεύει 10 ώρες, την άλλη 12 και μετά από μερικούς μήνες ξαναγυρίζει στο οχτάωρο; Τι αξία θα έχει γι' αυτόν αν ο χρόνος που δούλεψε παραπάνω, του «επιστραφεί» την περίοδο της άδειας, ή εάν η υπερεργασία τού αποδοθεί ως μέρες άδειας, σε κάποια άλλη στιγμή, όταν η ζωή του θα έχει μετατραπεί σε μαγκανοπήγαδο;

Τι προγραμματισμό μπορεί να κάνει μια εργατική οικογένεια, όταν βδομάδα τη βδομάδα, μήνα το μήνα, αλλάζει κάθε φορά ο χρόνος που ο πατέρας και η μάνα γυρίζουν στο σπίτι; Πώς και πότε θα βρίσκεται χρόνος για να μεγαλώσουν τα παιδιά; Τα παιδιά πότε θα νιώσουν δίπλα τους την παρουσία και την παρέα των γονιών τους, και μάλιστα σε καιρούς δύσκολους και σκληρούς, όπως αυτούς που ζούνε;

Και δεν είναι μόνο αυτά. Η παράταση του εργάσιμου χρόνου, το σπάσιμο της κανονικότητας και της σταθερότητας στην εργασία έχουν καταστροφικές συνέπειες στην υγεία του εργαζόμενου. Με δεδομένη την τεράστια εντατικοποίηση της εργασίας, την αυξανόμενη σωματική και πνευματική καταπόνηση των εργαζομένων, που σήμερα εκφράζεται και με την εξάπλωση των λεγόμενων επαγγελματικών ασθενειών, κάθε λεπτό παραπάνω χρόνου εργασίας - και πέραν του οχτάωρου - ισοδυναμεί με δόση δηλητηρίου στο κορμί και στον ψυχισμό του κάθε εργάτη.

Μέσα σε ένα τέτοιο καθεστώς, όπου ο χώρος εργασίας γίνεται το ολοκληρωτικό σύμπαν για τους εργάτες-υποζύγια, για ποιο ελεύθερο χρόνο μπορεί να γίνεται πλέον λόγος; Πότε και πώς οι εργάτες θα αναπληρώνουν τις δυνάμεις τους, με 12ωρη εργασία και δυο-τρεις ώρες για να πάνε και να γυρίσουν από το εργοστάσιο; Με τέτοιες συνθήκες, πώς και πότε θα ξεκουραστεί ο εργάτης, θα βρει χρόνο για ψυχαγωγία, πολιτισμό, θα μπορέσει να μιλήσει με τον διπλανό του, θα έχει χρόνο για συμμετοχή στα κοινά, στη συνδικαλιστική και πολιτική δράση;

Μπροστά σε αυτή την επίθεση. Μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο και στις τεράστιες ανατροπές που εγκυμονεί σε βάρος της ζωής των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, αυτοί δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να αντιπαραθέσουν τη δική τους στρατηγική. Να συσπειρωθούν και να αντεπιτεθούν απαιτώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ζωή!

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ