ΝΑΥΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΝΑΥΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ

Σ ήμερα πολλοί εργαζόμενοι μπορούν πολύ πιο καθαρά να διακρίνουν ότι η αντιπαράθεση στο ΚΚΕ την περίοδο 1989 - '91, που οδήγησε στη διάσπασή του, σε καμιά περίπτωση δεν ήταν αντιπαράθεση δογματικών - ανανεωτικών. Ηταν αντιπαράθεση εκείνων που πίστευαν και πιστεύουν στη δύναμη του λαού, στα δίκια του, στην ανάγκη να υπάρχει αντίσταση και να προετοιμάζει την αντεπίθεσή του, απ' τη μια, και εκείνων των στελεχών που είχαν επιλέξει την υποταγή στην πλουτοκρατία και την προσφορά σ' αυτήν των υπηρεσιών τους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αυτό είναι πια αναμφισβήτητο, ανεξάρτητα απ' το γεγονός ότι πολλά τότε μέλη και φίλοι του ΚΚΕ όντως πίστευαν ειλικρινά και, βεβαίως, δεν είχαν καμιά πρόθεση να διαπράξουν εκείνα που ονειρεύονταν οι ηγέτες της «ανανέωσης».

****

Σ ήμερα, μπορεί πολύ πιο εύκολα ν' απαντηθεί, απ' όσους δυσπιστούσαν τα προηγούμενα χρόνια, το εξής ανατριχιαστικό ερώτημα: Μπορούμε, άραγε, να φανταστούμε τι θα συνέβαινε σ' αυτόν τον τόπο, αν τότε είχαν επικρατήσει στο ΚΚΕ οι Ανδρουλάκηδες; Θα είχε εξαφανιστεί η μόνη φωνή που εμψυχώνει ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις, που συμβάλλει στην ανάπτυξη της πάλης τους, που χαράζει προοπτική. Αυτή η φωνή, του ΚΚΕ, που κάνει πολλά επιτελεία - κυβερνητικά και μη - να ξαγρυπνούν, να παίρνουν μέτρα κατά των κομμουνιστών, να επιχειρούν το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα συνάντησε ο Κλίντον την «υποδοχή» που συνάντησε. Σ' αυτό υπήρξε ουσιαστικός ο ρόλος των αντιιμπεριαλιστικών διαθέσεων πλατύτατων λαϊκών δυνάμεων. Είχε, ωστόσο, τη συμβολή του και το ΚΚΕ. Αν το ΚΚΕ είχε γίνει κάτι σαν το ΣΥΝ - ή ακριβώς σαν το ΣΥΝ - ο Κλίντον δε θα προλάβαινε ποιους να δεξιώνεται. Αρκετοί, που τώρα δεν τον υποδέχτηκαν λόγω φόβου των «Ιουδαίων», θα είχαν στηθεί στις ουρές, και μόνο για να αγγίξουν το χέρι του!...

Θα επρόκειτο για αληθινή λαϊκή τραγωδία...

****

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις έδωσαν οι απανωτές συνεντεύξεις του γνωστού Μίμη Ανδρουλάκη (Μ. Α.), ο οποίος κυριολεκτικά ξεσάλωσε, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Και είναι βέβαιο ότι θα ξεσαλώνει, τόσο περισσότερο, όσο αυξάνονται τα ποσοστά πιθανοτήτων (κατά τη δική του έκφραση) να είναι υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ...

Οι συνεχείς παρεμβάσεις του Μ. Α. ξεπέρασαν σε χυδαιότητα και θράσος κι αυτόν τον ανεκδιήγητο Ε. Γιαννόπουλο. Και τις μέρες της επίσκεψης Κλίντον και τώρα, στις μαθητικές κινητοποιήσεις, ο Μ. Α., μ' έναν αντικομμουνισμό ελεεινής μορφής, με μικρότητα και με ύβρεις, επιχείρησε και επιχειρεί να δώσει «αριστερό» άλλοθι στην κυβέρνηση, να συμβάλει στην επιχείρηση χτυπήματος των αγωνιζόμενων, να δείξει και πάλι (στους προϊσταμένους του) ότι είναι ...ικανός για όλα. Λες και δεν είναι γνωστό...

****

Οι καλλιτέχνες που πήραν μέρος στο λαϊκό δικαστήριο στην πλατεία Συντάγματος διασύρθηκαν απ' τον Μ. Α. ανηλεώς. Οι χιλιάδες διαδηλωτές χαρακτηρίστηκαν, απ' τον ίδιο, άνθρωποι του χθες και κουρέλια! Το ΚΚΕ, ως κόμμα που διευρύνει την ταξική ανισότητα (!), που θέλει την αμορφωσιά των νέων και την κακομοιριά των φτωχών! Ως κόμμα της σήψης, που απεμπολεί (ακούστε από ποιον λέγεται αυτό) αξίες της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος!! Τέτοιο είναι το απύθμενο θράσος ενός από τα ναυάγια της ταξικής πάλης, ενός ιδιοτελούς.

Είναι βέβαιο ότι ο Σ. Κόκκαλης θα τον προβιβάσει...

Η περίπτωση Ανδρουλάκη δεν αποτελεί μια ακραία εξαίρεση. Εκφράζει ένα κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο μιας κάποιας έκτασης, χαρακτηριστικό της σήψης που διαχέεται στην κοινωνία από τα ίδια τα σπλάχνα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Και, βεβαίως, δεν αποτελεί ελληνικό «προνόμιο», αλλά πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο, που εκφράζεται στο πρόσωπο των διάφορων Ντ' Αλέμα και των άλλων «αστέρων» της πιο εκφυλισμένης «ανανέωσης», της πολιτικής ζητιανιάς και αυλο-κολακείας, που διαγκωνίζονται στους διαδρόμους της εξουσίας για μια ...θέση στον «ήλιο»...

****

Δ ιάττοντες «αστέρες», που παριστάνουν τους μέντορες των πάντων, τους ιδεολογικούς εισαγγελείς, τους κοινωνικούς προφήτες και τη ...θεία Νέμεσι, για όσους δεν ακολουθούν τις θεωρητικές μπουρδολογίες τους. «Αστέρες», που βρίσκουν έδαφος για τα «ευφυολογήματά» τους, όσο παραμένουν οι συνέπειες από την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, όσο η ταξική πάλη δε σαρώνει ακόμη τις «σοφίες» τους από προσώπου γης.

Είναι βέβαιο ότι ο Μ. Α. ήλπιζε πως θα αποτελούσε μέλος του «λαμπερού» «αριστερού» ακροατηρίου, που ο Κλίντον και η Χίλαρι ευελπιστούσαν πως θα συγκεντρωνόταν στην Αθήνα, λιγωμένο από την ...τιμή ν' ακούσει έναν πρόεδρο των ΗΠΑ! Αλλά ο Κλίντον τα βρήκε μπαστούνια! Κι όλος αυτός ο κόσμος βρέθηκε εκτός «νυμφώνος», κάτω από τη μεγάλη λαϊκή αντίδραση για την πολιτική των μακελάρηδων.

Ομως, η «νέα τάξη» κυριαρχεί και είναι ακόμη μεγάλη. Αρκετά μεγάλη για να μπορεί να «περιθάλπει» ναυάγια και να τα αξιοποιεί δεόντως... Κι αυτά σπεύδουν, όσο υπάρχει καιρός.

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ