-- Με την έως τώρα έκβαση του πολέμου στο Λίβανο, θεωρείτε πως έχουν διαμορφωθεί καινούρια δεδομένα στην περιοχή;

-- Πρώτα απ' όλα, είναι φανερό πως αυτός ο πόλεμος ήταν προσχεδιασμένος. Στόχευε στην εφαρμογή ενός ευρύτερου, ιμπεριαλιστικού σχεδίου στην περιοχή, μέρος του οποίου ήταν ο ανασχεδιασμός του πολιτικού χάρτη στη Μέση Ανατολή, ώστε να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού σε περιοχές -κλειδιά της ευρύτερης περιοχής. Θεωρώ, όμως, πως υποβάθμισαν την αντίσταση του λαού σ' αυτές τις πολιτικές. Ηλπιζαν δηλαδή, σε μία γρήγορη νίκη, ότι με μία γρήγορη στρατιωτική επίθεση θα μπορούσαν να εκπληρώσουν τους στόχους τους να ανασυντάξουν το χάρτη, να θέσουν το Λίβανο υπό μερική κατοχή είτε των ισραηλινών δυνάμεων είτε μίας πολυεθνικής δύναμης και μετά να κινηθούν στην επόμενη φάση. Γιατί, κατά τη δική μας άποψη, ο πόλεμος στο Λίβανο δεν ήταν το τέρμα, αλλά ένας ενδιάμεσος σταθμός των μεγαλύτερων σχεδίων τους, ειδικότερα σ' ό,τι αφορά στη Συρία και το Ιράν. Νομίζω πως απέτυχαν τα πρώτα τους βήματα, αλλά σίγουρα θα μελετήσουν τα επόμενα, μελλοντικά τους βήματα πιο προσεκτικά. Η αμερικανική κυβέρνηση δεν έκανε καμία προσπάθεια να κρύψει το γεγονός πως αυτό ήταν μόνον η αρχή και μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου. Ετσι, πιστεύω πως υπάρχει μία νέα κατάσταση στη Μέση Ανατολή: Το γεγονός πως σημειώνεται μία εντεινόμενη αντίσταση στην αμερικάνικη πολιτική έναντι του Λιβάνου, του Ιράκ και της ευρύτερης περιοχής. Υπάρχει επίσης μία εντεινόμενη κατακραυγή της διεθνούς κοινής γνώμης κατά αυτών των επιθετικών πολιτικών, πράγμα που θα δυσκολέψει τον ιμπεριαλισμό, και ιδιαίτερα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, να συνεχίσει αυτές τις πολεμικές τυχοδιωκτικές επεμβάσεις. Και από αυτή την άποψη, ναι, έχουμε καινούρια δεδομένα...

Ο Μ. Ομιντβάρ, στέλεχος του Κόμματος Τουντέχ του Ιράν, στη διάρκεια της παρέμβασής του στην πρόσφατη έκτακτη Συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Μέσης Ανατολής, που έγινε στην Αθήνα

-- Βλέπετε, σήμερα μετά απ' όλα αυτά, ως πιθανή τη δυνατότητα επανέναρξης ειρηνευτικών συνομιλιών στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής ή όχι;

-- Εάν κοιτάξετε την ιστορία της Μ. Ανατολής θα δείτε ξεκάθαρα ότι το Ισραήλ, με την υποστήριξη των αμερικανικών κυβερνήσεων επί σειράς ετών, είναι ικανό να παραβιάζει κάθε διεθνή νόμο, σχεδόν κάθε απόφαση του ΟΗΕ και να συνεχίζει την κατοχή αραβικών εδαφών και να παραβιάζει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, των Λιβανέζων. Και αυτές οι παραβιάσεις και οι επιθετικές πολιτικές, πράγματι, συμβαίνει να προκαλούν ορισμένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα στην περιοχή. Από την άποψη των πολέμων και της έντασης του εξτρεμισμού στην περιοχή κλπ. Με δεδομένα αυτά, θα είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει αλλαγή στην καρδιά αυτής της πολιτικής. Εκτός και εάν μπορέσουμε να κτίσουμε ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο στην περιοχή και διεθνώς, ώστε να εμποδίσουμε τέτοιες πολιτικές. Μέχρι τότε όμως δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε αλλαγή των κινήσεων του ιμπεριαλισμού.

-- Με δεδομένες τις αμερικανικές απειλές κατά της Συρίας και του Ιράν, μπορείτε να προβλέψετε με κάποιον τρόπο την επόμενη φάση αυτού του πολέμου;

-- Νομίζουμε αναμφίβολα ότι οι Αμερικανοί πολιτικοί ηγέτες βλέπουν το Ιράν ως ένα κρίσιμο, στρατηγικό σημείο στη Μέση Ανατολή. Είμαστε μία χώρα με τουλάχιστον 70.000.000 πληθυσμό, με τα μεγαλύτερα αποθέματα σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και με στρατηγική θέση στον Περσικό Κόλπο. Επομένως, το Ιράν είναι ένα κρίσιμο τμήμα. Και γι' αυτό ο έλεγχος του Ιράν είναι κρίσιμος στο σχέδιο της «νέας Μέσης Ανατολής» που ο ιμπεριαλισμός επιχειρεί να πετύχει. Γι' αυτό, και δοκιμάζουν διάφορες πολιτικές έναντι του Ιράν.

Σύμφωνα με την άποψη προοδευτικών δυνάμεων της χώρας μας έχουμε δύο περίπλοκες, σύνθετες καταστάσεις: Η μία αφορά στη θρησκευτική δικτατορία που εξουσιάζει το Ιράν σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των γυναικών, των πολιτικών ελευθεριών κλπ. Η άλλη είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός που επιχειρεί να δημιουργήσει τη «δημοκρατία» προωθώντας εναλλακτικές «μαριονέτες» σ' αυτό το καθεστώς. Από την άποψή μας, λοιπόν, όπως αντιστεκόμαστε στο ιρανικό δικτατορικό καθεστώς το ίδιο έντονα αντιστεκόμαστε σε εξωτερικές επεμβάσεις στις εσωτερικές μας υποθέσεις. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά τα ψέματα που κρύβονται πίσω από τα αμερικάνικα σλόγκαν περί «δημοκρατίας». Ο ιμπεριαλισμός δεν ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία στο Ιράν. Φέτος έχουμε την 53η επέτειο από το πραξικόπημα της CIA στο Ιράν κατά της εκλεγμένης κυβέρνησης και δημιούργησε ένα αστυνομικό κράτος για πάνω από 25 χρόνια πριν την «ισλαμική επανάσταση». Είμαστε λοιπόν εξοικειωμένοι με τα αμερικάνικα σλόγκαν περί «δημοκρατίας». Παράλληλα, πιστεύουμε, ότι το πυρηνικό ζήτημα χρησιμοποιείται απλώς ως πρόσχημα. Εχουμε πει πως το δικαίωμα για ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας δεν είναι θέμα διαπραγμάτευσης μεταξύ οιωνδήποτε χωρών. Καμία χώρα δε θα πρέπει να το διαπραγματευτεί αυτό το δικαίωμα. Γι' αυτό και το συγκεκριμένο ζήτημα χρησιμοποιείται από τον ιμπεριαλισμό ως πρόσχημα για την προώθηση των απώτερων πολιτικών στην περιοχή.

-- Βάσει αυτών, πώς διαμορφώνεται τελευταία η πολιτική κατάσταση στο Ιράν;

-- Είναι ενδιαφέρον να γνωρίζουμε ότι τον τελευταίο χρόνο είχαμε αρκετά σημαντικές αλλαγές εντός του Ιράν. Οπως ξέρετε, είχαμε το μεταρρυθμιστικό κίνημα που επί οκτώ χρόνια προσπαθούσε να αλλάξει σταδιακά την πιο σκληρή φύση της δικτατορίας στο Ιράν. Αυτό το μεταρρυθμιστικό κίνημα τέλειωσε πέρσι με τις προεδρικές εκλογές που έφεραν στην εξουσία μία ημι-στρατιωτική προσωπικότητα συνδεδεμένη με τους «φρουρούς της επανάστασης», ενώ είναι μέρος των ειδικών δυνάμεων που καταπιέζουν τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Η πολιτική τους βλέπει το μεταρρυθμιστικό κίνημα σαν απειλή αποσταθεροποίησης. Γι' αυτό και εσωτερικά χρησιμοποιούν αυτές τις κρίσεις σαν μέσα περαιτέρω καταπίεσης του λαού της χώρας μας. Γι' αυτό και η πολιτική του Μπους και τα καλέσματά του για «δημοκρατία» έμμεσα και άμεσα βοηθούν τις αντιδραστικές δυνάμεις στο Ιράν να καταπνίξουν το λαϊκό κίνημα και να καταπνίξουν τις γνήσιες δυνάμεις που δεν είναι συντεταγμένες με τον ιμπεριαλισμό, ούτε υποστηρίζουν τις πολιτικές του Μπους.

Από την άλλη, το ιρανικό καθεστώς ενδιαφέρεται να αναπτύξει την επιρροή του στην ευρύτερη περιφέρεια. Βλέπει εαυτό ως περιφερειακή δύναμη και θέλει να αναγνωριστεί ως τέτοια. Γι' αυτό δε θα είναι δύσκολο να δούμε το ακόλουθο σενάριο: εάν οι Αμερικανοί δεχτούν ένα είδος ρόλου για το Ιράν και δώσουν κάποιες διαβεβαιώσεις για συνέχιση της εξουσίας του καθεστώτος, τότε νομίζω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να αλλάξουν. Δε θα πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε πως το Ιράν ήταν ένα όργανο βοήθειας του Μπους στην περιοχή κατά τις εισβολές σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Και δεν το κρύβουν. Ομολογούν ότι βοήθησαν τους Αμερικανούς καλή τη πίστει και ως εκ τούτου θα πρέπει οι Αμερικανοί να τους το ανταποδώσουν. Αυτή η σύνθετη κατάσταση στο Ιράν πολύ συχνά περνά απαρατήρητη... Γιατί η αίσθηση που αποτυπώνεται, ενίοτε, είναι ότι η ιρανική κυβέρνηση είναι αντιαμερικανική και αντι-ισραηλινή. Ομως, υποβόσκουν πολλές άλλες ατζέντες και ζητήματα...

-- Μιλώντας για πολυπλοκότητες τέτοιων ζητημάτων, θα θέλατε να σχολιάσετε τις εξίσου σύνθετες καταστάσεις σε παλαιστινιακά εδάφη και Ιράκ;

-- Οπως γνωρίζετε η ισραηλινή κυβέρνηση παραβιάζει εδώ και καιρό κάθε βασικό δικαίωμα των Παλαιστινίων και από την άποψη της γενικότερης αντιμετώπισης του παλαιστινιακού λαού, του οικονομικού αποκλεισμού που τους έχει επιβάλλει, την καταστρατήγηση των βασικών θεσμών εξουσίας, το τείχος τύπου απαρτχάιντ, που αποκλείει τους ανθρώπους από την πατρογονική τους γη... Παραβιάζουν λοιπόν κάθε στοιχειώδες δικαίωμα, κάθε έννοια δικαίου βάζοντας σαν προκάλυμμα σ' όλα αυτά το ψεύτικο ενδιαφέρον τους για τη «δημοκρατία». Πώς μπορείς να βομβαρδίζεις, να σκοτώνεις άμαχο πληθυσμό, αθώα παιδιά, για «χάρη της δημοκρατίας»; Υπ' αυτή την έννοια, λοιπόν, είναι σαφής η ατζέντα της ισραηλινής κυβέρνησης: Επιβολή των δικών της πολιτικών στον παλαιστινιακό λαό.

-- Πιστεύετε πως μπορεί η ισραηλινή κυβέρνηση να πετύχει την εκπλήρωση τέτοιων στόχων;

-- Το ζήτημα είναι εάν οι δημοκρατικές, προοδευτικές δυνάμεις, εάν οι λαοί της περιοχής μπορούν να αναπτύξουν ένα μαζικό κίνημα, εάν μπορούν να φτιάξουν ένα περιφερειακό, εάν θέλετε, μέτωπο που να αντισταθεί σ' αυτά τα σχέδια. Θεωρώ πως η εμπειρία στο Λίβανο καταδεικνύει πως η λεγόμενη ισχυρή ισραηλινή στρατιωτική μηχανή μπορεί να αναχαιτιστεί από την αντίσταση! Αυτό είναι που χρειαζόμαστε στην περιοχή! Νομίζω επίσης πως και η κατάσταση στο Ιράκ είναι ένα σημαίνον παράδειγμα. Το Κόμμα μας εδώ και πολύ καιρό, μαζί με προοδευτικές δυνάμεις της περιοχής και το ΚΚΕ, αντιτάχθηκε στον πόλεμο στο Ιράκ, αν και δεν υποστήριζαν το δικτατορικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν αλλά ούτε και την κατοχή του Ιράκ από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η καταστροφή που διαδραματίζεται στο Ιράκ μετά την κατοχή, όλες αυτές οι πολλές χιλιάδες ζωές που χάνονται, παράλληλα με τη διάλυση των υποδομών της χώρας, δείχνουν σαφώς πως αυτό το σλόγκαν «περί δημοκρατίας» του ιμπεριαλισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά ψέμα. Γι' αυτό και οι λαοί της περιοχής θα πρέπει να διδαχθούν από αυτή την εμπειρία και να αντιταχθούν σ' αυτές τις πολιτικές. Και εάν το κάνουν αυτό ενιαία, απέναντι σ' αυτές τις πολιτικές, τότε έχουμε πιθανότητες επιτυχίας...