Θα ακουστεί παράξενο, αλλά δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με τη δήλωση του υπουργού Εργασίας, με αφορμή τις ευρωπαϊκές «συστάσεις» για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών στο Δημόσιο. Είπε, λοιπόν, ο αυτοαποκαλούμενος και «συνάδελφος» ότι «η σχέση της Ελλάδας με τις Βρυξέλλες δεν είναι σχέση των Ινδιών κάτω από την εποχή της αποικιοκρατίας με το βρετανικό στέμμα». Και έχει δίκιο. Το σύνολο των αντεργατικών αποφάσεων της ΕΕ φέρουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή και των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων. Κι αυτό δε γίνεται, επειδή υποτάσσονται στο μέγεθος και την ισχύ άλλων χωρών - μελών. Ο αντιλαϊκός προσανατολισμός των αποφάσεων έχει τη σύμφωνη γνώμη τους, πέρα κι ανεξάρτητα από τα παζάρια για τη διαφύλαξη και ενίσχυση των συμφερόντων του ντόπιου κεφαλαίου.

Ετσι και η τελευταία «σύσταση» της ΕΕ για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών - έστω και με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης - δεν προέκυψε από ...παρθενογένεση. Αποτελεί βασικό και μετρήσιμο δείκτη στην πορεία επίσπευσης της στρατηγικής της Λισαβόνας, την οποία, τόσο η προηγούμενη, όσο και η σημερινή κυβέρνηση, έχουν εγκρίνει σε όλα τα ευρωπαϊκά όργανα, συνδιαμορφώνοντας με τους άλλους εταίρους την αντεργατική πολιτική της ΕΕ. Αποτελεί, επίσης, συστατικό στοιχείο της ευρωενωσιακής πολιτικής «ισότητας γυναικών και ανδρών», στην οποία και πάλι έχουν συμφωνήσει οι εγχώριοι κυβερνώντες.