Τρία χρόνια πριν το σωτήριο έτος 2000, και η συζήτηση γύρω από την πείνα και την εξαθλίωση εκατομμυρίων συνανθρώπων μας, αντί να σταματήσει (μετά από συγκεκριμένα μέτρα που πρέπει να παρθούν), έχει φουντώσει. Αιτία, το γεγονός ότι, πέρα από "τραπέζια", "συνέδρια", "διακηρύξεις", επί της ουσίας, δεν έχει γίνει το παραμικρό.

Η εκθετική αύξηση του πληθυσμού συνεχίζεται. Κι αυτό μεταφράζεται με τα 6,2 δισ. κατοίκων το 2000, από τα 2 δισ. το 1930 και 4,4 του 1980. Με βάση τα στοιχεία του 1980, τα 3,3 δισ. ζουν στις αναπτυσσόμενες χώρες. Οι χώρες αυτές θα έχουν πληθυσμό 4,3 φορές μεγαλύτερο από τις αναπτυγμένες.Η κατανάλωση τροφίμων στις αναπτυσσόμενες είναι 2.180 cal/άτομο τη μέρα. Κάτι που σημαίνει 19% κατανάλωση μικρότερη από την κανονική. Την ίδια στιγμή, στις αναπτυγμένες, αυτός ο δείκτης είναι 3.315 cal/άτομο, δηλαδή 23% πάνω από το κανονικό. Το 2000 οι δείκτες αυτοί προβλέπονται να είναι, αντίστοιχα, 2.370 cal/άτομο και 3.475 cal/άτομο. Τα στοιχεία αυτά δε δείχνουν με ευκρίνεια την εικόνα της σύγχρονης αθλιότητας. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του FAO,ο αριθμός των σοβαρά υποσιτιζομένων το 2000 θα προσεγγίζει τα 600 εκατομμύρια, από τα 500 εκατ. του 1990. Η Διεθνής Τράπεζα (σ.σ. μια από τις βασικότερες πληγές των χωρών αυτών) εκτιμά σε 1.300 εκατ. τα άτομα που υποσιτίζονται. Και ο MOIRA (σ.σ. Μοντέλο Διεθνών Σχέσεων για τη Γεωργία) σε 740 εκατ. Περίπου 10 εκατ. παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα και 5 εκατ. μόνο στην Αφρική μένουν εφ' όρου ζωής παράλυτα για τους ίδιους λόγους. Τα στοιχεία παρουσιάζουν αποκλίσεις, ανάλογα με το φορέα που τα συντάσσει. Ενα, όμως, είναι βέβαιο: Η ύπαρξη της πείνας και η αναγκαιότητα για τη λήψη ουσιαστικών μέτρων.

Στην Αφρική, η παραγωγή θα μειώνεται ετήσια κατά 2,6%, ενώ η ζήτηση τροφίμων θα αυξάνεται 3,4%. Περίπου το ίδιο θα συμβεί στην Εγγύς Ανατολή. Οι φτωχές χώρες συνολικά θα παρουσιάζουν απόκλιση 25% μεταξύ παραγωγής και ζήτησης! Στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, ενενήντα "υπό ανάπτυξη" χώρες είχαν καθαρό έλλειμμα 36 εκατ. τόνους δημητριακών, που θα φτάσουν τα 132 εκατ. τόνους το 2000. Η αναγκαιότητα για συγκεκριμένα μέτρα, με στόχο την κατάλυση του υποσιτισμού είναι προφανής. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει, αν δεν υπάρξει απασχόληση των αγροτών, που θα τους εξασφαλίσει με τη σειρά της την επιβίωσή τους. Απαιτείται διπλασιασμός της παραγωγής των σιτηρών, εκσυγχρονισμός της γεωργίας, στα πλαίσια μιας ισορροπημένης κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης.Κάτι που απαιτεί ειρήνη και ασφάλεια.Κι όχι σπατάλες για στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Παράλληλα, χρειάζεται πίεση για την κατάργηση προστατευτικών όρων σε βάρος τους από τον πλούσιο Βορά και διαγραφή των χρεών τους, που αποτελούν θηλιά στο λαιμό τους και αιτία ακύρωσης για κάθε προσπάθεια της οικονομικής τους απογείωσης.

Στη μελέτη "Γη, Τροφή και πληθυσμός" του FAO, που συντάχτηκε πριν από δεκατρία χρόνια, εξετάστηκαν 117 αναπτυσσόμενες χώρες, αν έχουν τη δυνατότητα κάλυψης των αναγκών τους σε τρόφιμα (σ.σ. οι χώρες αυτές θα έχουν σε τρία χρόνια πληθυσμό 3,4 δισ. κατοίκους).

- Από αυτές, 19, με πληθυσμό 96 εκατ., δε θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις διατροφικές τους ανάγκες, ακόμα κι αν υπάρξουν οι καλύτερες προϋποθέσεις.

- Δεκαπέντε, με πληθυσμό 370 εκατ., θα μπορέσουν να καλύψουν τις ανάγκες τους από τους εδαφικούς τους πόρους, όταν υπάρξουν οι βέλτιστες συνθήκες στον τρόπο καλλιέργειας, μέσα, αποδόσεις κτλ.

- Είκοσι οχτώ χώρες, με πληθυσμό 590 εκατ., θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις διατροφικές τους ανάγκες (σ.σ. με μέσα επίπεδα δεδομένων).

- Τέλος, μόνο έξι χώρες που έχουν 1,031 δισ. πληθυσμό θα μπορέσουν να τις καλύψουν με υψηλά επίπεδα δεδομένων.

Η κάλυψη των αναγκών μπορεί να επιτευχθεί με αύξηση της καλλιεργήσιμης γης,τις αρδεύσεις,την εντατικοποίηση των καλλιεργειών και την αύξηση της παραγωγικότητας.

Σε ενενήντα αναπτυσσόμενες χώρες καλλιεργούνται 750 εκατ. εκτάρια (1 εκτ. = 10 στρεμ.), ενώ θα μπορούσαν να καλλιεργηθούν 1.840 εκατ. εκτ. Αυτό, βέβαια, γεωγραφικά δεν κατανέμεται ομοιόμορφα. Παρά τις μεγάλες δυνατότητες, δε θα ξεπεράσουν τα 930 εκατ. εκτ., λόγω των οικονομικών περιορισμών. Ετσι, φαίνεται πιο εφικτό να υπάρξει στόχος για την αύξηση της παραγωγικότητας της ήδη καλλιεργούμενης γης. Κι αυτό θα πρέπει να επιτευχθεί μέσω των αρδεύσεων.Κι εδώ τίθεται το θέμα της σωστής διάθεσης νερού, στη σωστή ποσότητα και στο σωστό χρόνο. Χώρες, όπως η Κίνα και η Ινδία έχουν κάνει τεράστια βήματα. Ομως υπάρχουν κι εδώ τεράστια ζητήματα. Εκτός από την απώλεια των νερών, έχουμε την αλατότητα των εδαφών (το ποσοστό τείνει να ξεπεράσει το 50% των συνολικών αρδευόμενων) κ.ά. Το καπιταλιστικό σύστημα, αν κάτι υπόσχεται σ' όλα αυτά τα εκατομμύρια των συνανθρώπων μας, είναι χειρότερες μέρες. Και οι όποιες λύσεις υπάρξουν, θα γίνουν μέσω της ανατροπής του.