Εντείνονται οι συζητήσεις στα πλαίσια της ΕΕ, για τα θέματα της πολιτικής ενοποίησης. Πίσω από τις διαφορές στις δύο σχηματοποιημένες προτάσεις, της γερμανικής περί «ομοσπονδιοποίησης» και της γαλλικής περί «πολλαπλών ταχυτήτων», κρύβονται οι αντιθέσεις και οι στρατηγικές επιδιώξεις των ηγετικών δυνάμεων και μερίδων του κεφαλαίου. Η κύρια διαμάχη εξελίσσεται ανάμεσα στη Γερμανία, στη Γαλλία και τη Βρετανία, ενώ τα υπόλοιπα κράτη - μέλη καλούνται να υποστηρίξουν τις εκδοχές αυτών των δυνάμεων.

Ασχετα με την τελική μορφή της ενοποίησης, το σίγουρο είναι ότι προωθείται μια ακόμη πιο αντιδραστική προοπτική για τους λαούς. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, η ανισομετρία στην ανάπτυξη των χωρών - μελών, αλλά και η κρίση με δεδομένο ότι δεν μπορεί να συγχρονιστεί ο κύκλος της για όλες τις οικονομίες, οδηγούν στη διερεύνηση νέων διακρατικών μονοπωλιακών ρυθμίσεων, άρα και ανάλογων θεσμών και διαδικασιών.

Η εργατική τάξη και ο λαός της Ελλάδας, όπως και κάθε λαός στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μόνο νέα δεινά μπορούν να περιμένουν. Επομένως, και η θέση κάθε πολιτικής δύναμης, κρίνεται από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων που αντικειμενικά είναι αντίθετα, όπως είναι αντίθετα συνολικά με την Ευρωπαϊκή Ενωση.