Η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον το 1999 θεσμοθέτησε την αποστολή στρατευμάτων σε όλο τον κόσμο με διάφορα προσχήματα όπως, μεταξύ άλλων, «η τρομοκρατία, η καταπίεση, οι φυλετικές συγκρούσεις, η οικονομική δυσπραγία, η κατάρρευση της πολιτικής τάξης και η εξάπλωση των όπλων μαζικής καταστροφής...» (παρ. 3 της απόφασης για τη Στρατηγική Αντίληψη της Συμμαχίας). Επίσης, «το οργανωμένο έγκλημα και η διατάραξη ροής ζωτικών πόρων» (παρ. 24) κλπ., αποτελούν λόγους επέμβασης του ΝΑΤΟ σ' όλη την υδρόγειο.

Τον ίδιο χρόνο αμέσως μετά το ΝΑΤΟ και η ΕΕ αποφάσιζε για πρώτη φορά τη δημιουργία του «ευρωστρατού». Οι στόχοι της, σύμφωνα με τη λεγόμενη συνταγματική συνθήκη, είναι ίδιοι με το ΝΑΤΟ. Δηλαδή, να αγωνιστεί για «την πρόληψη της τρομοκρατίας», «την προστασία των δημοκρατικών θεσμών», σε «ανθρωπιστικές αποστολές», κ.ά. Επίσης, όπως και το ΝΑΤΟ έτσι και η ΕΕ έχει αποφασίσει την επέμβαση τόσο σε τρίτες χώρες όσο και στο έδαφος των μελών της.

Προκειμένου να υλοποιήσουν τις αποφάσεις τους το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έχουν δημιουργήσει στρατιωτικές δυνάμεις ταχείας αντίδρασης. Το ΝΑΤΟ την ονομάζει «δύναμη αντίδρασης του ΝΑΤΟ» (NATO Response Force / NRF). H EE διαθέτει «Σχηματισμούς Μάχης» (Battle Groups). Παράλληλα με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, σε περιφερειακό - τοπικό επίπεδο συγκροτούνται επίσης άλλες δυνάμεις από τις χώρες της κάθε περιοχής. Ως παράδειγμα ας αναφέρουμε τη λεγόμενη βαλκανική ταξιαρχία Southeastern European Brigade (SEEBRIG), που συγκροτήθηκε στα πλαίσια της συνόδου των Υπουργών Αμυνας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (South Eastern Defense Ministerial / SEDM). Πιο αναλυτικά ανά οργανισμό:

Η απόφαση για δημιουργία της δύναμης αντίδρασης του ΝΑΤΟ πάρθηκε το Νοέμβρη του 2002 στην Πράγα μετά από πρόταση του Ράμσφελντ. Οχι βέβαια ότι δεν υπήρχε προηγουμένως αλλά τώρα πια υπό νέα μορφή, οργάνωση και νέες υποχρεώσεις για τις χώρες-μέλη. Στην έναρξη της επιχειρησιακής ζωής της δύναμης τον Οκτώβρη του 2003 διέθετε 9.500 στρατιώτες. Η δύναμη μέχρι τον ερχόμενο Οκτώβρη, οπότε θα είναι σε πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα, αναμένεται να φθάσει τις 25.000. Προβλέπεται να βρίσκεται σε θέσεις μάχης μέσα σε πέντε μέρες, με δυνατότητα συνεχών επιχειρήσεων επί 30 μέρες. Περιλαμβάνει στρατεύματα, αεροσκάφη και πλοία (μεταφορικά και κρούσεως) με σύγχρονο εξοπλισμό, από όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ. Ενδεικτικά είναι τα τεράστια αριθμητικά στοιχεία από τη συμμετοχή στην άσκηση που έγινε το Νοέμβρη του 2005 στη Σαρδηνία: Πήραν μέρος 8.500 άτομα, πάνω από 37 αεροσκάφη και 57 πλοία! Από την Ελλάδα στην άσκηση συμμετείχαν 100 πεζοναύτες, ένα αρματαγωγό, μία φρεγάτα και 6 F-16.

Απ' ό,τι έχει γίνει γνωστό, το α΄ εξάμηνο του 2006 η ελληνική συμμετοχή τετραπλασιάζεται και θα περιλαμβάνει ένα αερομεταφερόμενο τάγμα 400 στρατιωτών. Το β΄ εξάμηνο του 2006 η ελληνική συμμετοχή θα περιοριστεί σε έναν αριθμό αξιωματικών, ενώ το 2007 προβλέπεται ακόμα μεγαλύτερη ελληνική συμμετοχή, σε σχέση με το 2006. Η χώρα μας για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ επίσης στελεχώνει και διαθέτει ένα επιτελείο σε ετοιμότητα ανάπτυξης (NATO DEPLOYABLE CORPS - GREECE / NDC - GR) επιπέδου Σώματος Στρατού (πρώην Γ΄ ΣΣ).

Στη σύνοδο κορυφής του Ελσίνκι (1999) καθόρισε, μεταξύ άλλων στόχων, η ΕΕ να είναι σε θέση, μέχρι το 2003, να αναπτύξει δύναμη 60.000 ανδρών, με ναυτική και αεροπορική υποστήριξη. Η δύναμη αυτή θα πρέπει να μπορεί να κινητοποιηθεί μέσα σε 60 μέρες και να διατηρείται τουλάχιστον επί ένα έτος. Η συνεισφορά της Ελλάδας στην επίτευξη του στόχου αυτού ανέρχεται σε ένα Στρατηγείο επιπέδου Σώματος Στρατού ως επιχειρησιακό στρατηγείο (ΟΗQ), και σε μία Ταξιαρχία 3.550 ανδρών (Μηχανοκίνητη ή Ελαφρά Ταξιαρχία Πεζικού ανάλογα με τις απαιτήσεις), κ.ά. Σε ναυτικές δυνάμεις, η Ελλάδα συνεισφέρει συνολικά 13 πλοία (κρούσεως και υποστήριξης). Σε αεροπορικές δυνάμεις, η ελληνική συνεισφορά ανέρχεται σε 40 συνολικά αεροσκάφη διαφόρων τύπων, μαζί με 1 Μοίρα PATRIOT, κ.ά.

Σήμερα πλέον η επίτευξη του στόχου της ΕΕ συνίσταται στη δημιουργία πολυεθνικών δυνάμεων ταχείας αντίδρασης, των λεγόμενων «Σχηματισμών Μάχης» (Battle Group) με επίσης διακλαδική σύνθεση. Η Ελλάδα συμμετέχει σε σχηματισμό που δημιουργήθηκε με βάση την «ισπανο-ιταλική αμφίβια δύναμη» (SIAF). Επιπλέον, πήρε την πρωτοβουλία να προσφέρει έναν επιπλέον Σχηματισμό σαν «έθνος πλαίσιο» (leading nation) μαζί με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Κύπρο. Ο Σχηματισμός αυτός θα είναι επιχειρησιακά έτοιμος το 2007.

Η Συνεργασία Υπουργείων Αμυνας Νοτιοανατολικής Ευρώπης (Southeastern Europe Defence Ministerial / SEDM) αποτελεί ένα συνασπισμό χωρών που συγκροτήθηκε το 1996, με πρωτοβουλία των ΗΠΑ. Στη συνεργασία συμμετέχουν 10 χώρες της περιοχής και βέβαια οι ΗΠΑ! Πρόσφατα (11/2005) έγινε δεκτή και η Ουκρανία. Το 1998 οι χώρες της συνεργασίας συγκρότησαν τη λεγόμενη βαλκανική ταξιαρχία (SEEBRIG). Η επιχειρησιακή ετοιμότητα της Ταξιαρχίας, σύμφωνα με τα πρότυπα του ΝΑΤΟ, επιτεύχθηκε τον Οκτώβρη του 2004. Αν και δεν ανήκει οργανικά στο ΝΑΤΟ ή στην ΕΕ δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να αξιοποιηθεί κατάλληλα από τους οργανισμούς αυτούς.

Στην πράξη τώρα: Αρχίζοντας από το Φλεβάρη του 2006, κάθε εξάμηνο η «βαλκανική ταξιαρχία» θα στέλνει στο Αφγανιστάν 450 στρατιώτες. Επίσης, μέσα στο 2006 θα διατεθεί επιπλέον και το επιτελείο της ταξιαρχίας στο Αφγανιστάν. Στο επιτελείο υπηρετούν 18 Ελληνες αξιωματικοί και ενόψει της αποστολής στο Αφγανιστάν θα προστεθούν επιπλέον 10.

Ετσι λοιπόν το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι λοιποί ανά τον κόσμο «πρόθυμοι», υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ, αξιοποιούν τους πολυπληθείς στρατιωτικούς μηχανισμούς, που έχουν δημιουργήσει, για να επεμβαίνουν σ' όλη την υδρόγειο. Επεμβαίνουν είτε με προσχήματα, είτε και χωρίς. Οπως είδαμε, δεν κρύβουν μεταξύ των άλλων στόχων, τους πραγματικούς, που είναι δύο:

• Οι λαοί, τα δικαιώματά τους («κατάρρευση της πολιτικής τάξης», «προστασία των δημοκρατικών θεσμών») αλλά και, βέβαια,
• η «διατάραξη της ροής ζωτικών πόρων» προς το συμφέρον βέβαια της μιας ή της άλλης υπερδύναμης και όχι προς το συμφέρον των λαών.

Σε όλους αυτούς τους επεμβατικούς μηχανισμούς, αλλά και στις επεμβάσεις τους σε Βαλκάνια, Ασία και Αφρική συμμετέχει και η χώρα μας, ξοδεύοντας τεράστια ποσά, παρά το γεγονός ότι ο λαός μας ζει σε στέρηση. Συγχρόνως όμως είναι απάνθρωπο και ανεπίτρεπτο τμήματα των εθνικών μας Ενόπλων Δυνάμεων, που είναι για την άμυνα της χώρας, να μετατρέπονται σε στρατούς κατοχής άλλων λαών. Πεποίθησή μου είναι ότι η απαίτηση για επιστροφή των Ελλήνων στρατιωτών στη χώρα δεν μπορεί παρά να είναι επιβεβλημένη.