Τα μηνύματα των Ευρωπαίων ηγετών, για τη συμπλήρωση των σαράντα χρόνων από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης εξυπηρετούσαν, μια σκοπιμότητα, την ανάγκη έντασης των προσπαθειών για την υλοποίηση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης και την επιτυχία της Διακυβερνητικής Διάσκεψης. Μόνο που έχουν εξαντληθεί προ καιρού τα αποθέματα των αυταπατών και των υποσχέσεων άνευ αντικρίσματος για τους λαούς. Τέτοια αποθέματα μπορεί να διέθεταν στη Ρώμη το 1957, σήμερα όμως καταφεύγουν σε απειλές. Τότε ήταν οι υποσχέσεις για την κοινή "Γη της Επαγγελίας", σήμερα είναι οι απειλές για όσους χάσουν το "τρένο" της ΟΝΕ, για όσους βρεθούν στο "περιθώριο" των εξελίξεων. Ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Κλάους Κίνκελ σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε χτες στα "Νέα", επιμένει ότι ο δρόμος της ΟΝΕ είναι "μονόδρομος" και προειδοποιεί όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να χαλαρώσει κάπως η οικονομική πολιτική: "Οποιος νομίζει ότι με την υποτίμηση του νομίσματος και τον πληθωρισμό μπορεί να αναθερμάνει την οικονομία, πυροδοτεί το πολύ πολύ μια σύντομη ανάκαμψη. Αργά ή γρήγορα όμως ακολουθεί μια χειρότερη κρίση και όλα επιδεινώνονται ακόμη περισσότερο. Δεν πρόκειται να αποδεχτούμε έναν τέτοιο φαύλο κύκλο".

Ειδικό πρόβλημα αντιμετώπισε η ελληνική κυβέρνηση που θα έπρεπε να γιορτάσει την ίδια μέρα την επέτειο της Επανάστασης του '21 και τα σαραντάχρονα από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης. Και διάλεξε τον πλέον απαράδεκτο τρόπο για να τα συνταιριάξει. Ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, στο μήνυμά του ανέφερε ότι "η θωράκιση της ανεξαρτησίας μας επιτυγχάνεται όχι μόνο μέσω μιας ισχυρής αποτρεπτικής δύναμης, αλλά και μέσω της ισότιμης συμμετοχής σε όλα τα στάδια και τις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της ένταξής μας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση"! Να, λοιπόν, που η Επανάσταση του '21 βρήκε το νόημα της, την ΟΝΕ...

Για τα σαράντα χρόνια που μεσολάβησαν από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης οι εργαζόμενοι των χωρών - μελών κάνουν το δικό τους λογαριασμό. Πάνω από είκοσι εκατομμύρια είναι οι άνεργοι, πάνω από πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και όλοι μαζί βρίσκονταιμπροστά σε ένα μέλλον που μοιάζει με εφιάλτη. Και αν υπάρχει μια ελπίδα για τους λαούς και για την ίδια την Ευρώπη αυτή βρίσκεται στους αγώνες που αναπτύσσονται σε όλες της χώρες - μέλη, αγώνες που δε σταματούν στην αντιμετώπιση των συνεπειών από τις κυβερνητικές πολιτικές, αλλά αμφισβητούν ευθέως τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη "Λευκή Βίβλο". Ιταλία, Γαλλία, Ελλάδα, Ισπανία, Γερμανία, συνταράσσονται από κινητοποιήσεις εργαζομένων, αγροτών, μικρομεσαίων...

Οσον αφορά στις προοπτικές οι "δεκαπέντε" κάθε άλλο παρά ενωμένοι εμφανίζονται. Τρεις μήνες μένουν ως το τέλος της Διακυβερνητικής Διάσκεψης, που θα καταλήξει σε μια νέα Συνθήκη, η οποία θα αντικαταστήσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και φιλοδοξεί (σύμφωνα με τις επιδιώξεις των ιθυνόντων) να αντιμετωπίσει τις "προκλήσεις του 2000". Από τη μια ο γερμανογαλλικός άξονας, που διεκδικεί όχι μόνο την οικονομική, αλλά και την πολιτική ηγεμονία, προωθεί την "ομοσπονδοποίηση", δηλαδή την απορρόφηση των εθνικών κρατών στην υπερεθνική Ευρωπαϊκή Ενωση. Απ' την άλλη η Βρετανία που φιλοδοξεί ακόμα να είναι το "μακρύ χέρι" των ΗΠΑ στην Ευρώπη και θέλει πιο χαλαρές μορφές συνεργασίας μεταξύ των κρατών - μελών. Πολλοί υπολογίζουν ότι την 1η Μάη οι εκλογές στη Βρετανία και η αναμενόμενη νίκη των Εργατικών θα βγάλουν και το τελευταίο εμπόδιο από το δρόμο του γερμανογαλλικού οδοστρωτήρα.

Η Κοινή Εξωτερική Πολιτική, η Κοινή Αμυνα, οι αλλαγές στον τρόπο λήψης των αποφάσεων θα συμπληρώσουν την Οικονομική και Νομισματική Ενωση και θα δώσουν την εικόνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης "του 2000", ένα ανεστραμμένο είδωλο της εικόνας που καλλιεργούσαν οι πολυεθνικές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι στη Ρώμη το 1957. Μια Ευρωπαϊκή Ενωση της ανεργίας, της εξαθλίωσης και της εθνικής υποταγής απ' τη μια, μια Ευρωπαϊκή Ενωση των υπερκερδών, της ασυδοσίας του κεφαλαίου, της "νέας τάξης πραγμάτων" απ' την άλλη.