Την μια ο Κοσκωτάς, η Τράπεζα Κρήτης και οι σχέσεις τους με τα αποθεματικά των κυβερνητικά ελεγχόμενων οργανισμών, των ΔΕΚΟ. Την άλλη τα καζίνο, με τα στριπτίζ υπουργών, ιδιοκτητών ΜΜΕ και μεγαλοτζογαδόρων στις... παραλίες του Φλοίσβου. Την τρίτη ο Παντσαβόλτα, η ΑΓΕΤ και οι, διαμεσολαβούντες για την εκποίηση, κυβερνώντες. Την επομένη τα ψηφιακά του ΟΤΕ, ο Κόκκαλης, οι κυβερνήσεις που πέφτουνε και οι άλλες που ανεβαίνουν... Και μιλάμε μόνο για όσα έρχονται στον "αφρό". Για τις περιπτώσεις εκείνες που το απόστημα σπάει, είτε λόγω κακού υπολογισμού είτε λόγω του πολέμου, που ενδημεί μεταξύ των πρωταγωνιστών της διαφθοράς. Οι τελευταίοι, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους για την πρωτοκαθεδρία στην "πιάτσα", ενίοτε, δεν αποφεύγουν να "αλληλομαχαιρώνονται" και δημοσίως, βγάζοντας στη φόρα ο ένας τα άπλυτα του άλλου.
Σκάνδαλα, λοιπόν. Και κάθε φορά που κάποιες πλευρές αυτής της "δραστηριότητας", στην οποία εμπλέκονται μεγαλοκεφαλαιούχοι και πολιτικοί ιθύνοντες, έρχονται στο φως, οι λέξεις διαφάνεια, έλεγχος, Δικαιοσύνη - που θα αποφανθεί - κλπ., κλπ. τείνουν να μετατραπούν σε "συγχωροχάρτι" του πολιτικού συστήματος, που γεννά, εκτρέφει και τρέφεται από αυτά ακριβώς τα φαινόμενα. Ομως, φευ! Ο Ηρακλής ήταν μύθος, αλλά η Λερναία Υδρα υπαρκτή και τα κεφάλια της αμέτρητα.
Ακόμα χειρότερα. Εδώ δεν πρόκειται για αμαρτία που μπορεί να εξορκιστεί. Πρόκειται για το Ευαγγέλιο του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού συστήματος της άρχουσας τάξης. Πρόκειται, ακριβώς, για την ίδια τη φύση του καπιταλισμού, που αν υποθέσουμε ότι υπάρχει εξαγνισμός του, αυτός δε σχετίζεται με την αρχή "ου κλέψεις", αλλά με τη ...Σπαρτιάτικη αρχή του "μη σε πιάσουνε". Με άλλα λόγια, αυτό που έχει συνηθιστεί να αποκαλείται "διαπλεκόμενα συμφέροντα" δεν είναι παρά ενδημικά και αξεχώριστα φαινόμενα του σύγχρονου κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, της σύγχρονης, περισσότερο πολύμορφης και βαθύτερης, σύμφυσης μονοπωλίων και κράτους. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
***
Από τη μια, λοιπόν, πλευρά έχουμε το κράτος. Το καπιταλιστικό κράτος, που ως οργανισμός δεν αποτελεί παρά το μηχανισμό διαφύλαξης και εξυπηρέτησης των συμφερόντων όσων το ελέγχουν. Ιδιοκτήτης αυτού του κράτους είναι η ολιγαρχία, που το αξιοποιεί και το εξοπλίζει, ώστε να διασφαλίζεται η πολιτικοοικονομική κυριαρχία της. Οσο για το μεγάλο κεφάλαιο, για δεκαετίες τώρα έχει περάσει στη φάση της μονοπωλιακής και πολυεθνικής συγκρότησής του. Τα μονοπώλια, ως αφεντικά του κράτους, έχουν στήσει το οικοδόμημά τους, όπως ακριβώς συμφέρει και διευκολύνει το στόχο τους. Και ο στόχος τους είναι το κέρδος, το κέρδος και το κέρδος. Αυτός είναι ο στόχος που επιδιώκεται να επιτυγχάνεται και να διασφαλίζεται - μέσω των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών - μέσω της σύμφυσης κράτους και μονοπωλίων. Ολοφάνερο είναι ότι ο σημερινός δημόσιος τομέας - και όχι το δημόσιο γενικά - είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ένα κατ' όνομα δημόσιο, που λειτουργεί είτε ως υπηρέτης των προμηθευτών του, είτε ως υπάλληλος των μεγαλοεργολάβων, είτε ως αρωγός παροχών στους βιομηχάνους, είτε ως "φοροαπαλλάχτης" των τοκογλύφων - μεγαλοομολογιούχων, είτε ως ναύκληρος των εφοπλιστών, είτε ως εκποιητής των περιουσιακών του στοιχείων στους "σωτήρες" ιδιώτες. Είναι αυτό που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των μονοπωλίων και δουλεύει ως συμπληρωματικό εργαλείο της κάθε Ιντρακόμ, ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ, ΠΕΤΡΟΛΑ, ΠΕΣΙΝΕ και "Κόκα - Κόλα"...
Οσο για την πολιτική εξουσία, στις συνθήκες του καπιταλιστικού κράτους, δεν έρχεται παρά να διαχειριστεί τις υποθέσεις των μεγαλοκεφαλαιούχων. Εχει αναλάβει τη σύνταξη των διαταγμάτων νομιμότητας της απρόσκοπτης δράσης τους και το ρόλο του ιμάντα μεταβίβασης των εντολών της ολιγαρχίας προς τους κρατικούς μηχανισμούς, που έχουν συσταθεί για την εξυπηρέτησή της. Αυτή η "υπαλληλική" σχέση μεταξύ του κράτους και των πολιτικών ιθυνόντων του με τα πραγματικά του αφεντικά, τα μονοπώλια και την ολιγαρχία, αποτελεί την αρχή και το τέλος της αταξικής μυθολογίας περί σκανδάλων. Το πρώτο και βασικό σκάνδαλο είναι η ίδια η φύση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, που είναι αξεχώριστη με θερμοκήπιο της νόμιμης και παράνομης συναλλαγής, της φανερής και συγκαλυμμένης διαπλοκής μεταξύ κράτους και μονοπωλίων.
***
Οταν λοιπόν μιλά κανείς για ουσιαστική διαφάνεια ή για μέτρα ριζικής κάθαρσης του δημόσιου βίου από φαινόμενα ...συμβατικής ή ψηφιακής διαφθοράς, δυο πράγματα συμβαίνουν: Είτε ψεύδεται ότι μπορεί αυτά να υπάρξουν, είτε ζητά από τους πρωταγωνιστές τους, την ολιγαρχία και τους πολιτικούς υπαλλήλους της, να ...αυτοκτονήσουν, να αυτοκαταργηθούν. Τέτοια ιστορική εμπειρία δεν υπάρχει. Υπάρχει, βέβαια, η εμπειρία κάποιων μέτρων περιορισμένης διαφάνειας και κάθαρσης, που παραχωρούν οι εκάστοτε εκπρόσωποι της ολιγαρχίας, κάτω από την πίεση των λαϊκών αγώνων. Οπως, όμως, υπάρχει επίσης και η ιστορική εμπειρία, που αποτελεί το φόβο και τον τρόμο όσων θυμιατίζουν το "ρεαλισμό", φροντίζοντας να τον ακρωτηριάσουν. Υπάρχει η ιστορική εμπειρία της ανατροπής και κατάργησης του καπιταλιστικού κράτους. Της απαλλαγής από την κυριαρχία της άρχουσας τάξης. Της μετατροπής του κράτους από όργανο στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, σε εργαλείο οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας όπου η εξουσία ανήκει στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και το δημόσιο λειτουργεί πραγματικά προς όφελος του δημόσιου και κοινωνικού συμφέροντος, στερώντας από τα σκάνδαλα τους αντικειμενικούς όρους γέννησης και ανάπτυξής τους.
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Τα σκάνδαλα, είτε βγαίνουν στη φόρα είτε όχι, αποτελούν ενδημικό και αναπόσπαστο στοιχείο του σύγχρονου κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, της σύγχρονης, περισσότερο πολύμορφης και βαθύτερης, σύμφυσης μονοπωλίων και κράτους
Feeds
χεράκια 
