«Ο Φαμπρίτσιο Γκάτι ζητούσε δουλειά. "Μπορώ να σε πάρω, αλλά αύριο", του είπε ο επιστάτης. "Εχεις καμία φίλη; Φέρε μία φίλη σου για το αφεντικό, θα σου δώσει δουλειά αμέσως. Οποια κοπέλα να 'ναι". Ηταν μια πρώτη γεύση των "νόμων" του τόπου (...) Μια εβδομάδα αργότερα, βρισκόταν ξανά στο γραφείο του, στο πλούσιο Μιλάνο και περιέγραφε σε ένα πολυσέλιδο συγκλονιστικό άρθρο τις συνθήκες ζωής και εργασίας στον ιταλικό τρίτο κόσμο. Ο Γκάτι αξύριστος και με καρό πουκάμισο βρέθηκε στην επαρχία Πούλια της Νότιας Ιταλίας την εποχή της συγκομιδής της ντομάτας. "Υπνος σε τρώγλες, στις οποίες δε θα πήγαιναν να κοιμηθούν ούτε τα αδέσποτα, χωρίς νερό, ρεύμα, τουαλέτα. Δουλειά από τις έξι το πρωί ως τις δέκα το βράδυ για να πληρωθείς, αν πληρωθείς, 15-20 ευρώ την ημέρα. Οποιος διαμαρτύρεται τρώει ξύλο. Κάποιος που πήγε στην αστυνομία ανακάλυψε τι σημαίνει ο νόμος Μπόσι - Φίνι. Τον συνέλαβαν γιατί τα χαρτιά του δεν ήταν εντάξει (...) για "ενοίκιο" κρεβατιού στην τρώγλη πληρώνουν 50 ευρώ τον μήνα, για μεταφορά δέκα λεπτών με το αυτοκίνητο στο χωράφι 5 ευρώ την ημέρα"» (το ρεπορτάζ στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

«Τρεις νέοι γύρω στα 25 Κούρδοι από το Ντιάρμπακιρ της ΝΑ Τουρκίας έφυγαν να βρουν την τύχη τους στην Ευρώπη, περνώντας μέσα από το σκοτάδι των δρόμων της λαθρομετανάστευσης. Για τους δύο το ταξίδι έληξε προχθές τη νύχτα, με την έκρηξη μιας νάρκης στην ελληνοτουρκική μεθόριο του Εβρου. Ο τρίτος επέζησε...» (το ρεπορτάζ στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).