Είναι φανερό ότι η επιβολή της αντιλαϊκής λαίλαπας περνάει μέσα από το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος. Τα μέσα και οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση προς αυτή την κατεύθυνση και ιδιαίτερα τα "επιχειρήματα" που ανασύρει από το σκουριασμένο και αντιδραστικό οπλοστάσιό της θυμίζουν έντονα τη δεκαετία του '50. Η απροσχημάτιστη καταστολή των αγώνων, μέσω της αναβίωσης του "κράτους δικαίου", αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος, προκειμένου να λάβει σάρκα και οστά το όραμα της "νέας μεγάλης ιδέας του έθνους", που δεν είναι άλλη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και ο "ευρωπαϊκός προσανατολισμός" της χώρας.

Οι σκληροί, αποφασιστικοί, μαζικοί και ενωτικοί αγώνες, που έχουν αναπτυχθεί μέχρι σήμερα και διαρκώς απλώνονται, αποτελούν την καλύτερη και ελπιδοφόρα ένδειξη σε αυτή την κατεύθυνση.

Αυτό ακριβώς είναι που προκαλεί ανησυχία και πανικό στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του κυρίου Σημίτη, η οποία δε διστάζει να χρησιμοποιήσει άθλιες μεθόδους, όπως να ξεθάψει το "φαινόμενο" των "αγανακτισμένων πολιτών" και την εικόνα της "σύγκρουσης κοινωνικών ομάδων".

Φυσικά, η απατηλή, η ψεύτικη αυτή εικόνα δεν αγγίζει ουσιαστικά τους εργαζόμενους, οι οποίοι καθημερινά σφυρηλατούν τους δεσμούς αλληλεγγύης με τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα, τις άλλες κοινωνικές ομάδες. Η κατακτημένη αυτή αλληλεγγύη είναι η μεγάλη ασπίδα των αγωνιζόμενων. Είναι ανάγκη να δυναμώσει και να αποκτήσει κυρίως χαρακτηριστικά ενεργούς στήριξης και συμπαράταξης.

Με αυτό τον τρόπο, εκτός των άλλων, θα μεγαλώσει και η κοινωνική απομόνωση της κυβέρνησης, πράγμα που η κυβέρνηση, όσο και αν δείχνει το αντίθετο, την υπολογίζει ιδιαίτερα και προσπαθεί να την αποφύγει πάση θυσία.

Οι προϋποθέσεις, αντικειμενικές και υποκειμενικές, για να αναβαθμιστεί η λαϊκή αλληλεγγύη υπάρχουν. Ευρύτερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων αντιλαμβάνονται ότι ο αγώνας των αγροτών, των ναυτεργατών, των καθηγητών, των βιομηχανικών εργατών είναι και δική τους υπόθεση. Ακριβώς γιατί συνειδητοποιούν ότι με την απάθεια, τις ατομικές λύσεις και το "βόλεμα", δεν πρόκειται να υπάρξουν λύσεις προς όφελος των λαϊκών μαζών. Ταυτόχρονα, γίνεται αντιληπτό ότι η πηγή των δεινών, η αντιλαϊκή πολιτική, είναι κοινή για όλους και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί.