Δηλαδή, άνθρωποι, οι περισσότεροι καλοζωισμένοι, συγκεντρώθηκαν να μιλήσουν για τους πεινασμένους της οικουμένης. Να συζητήσουν περί πείνας, μετά το τέλος των συμποσίων, που θύμιζαν τα λουκούλλεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά και εκείνο του Πλάτωνα, γιατί διατυπώνονταν σ' αυτά και φιλοσοφικές και κοινωνικές θεωρίες.

Επιπλέον, μετά τα επιδόρπια, οι χωνεύοντες συνδαιτυμόνες προέβαιναν και σε εκδηλώσεις βαθιάς συμπόνιας για τους πεινασμένους του κόσμου. Ανάμεσα στα ρεψίματά τους ακούονταν, σε τόνο συγκίνησης, και φράσεις σαν αυτές:

- Ω, οι καημένοι! Να μην έχουν να βάλουν κάτι στο στόμα τους!

- Ιδίως τα μικρά παιδιά! Να λιώνουν και να πεθαίνουν από ασιτία!

- Τραγικό!

Κατήφεια και θλίψη στην ομήγυρη...

Καλοκαίρι. Σε μια κοσμική πλαζ κάθεται ένας χοντρός μεσήλικας. Φοράει μόνο το μαγιό του και τα πάχη του δείχνονται σ' όλο το μεγαλείο τους. Είναι μεσημέρι κι έχει μπροστά του ένα πλούσιο γεύμα. Το απολαμβάνει αργά, σχεδόν τελετουργικά, ενώ συνάμα κρατάει ένα βιβλίο και διαβάζει.

Διαβάζοντας και σιγοτρώγοντας, φαίνεται πολύ συγκινημένος από το διάβασμα. Είναι στιγμές που αναστενάζει. Τον βλέπει από μικρή απόσταση ένας γνωστός του και τον πλησιάζει.

- Τι διαβάζεις; τον ρωτάει.

- Τι διαβάζω; του απαντά ο παχύσαρκος καλοφαγάς, κοιτώντας τον με θλίψη και αργοκουνώντας το κεφάλι.

- Ναι. Τι διαβάζεις;

- Την "Πείνα" του Χάμσουν!

- Και τόσο σε συγκίνησε;

- Πολύ! Τι τράβηξε αυτός ο άνθρωπος, ο ήρωας του βιβλίου! Τέτοια πείνα! Αλλο πράμα!

Και δος του στεναγμούς ο χοντρός. Και δος του καταβρόχθιση του ενός μεζέ μετά τον άλλον.

Είπα ότι πάνε για ύπνο. Αλλά θα κλείσουν μάτι; Θυμήθηκα, από την παιδική μου ηλικία, ότι οι κάτοικοι του ορεινού και φτωχού χωριού της καταγωγής μου είχαν κάνει μια σωστή παρατήρηση πάνω σ' αυτό το δράμα. Ελεγαν: Ο φιδοδαγκωμένος, αυτός, δηλαδή, που δαγκώθηκε από φίδι και υπέφερε από αφόρητους πόνους, κοιμήθηκε. Ο νηστικός δεν μπόρεσε να κοιμηθεί.

Σ' αυτή τη σύναξη των τραπεζωμένων, των καλοφαγωμένων και καλοκοιμισμένων, που παρουσιάστηκε και διαφημίστηκε σαν παγκόσμια διάσκεψη επισιτισμού, πήγε και ο Πάπας. Πήγε να κηρύξει την επίσημη έναρξη των εργασιών της. Και την κήρυξε. Κι ευλόγησε την πολυμελή σύναξη, αντί να στρέψει πάνω της μια αυστηρή, πικρή και παρατεταμένη ματιά και ν' απευθύνει στα μέλη της τα λόγια του Χριστού, του οποίου λέει ότι είναι αντιπρόσωπος επί της Γης:

- Ουαί υμίν, Φαρισαίοι υποκριταί!

Θα μπορούσε να πει ακόμα ο Φιντέλ: "Δέκα οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα, όταν στην "πολιτισμένη" Δύση οι καλοθρεμμένοι κάνουν δίαιτες και λαπαροτομίες για ν' αδυνατίσουν. Και ν' απευθυνθεί στον Πάπα και να του πει: "Δικαιοσύνη, άγιε Πατέρα, θυμήσου, ότι ο Χριστός την ανέφερε δυο φορές στην επί του όρους ομιλία του. Δικαιοσύνη...".

Ασημάκης ΓΙΑΛΑΜΑΣ