Η ικανοποίηση όλου του φάσματος του αστικού πολιτικού κόσμου θα πρέπει να είναι μεγάλη. Απ' όταν υπέγραψαν το Μάαστριχτ, δηλαδή την «κοινή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική» εντός της ΕΕ, τους είχε φάει η στεναχώρια, επειδή η ΕΕ δεν κατάφερνε (όπως έλεγαν) να βρει κοινό βήμα και σε μια «κοινή εξωτερική πολιτική» (σ.σ. λες και τα μέλη της ΕΕ δε διέλυσαν από κοινού τη Γιουγκοσλαβία ή δε στηρίζουν από κοινού τα εγκλήματα στο Ιράκ)...

Να, όμως, που οι θιασώτες της ΕΕ, είδαν τις ευχές τους να εκπληρώνονται (και μάλιστα πέραν πάσης αμφιβολίας): Στην υπόθεση του Λιβάνου, η ΕΕ πέτυχε την πολυπόθητη «κοινή της στάση» και επί των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής: Τα μέλη της (όλα τα μέλη της) αποφάσισαν να είναι τα στρατεύματα των χωρών της ΕΕ εκείνα που θα αναλάβουν το ρόλο του στρατού κατοχής του Λιβάνου. Κι έτσι αποδείχτηκε - μεγαλοπρεπώς - τι εννοούν όλα αυτά τα χρόνια η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, όταν παρουσιάζουν την ΕΕ σαν το «αντίπαλο δέος» των ΗΠΑ...