Ι. Ριάμποφ
Πάνω από τη Μόσχα έπεσε η πρώτη μαγιάτικη βροχή. Τρεις μέρες έπεφτε, σαν δώρο απ' τη φύση, σαν εκπλήρωση της επιθυμίας του αγρότη και η Μόσχα χαιρόταν μαζί του το χρυσάφι που έπεφτε από τον ουρανό και δεν ήταν ένας ο Μοσχοβίτης, βιαστικός το πρωί για τη δουλιά, που στάθηκε για ένα λεπτάκι στη λεωφόρο για να επιβεβαιώσει κι αυτός ότι οι φλαμουριές στο μνημείο του Πούσκιν πέταξαν τα πρώτα μπουμπούκια. Φυσικά το νιώθαμε ότι αυτή η Ανοιξη θα είναι νικηφόρα, ότι πολλοί μαχητές από τα πεδία της μάχης θα γυρίσουν στην ειρηνική εργασία, περιμέναμε αυτή τη χαρά, αλλά και πάλι αυτή είναι τόσο δυνατή, τόσο μεγάλη, κατακτά την ψυχή, συγκλονίζει όλη την ύπαρξή μας. Το νέο, το μεγάλο μπήκε αυτές τις μέρες στη ζωή, γεμίζοντάς τη ζεστασιά, φως, ήλιο.
Και η ρώσικη φύση - άδικα την είπαν αναίσθητη! - βιώνει με τους Μοσχοβίτες τη χαρά τους. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ο ουρανός είχε ακόμη σύννεφα, αλλά το πρωί ο ήλιος έλαμψε με το ουράνιο γαλάζιο και όλη η μεγάλη μαγιάτικη μέρα γενναιόδωρα πλημμύρισε τους δρόμους και τις πλατείες της Μόσχας. Κάτω από τον ήλιο έντονα φλόγισαν οι κόκκινες σημαίες στα κτίρια της πόλης.
Η Μόσχα γιόρταζε τη Μέρα της Νίκης.
Πως οι άνθρωποι στην Κόκκινη Πλατεία φώναξαν «ζήτω», κουνώντας τρεις νέους με ναυτικά ρούχα και έναν τανκίστα με το αστέρι του Ηρωα της Σοβιετικής Ενωσης στο αμπέχονο, πως άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν, πως έκλαιγε από χαρά η υφάντρια απ' το Τριοχγκόρκι, πως οι εργάτες στα χυτήρια ατσαλιού με μάτια πεσμένα από τις άυπνες νύχτες κουβαλούσαν στους ώμους τα παιδάκια τους στην πλατεία, πως πετούσαν στον αέρα τους στρατιωτικούς, αυτούς τους ήρωες της γιορτής. Ολα αυτά δεν μπορείς να τα διηγηθείς με συντομία. Ηταν πλούσια και απαστράπτουσα η μέρα της Νίκης, αλλά η καρδιά ψιθύριζε στους Μοσχοβίτες ότι αυτή η μέρα θα είναι γεμάτη εξ ολοκλήρου με ευτυχία, επικοινωνώντας με τον πατέρα, τον ηγέτη και δάσκαλο.
Οι Μοσχοβίτες περίμεναν την εμφάνιση του συντρόφου Στάλιν.
Ο λόγος του Στάλιν ήταν σύντομος. Αλλά τα είπε όλα. Κάθε λέξη αυτού του λόγου είχε κύρος και διορατικότητα. Κάθε λέξη ήταν πάσχουσα από τη μεγάλη καρδιά του λαού μας, από την καρδιά του Στάλιν.
-- Σας συγχαίρω για τη νίκη, αγαπητοί μου συμπατριώτες και συμπατριώτισσες!
Ολη η Μόσχα, όλη η χώρα αποκρίθηκε στον Στάλιν σε αυτές τις εμπνευσμένες λέξεις.
Οταν ο σύντροφος Στάλιν απέδωσε δόξα στον ηρωικό Κόκκινο Στρατό, δόξα στο λαό - νικητή, όταν μίλησε για τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ευτυχία του λαού, όλη η Μόσχα, όλη η χώρα ζητωκραύγασε τον ηγέτη.
Ασκεπείς στέκονταν οι Μοσχοβίτες στις πλατείες και τους δρόμους ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια του συντρόφου Στάλιν.
Μεγαλειώδες θέαμα αποτελούσε η πρωτεύουσα της πατρίδας μας και ο λαός της σε αυτά τα ιστορικά λεπτά, όταν μιλούσε ο ηγέτης και όταν διαβιβάστηκε η διαταγή του Νο 369 στα στρατεύματα του Κόκκινου Στρατού και του Στόλου για την άνευ όρων παράδοση των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων και για τη νικηφόρα κατάληξη του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου του σοβιετικού λαού με τους Γερμανοφασίστες κατακτητές.
Με το γιορτασμό προς τιμήν της ολοκληρωτικής νίκης επί της Γερμανίας στις 10 το βράδυ της 9ης Μάη, η Μόσχα, εξ ονόματος της Πατρίδας, χαιρέτισε τον ηρωικό Κόκκινο Στρατό, τα πλοία του Στόλου που κέρδισαν αυτή τη λαμπρή νίκη, με τριάντα ομοβροντίες από χιλιάδες όπλα.
Σ' αυτή την ιστορική νύχτα, μακριά από τις μοσχοβίτικες πύλες, ήταν ορατά τα φώτα της Μόσχας και έμοιαζε σαν όλες οι χώρες και όλοι οι λαοί να κοίταζαν αυτή τη νύχτα προς τη Μόσχα, βλέποντας σε αυτήν το στήριγμα της ειρήνης σε όλον τον κόσμο.