Το νομοσχέδιο, βέβαια, θίγει τα οικονομικά και εργασιακά δικαιώματα των λειτουργών της υγείας, αλλά πρωτίστως θίγει τον πολίτη, που θα κάνει χρήση των υπηρεσιών υγείας. Κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να του προσφέρουν όλες τις υπηρεσίες υγείας που έχει ανάγκη, διότι τις έχει χιλιοπληρώσει με την άμεση και την έμμεση φορολογία και με την εισφορά του στο ασφαλιστικό του ταμείο. Η κυβέρνηση δε θα πρέπει να θεωρεί άσχετους τους πολίτες, ώστε να μην καταλαβαίνουν ότι με αυτό το νομοσχέδιο το κράτος μετακινεί την ευθύνη της χρηματοδότησης στα ασφαλιστικά ταμεία. Το ίδιο το κράτος αναλαμβάνει τη λειψή χρηματοδότηση για να δικαιολογήσει τη δήθεν συμμετοχή του. Στο άρθρο 10 του σχεδίου αναφέρεται ότι "η χρηματοδότηση των νοσοκομείων γίνεται με ετήσιους εφάπαξ προϋπολογισμούς, για τη σύνταξη των οποίων λαμβάνεται σε κάθε περίπτωση υπ' όψιν το πραγματικό κόστος και το παραγόμενο έργο". Θεσμοθετείται, δηλαδή, απροκάλυπτα η έννοια της ανταποδοτικότητας σε έναν τομέα κατ' εξοχήν κοινωνικό, στον οποίο το 60% των δαπανών είναι ανελαστικές δαπάνες (δηλαδή μισθοδοσία). Ακόμα και ο ίδιος ο υπουργός αναγνώρισε ότι οι περικοπές οδηγούν τα νοσοκομεία σε χρέη, αλλά παρά ταύτα έδωσε το "πράσινο φως" να προχωρήσουν - τα νοσοκομεία - σε δανεισμό από ντόπιες ή ξένες τράπεζες, με εγγύηση του δημοσίου για την κάλυψη των χρεών.

Επίσης στην παράγραφο 4 του άρθρου 10 αναφέρεται ότι από "το υπουργείο μπορεί να καταρτίζεται ενιαίος κανονισμός οικονομικής διαχείρισης των νοσοκομείων". Η "μετάφραση" αυτής της ρύθμισης είναι η εξής: Με την εφαρμογή της, το κόστος σε ένα μικρό επαρχιακό νοσοκομείο θα είναι μεγαλύτερο απ' το κόστος σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Ετσι ένα νοσοκομείο της επαρχίας δε θα είναι "κερδοφόρο" και ως κράτος δεν έχουμε πια τη δυνατότητα να το χρηματοδοτήσουμε. Επομένως, θα δοθεί η αφορμή να κλείσουμε το επαρχιακό νοσοκομείο (κάτι άλλωστε που συζητείται ευρέως για τα νοσοκομεία "Ελπίς", το "Πατησίων" κλπ.). Σε αυτή την εξέλιξη οδηγούν οι παραπάνω ρυθμίσεις καθώς σε σύντομο χρονικό διάστημα τα ασφαλιστικά ταμεία δε θα μπορούν να αντέξουν το βάρος και η κατάληξη θα είναι να τα πληρώσει ο άρρωστος.

Στο άρθρο 11 αναφέρεται ότι το Διοικητικό Συμβούλιο (με τον πρόεδρο) κάθε νοσοκομείου "καταρτίζει κατάσταση προσώπων που δύνανται να προσφέρουν υπηρεσίες αποκλειστικού νοσηλευτή ή νοσηλεύτριας". Οι ασθενείς ή οι συγγενείς τους επιλέγουν ελεύθερα, αλλά αποκλειστικά από τη συγκεκριμένη κατάσταση. Τελικά, αυτή η ρύθμιση θα καταλήξει να πληρώνει ο ασθενής την αποκλειστική, γιατί σε λίγο καιρό τα ασφαλιστικά ταμεία δε θα μπορούν να καλύψουν τα έξοδα.

Οι γιατροί αντέδρασαν με κινητοποιήσεις και ζητούν την απόσυρση του νομοσχεδίου. Οι κινητοποιήσεις των γιατρών πρέπει να ενισχυθούν από όλους τους εργαζομένους στο χώρο της Υγείας (πρωτίστως απ' τα πρωτοβάθμια σωματεία), τους συνταξιούχους και τα μεσαία στρώματα.

Το νομοσχέδιο πρέπει να τύχει της γενικής κατακραυγής και να αποσυρθεί.

Αθανασία ΤΖΙΩΚΑ

Μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΟΕΝΓΕ