Νάτη ξανά μπροστά μας, σ' όλο της το μεγαλείο, η μέθοδος του "μαστιγίου και του καρότου". Μας βομβαρδίζουν καθημερινά, αδιάλειπτα, ανελέητα για το τι "ράμματα" ετοιμάζουν για τη "γούνα" μας. Με επίσημες τοποθετήσεις από τον πρωθυπουργό έως και τον τελευταίο κυβερνητικό παράγοντα. Με καταιγιστικές διαρροές παντός τύπου. Τα ρίχνουν ΟΛΑ στην πιάτσα. Να "σέρνονται", να "περπατάνε", να σφυγμομετρούν αντιδράσεις και, ταυτόχρονα, να ετοιμάζουν ...καταλλήλως το έδαφος. Επειδή, όμως, το μεγάλο αντεργατικό πείραμα δε γίνεται σε δοκιμαστικό σωλήνα, αλλά μέσα στην κοινωνία, επειδή το σοκ που προκάλεσαν ήταν πολύ πιο ισχυρό από τις "απαιτούμενες" δόσεις, επειδή οι αντιδράσεις φοβούνται ότι θα είναι πιο ισχυρές από τις αναμενόμενες, άδραξαν το "καρότο"... Κατά περίπτωση, βέβαια.

Χωρίς να απομακρύνονται διόλου από τους αντεργατικούς, αντιλαϊκούς σχεδιασμούς, όπως με σαφήνεια τούς ανέπτυξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, προσπαθούν τώρα να "στρογγυλέψουν" τα μέτωπα της σχεδιαζόμενης σαρωτικής επίθεσης. Να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Να συγκρατήσουν "εντός των κομματικών τειχών" τις αντιδράσεις που υπάρχουν και μέσα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, ώστε να τις εκτονώσουν, να τις ελέγξουν και να ακυρώσουν τις αναγκαίες, όσο ποτέ άλλοτε, σήμερα συσπειρώσεις στη βάση του λαού για την απόκρουση της επερχόμενης θύελλας. Και, βεβαίως, να φρεσκάρουν το στραπατσαρισμένο "μακιγιάζ" του διαβόητου "κοινωνικού διαλόγου", ώστε να ρυμουλκήσουν σ' αυτήν την παγίδα τις μαζικές οργανώσεις και να επενδύσουν - αν και όσο μπορέσουν - με το μανδύα της κοινωνικής ανοχής ή και αποδοχής τα μέτρα - "φωτιά".

Ετσι, παρατηρούμε ότι τις τελευταίες μέρες εντατικοποιούνται τα εσωκομματικά "σεμινάρια". Βλέπουμε ακόμα και πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να εμφανίζονται - όπως στην προχτεσινή συνάντηση του Τομέα Κοινωνικής Πολιτικής - αποδεχόμενα ότι η ανεργία, η "ευελιξία" στην αγορά της εργασίας, η ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης είναι απειλή για τους εργαζόμενους. Μόνο που μια τέτοια διαπίστωση από μόνη της, μια διαπίστωση που ενοχοποιεί τα μέτρα αυτά καθ' εαυτά, για να αθωώσει - έτσι τουλάχιστον λειτουργεί, όσο εκεί περιορίζεται - την ίδια την πολιτική που οδηγεί σ' αυτά τα μέτρα και τους φορείς αυτής της πολιτικής, αποτελεί έναν καθαρό αποπροσανατολισμό. Μια τακτική, που οδηγεί, διά της τεθλασμένης, στη λογική του "αναγκαίου κακού" ή στο γνωστό μας σλόγκαν "σκληρά, πλην όμως αναγκαία" τα μέτρα.

Αυτό ακριβώς είναι και το ζητούμενο της απάτης του "κοινωνικού διαλόγου", προστάδιο του οποίου είναι ο εσωκομματικός διάλογος. Ωστόσο, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, είναι φανερό ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια παρωδία διαλόγου, αφού - όπως τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη παραδέχονται - τα επιτελεία των οικονομικών υπουργείων και του υπουργείου Εργασίας έχουν ουσιαστικά καταλήξει στα μέτρα - "φωτιά". Ακόμα και για το "μεγάλο ασφαλιστικό" δεν κρύβουν ότι εκείνο που περιμένουν δεν είναι οι προτάσεις των φορέων - είναι, εξάλλου, γνωστές - αλλά την έκθεση και τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ! Επομένως, ο "διάλογος" αυτός δεν είναι μόνο "μαϊμού", αλλά είναι αντι-κοινωνικός από το ίδιο το περιεχόμενο που του δίνεται: "Ελάτε να σας πούμε τι θα σας αφαιρέσουμε"! Και, επομένως, συνδικάτα, που απλά και μόνο θέλουν να σέβονται τον εαυτό τους, δεν μπορούν να πάρουν μέρος σ' αυτό το "σικέ" παιχνίδι, που θα νομιμοποιεί επιλογές βαθιά αντεργατικές.