Το σκάφος, λες και είχε εξανθρωπιστεί με τις είκοσι τρεις Τουρκάλες που αποχαιρετούσαν τη Σάμο για το Κουσάντασι, ύστερα από ένα τριήμερο φιλίας με τις Ελληνίδες και το λαό της Σάμου, που νοιάζονται για την Ειρήνη, ιδιαίτερα σ' αυτή την περιοχή και δεν άντεχε ν' αποπλεύσει.

Είχε πάρει στην πλάτη του είκοσι τρεις γυναίκες και έκανε γύρους στην αποβάθρα, καθώς αυτές φώναζαν: "Θέλουμε ειρήνη. Σας αγαπάμε. Θα σας ξαναδούμε", και μαδούσαν τις ανθοδέσμες που τους είχαν δώσει οι Ελληνίδες και σκορπούσαν τα πέταλα, τα φύλλα, ολόκληρα τα λουλούδια στη θάλασσα, φωνάζοντας και πάλι: "Θέλουμε ειρήνη".

***

Ανάμεσά τους και η Σιχάν που έκλαιγε και έλεγε: "Είμαι Κρητιτσιά και θέλω να πάω στην Κρήτη". Ακουγόταν σαν μαντινάδα. Η Σιχάν, δικηγόρος στη Σμύρνη, γλυκιά και καστανή, μιλούσε ελληνικά, όπως μιλούσε και η καθηγήτρια από το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης.

Η πρώτη τα είχε μάθει από τους Κρητικούς Μωαμεθανούς γονείς της, η δεύτερη από την αγάπη της για την Ελλάδα και τους Ελληνες. "Θέλουμε ειρήνη", φώναζαν όλες και το σκάφος δεν έφευγε.

***

Είχαμε περάσει τρεις μέρες μαζί και είχαμε αναφερθεί στα προβλήματα των χωρών μας. Ιδιαίτερα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες μέσα στην κοινωνία: στο σπίτι, στο σχολείο, στον τόπο δουλιάς.

Αυτή την απειλή του πολέμου, την ανασφάλεια που προκαλεί η οικονομία και η ανεργία, το αδιέξοδο που δεν ανοίγει ένα παράθυρο ούτε με τη μετανάστευση, την αβεβαιότητα για το αύριο, για τα παιδιά τους, δεν τη θέλουν. Ούτε εμείς.

Θέλουμε ειρήνη, σας αγαπάμε, θα σας ξαναδούμε.

Baris Istorioum!

Ηταν μια συνέχεια που δόθηκε στο Κερατσίνι την Κυριακή.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ