Αναπτύσσεται ταχύτατα, δεν επιτρέπει σε τίποτε άλλο ζωντανό δίπλα του να επιζήσει. Καταλαμβάνει όλο το οικοσύστημα του βυθού. Το φύκι - φονιάς απειλεί τα νερά της Καλιφόρνιας. Ετσι και το μάθαμε. Αλλιώς, αν είχε χτυπήσει την Πελοπόννησο λόγου χάριν, θα μιλάγανε τα κανάλια για... μυστήριο και ενδεχομένως ξένους πράκτορες.

Ομως, σύντροφοι, ο τρόμος δεν έχει τέλος μ' αυτό το φύκι. Στην Ευρώπη το φύκι ήρθε από την Καραϊβική. Το... κλωνοποίησαν για να γίνει πιο ανθεκτικό διακοσμητικό για τα ενυδρεία στα σπίτια. Από χρόνια πολλά (!) θερίζει τις θάλασσες στη Βόρεια Μεσόγειο και επιστήμονες στο Μονακό, τη Γαλλία και την Ιταλία πασχίζουν να το περιορίσουν.

Ομως, σύντροφοι, αυτό το τέρας - φύκι το βλέπω παντού. Μοιάζει της παγκοσμιοποίησης, του εκσυγχρονισμού, της υποτίμησης των ανθρώπων, της υποχώρησης της λογικής και της ιστορίας. Οχι, δεν είναι ζήτημα φοβίας. Είναι εκτίμηση της πραγματικότητας. Γιατί σε λίγο ακόμη διάστημα δε θα συλλογιέται κανείς, παρά πώς να ξεφύγει από το φύκι - φονιά της καθημερινότητάς του.

Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι με κομμένο το ρεύμα επί 8 ώρες ακούς τον αρμόδιο υπουργό να σου λέει ότι η ΔΕΗ, που θα ιδιωτικοποιηθεί σύντομα, είναι άριστη συγκρινόμενη με άλλες ΔΕΗ στην Ευρώπη, ότι διακοπές έγιναν ελάχιστες κι ότι όλα βαίνουν καλώς;

Πώς αλλιώς να μην αισθανθείς βλαξ το λιγότερο, όταν το υπουργικό αρμόδιο δίδυμο, με φόντο μια χώρα που την καίνε εκατοντάδες πυρκαγιές, ζητάει από μας τους πολίτες να αναγνωρίσουμε τη σοφία της απόφασής τους να θέσουν σε ετοιμότητα το μηχανισμό τους (sic) σ' όλη την Ελλάδα στην ουρά της καταστροφής;

Το φύκι που κατατρώει τα πάντα γύρω του, η άχρηστη ή διαστρεβλωμένη πληροφορία έχει κατακλύσει την ειδησεογραφία. Σε συνθήκες καύσωνα με την απελπισία ως φωτιά να σαρώνει το νησί του Πυθαγόρα, ειδήσεις θα σέρνονται τρώγοντας την υπομονή μας, όπως αυτή που λέει ότι ο γιος του Τόνι Μπλερ μέθυσε, συνελήφθη κι αφεθεί ελεύθερος κι ότι ο νέος πρόεδρος του Μεξικού θα αποχωριστεί τώρα, δυστυχώς, τις ωραίες καουμπόικες μπότες του.