Η ΠΥΡΑΚΤΩΜΕΝΗ βδομάδα του Ιούλη, αυτή που έζησε σχεδόν κάθε γωνιά της Ελλάδας έκανε εναγώνια την αναζήτηση μιας ανάσας δροσιάς στο εφιαλτικό τοπίο του καύσωνα, που σάρωνε τα πάντα. Κι έκανε ν' ακουστεί η σωτήρια κραυγή ΘΑΛΑΤΤΑ - ΘΑΛΑΤΤΑ, όπως εκείνη με τους μυρίους στα πανάρχαια χρόνια.

ΑΝΑΣΑ ζωής η θάλασσα. Πνεύμονας για τα πολυάνθρωπα κέντρα, καταφυγή στη δοκιμασία βεβαίωνε τη θεμελιακή της αξία για τον άνθρωπο και τους τόπους. Κι έκανε χειροπιαστά αισθητό πως το αγαθό αυτό της θάλασσας η χαρά κι η ανάσα της πρέπει να είναι για τον άνθρωπο για το λαό.

Ο ΣΑΡΩΝΙΚΟΣ, κι αυτή τη φορά, φάνηκε πως είναι για την Αθήνα αλλά και για την ευρύτερη περιοχή της Αττικής ο θαλάσσιος πνεύμονας που ανακουφίζει την πρωτεύουσα, και που σ' αυτόν μπορεί ν' αναζητήσει δροσιά και ξεκούραση. Και για να μην το ξεχνάμε η Αθήνα από τα παλιά τα χρόνια δεχόταν τη δροσιά του ανακουφιστική, πολύτιμη.

ΑΛΛΑ μιλάμε εδώ για άλλες εποχές, που η θάλασσα, η κοντινή μας, οι ακρογιαλιές του Σαρωνικού είχαν μια πιο λειτουργική σχέση με την πρωτεύουσα που οι «δίαυλοι» επικοινωνίας με τη θάλασσα ήταν ανοιχτοί και μπορούσε κι έφτανε του μπάτη το δροσερό φύσημα από τα Φάληρα ως την καρδιά της Αθήνας. Καθαρές κι ελεύθερες οι ακρογιαλιές, δίχως τους αποκλεισμούς και τα συρματοπλέγματα κι όλα εκείνα τα «απαγορεύεται» που ουσιαστικά έχουν καταστήσει απλησίαστη και απαγορευτική την πρόσβαση στη θάλασσα.

ΜΙΑ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ που καθαρή κι ελεύθερη, δίχως πληρωτικά κι άλλα υποδεχόταν τον κόσμο της πρωτεύουσας από τον Σκαραμαγκά, τα Φάληρα ως κάτω την Ανάβυσσο. Η θάλασσα, τότε, πρόσφερε στον κόσμο της πρωτεύουσας ανάσα δροσιάς που έφτανε εκεί με όλα τα μέσα, τα λιγοστά βέβαια, ακόμη και με τις πασίγνωστες σούστες, τους αραμπάδες, που μετέφεραν και τις οικογένειες.

ΑΥΤΗ ήταν κι η δική μας ακρογιαλιά στα χρόνια της Αντίστασης, όταν τακτικά οργανώναμε εκδρομές στο Π. Φάληρο, εκεί που βρισκόταν το κτήμα Γκρόμαν (σήμερα το αγγλικό νεκροταφείο), όπου περνούσαμε τη μέρα μας και δε χορταίναμε τη θάλασσα παρ' όλες τις συμβουλές που μας έδιναν οι γιατροί, πως θα 'πρεπε να 'μαστε προσεχτικοί και συγκρατημένοι. Κολυμπούσαμε ώρες κι ώρες.

ΕΙΝΑΙ γνωστό, πως ο Σαρωνικός στα μεταπολεμικά χρόνια κακοποιήθηκε άγρια. Και μεγάλες ακρογιαλιές του για χρόνια αχρηστεύτηκαν από τις αποχετεύσεις και τις κάθε είδους μολύνσεις που δέχτηκε. Εφτιαξαν πολυτελή ξενοδοχεία, τουριστικά συγκροτήματα δίχως πρόβλεψη αποχετεύσεως. Και χρησιμοποίησαν την πιο βολική και ανέξοδη λύση να τα διοχετεύσουν στη θάλασσα.

ΤΑ «ΦΙΛΕΤΑ» της πανέμορφης αυτής ακρογιαλιάς πριν ακόμη ανοίξει ο παραλιακός δρόμος προς το Σούνιο τ' άρπαξαν εφοπλιστές, βιομήχανοι, η «αφρόκρεμα» της ελληνικής πλουτοκρατίας. Δικά τους όλα κι ο αιγιαλός. Και με συρματοπλέγματα. Απλησίαστα φυσικά και τα τουριστικά συγκροτήματα.

Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ με το φετινό καύσωνα, έφερε ξανά στο προσκήνιο την τεράστια σημασία που έχει για την πρωτεύουσα να μπορεί να ακουμπάει, να 'χει ελεύθερη, άνετη και κυρίως προσιτή πρόσβαση για τους εργαζόμενους ακρογιαλιές. Φαίνεται όμως, πως κι η περιοχή αυτή βρίσκεται μπροστά σε μια νέα έφοδο «μπετού» και έργων. Εφοδο καταστροφική...

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ διαφημίζει τα ολυμπιακά έργα, τα οποία θα γίνουν στην περιοχή του Σαρωνικού (Ελληνικό - Φάληρο - Καλλιθέα) και ισχυρίζεται ότι ύστερα από τους Ολυμπιακούς η Αθήνα θα έχει κερδίσει την πρόσβασή της στη θάλασσά της.

ΘΑ ΓΊΝΕΙ ακριβώς το αντίθετο. Με αφορμή τους Ολυμπιακούς θ' αποκτήσουν πρόσβαση στο Σαρωνικό οι τουριστικές επιχειρήσεις. Ολα θα γίνουν πιο βολικά και πιο άνετα για τους λεφτάδες για το σκάφη τους, για τα εκθεσιακά κέντρα. Κι οι όποιας μορφής ακτές κολύμβησης δημιουργηθούν αυτές ουσιαστικά θα εξυπηρετούν τις τουριστικές επιχειρήσεις. Και με τα υψηλά απρόσιτα εισιτήρια θα 'ναι ουσιαστικά τόποι που δε θα μπορούν να πλησιάσουν οι εργαζόμενοι.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ολόκληρη ο Σαρωνικός αποκτά έτσι ξεχωριστή σημασία. Κι ακριβώς γι' αυτό πρέπει να μην παραδοθούν στους ξένους μεγαλοεπιχειρηματίες και ξενοδόχους κι αποκλειστούν οι ακρογιαλιές με τα πολυτελή και απλησίαστα τουριστικά συγκροτήματα.

Ο ΣΑΡΩΝΙΚΟΣ χρειάζεται αξιοποίηση, αλλά προστασία της παραλίας του κι όχι τσιμεντοποίηση με τα μεγαθήρια που προγραμματίζουν, ξενοδοχεία και μαμούθ μαρίνες. Αλλά αυτά δε γίνονται πράξη με τα λόγια. Χρειάζεται να υψωθεί ένα πλατύ Μέτωπο Αντίστασης και πάλης ενάντια στις επιλογές που θίγουν βασικά κοινωνικά δικαιώματα του λαού και της νεολαίας και που προωθούν την καταστροφή ελεύθερων χώρων. Και μετατρέπουν την Αθήνα, την ευρύτερη περιοχή της σε χώρο υπηρεσιών. Προωθούνε τη «λιβανοποίησή» της.

ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ Αντίστασης είναι επιτακτική ανάγκη για όλα τα περιβαλλοντικά αγαθά, που πρέπει να υπερασπιστούμε για το καλό του λαού. Και σ' αυτό το πλατύ Μέτωπο συνδικάτα, κοινωνικοί φορείς και νεολαία έχουν, πρέπει να 'χουν, την αγωνιστική τους παρουσία.