Μου τηλεφώνησε την Πρωτοχρονιά ο Ζήνωνας για να μου πει τα χρόνια πολλά. Οι δικές του μέρες ήταν λίγες. Πολλά ήταν τα χρόνια του Αγώνα του. Μια ζωή κομμουνιστής. Τον θυμάμαι από 8 χρονών. Αυτή την ηλικία είχα το 1942 όταν άκουσα πρώτη φορά να γίνεται λόγος πολύς για τον "ηρωικό ΕΠΟΝίτη", τον Ζήνωνα Ζορζοβίλη. Ηταν μακρινός συγγενής της μάνας μου. Και σύντροφος του πατέρα μου. Ζούσαμε τότε στο χωριό της μάνας μου και του Ζήνωνα, στο Βελβεντό της Κοζάνης. ΕΛΑΣίτες και η μάνα μου και ο πατέρας μου, μιλούσαν κάθε τόσο για τον "ηρωικό ΕΠΟΝίτη", τον Ζήνωνα. Πρόσωπο μυθικό τότε για μένα ο Ζήνωνας, συνέχισε να είναι μυθικό μια ζωή, μέχρι χτες. Ενα από τα κυρίαρχα στη ζωή μου σύμβολα ο Ζήνων, μου θύμιζε αδιάκοπα τι σημαίνει προσήλωση σε ιδανικά. Μου τηλεφωνούσε ή του τηλεφωνούσα τουλάχιστον μια φορά το μήνα. Ηταν κάτι σαν συνήθεια ή σαν έθιμο τούτα τα τηλεφωνήματα. Δε θα μου ξανατηλεφωνήσει. Σημάδι πως πέθανε ο φίλος μου, ο σύντροφος του πατέρα μου, ο δεύτερος ξάδερφος της μάνας μου. Καλό ταξίδι Ζήνων. Θα σε θυμάμαι όσο είμαι ζωντανός.

Βασίλης ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ