Σε μια από τις ελάχιστες σκιερές γωνιές του οικοπέδου του Τριαντείου Κληροδοτήματος, εκεί όπου "η ζέστη υποφέρεται λίγο", μαζεύονται κάθε απόγευμα οι κάτοικοι του καταυλισμού. Ενας καφές, λίγη κουβέντα, κάμποση "γκρίνια", αλλά και "χαριτωμένα" πειράγματα μεταξύ τους είναι η "συνήθης" εικόνα των απογευμάτων στον καταυλισμό. "Απ' αυτά κρατιόμαστε για να μην τρελαθούμε. Δε μας έχει μείνει τίποτα άλλο", λέει η φιλόξενη παρέα που πλέον έχει συνειδητοποιήσει ότι το παρόν τους είναι συνυφασμένο με τα κοντέινερ των 25 τετραγωνικών μέτρων. Αν τους ρωτήσεις για το μέλλον, χαμογελούν πικρά, ανάβουν τσιγάρο και λένε σχεδόν ανέκφραστα: "Εχουμε πάψει να ονειρευόμαστε"...

Ηταν 30 Οκτώβρη του 1995, όταν εγκαινιάστηκε ο καταυλισμός του Τριαντείου. Τότε που δεκάδες πολυτελείς "Μερσεντές" βρήκαν εύκολα το δρόμο για το οικόπεδο του Τριαντείου, τότε που στήθηκαν λαχταριστοί μπουφέδες σε όλο το μήκος του νέου καταυλισμού, τότε που υπουργοί, δεσπότες, δήμαρχοι και τοπικοί φορείς εξέφραζαν την περηφάνια τους για τον "πρότυπο" καταυλισμό, τον "οικισμό προσωρινής στέγασης", όπως έλεγαν τότε. Το "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" αποδείχτηκε τελικά πολύ πιο δυνατό από τις υποσχέσεις των αρμοδίων, που εφτά μήνες μετά τα εγκαίνια έχουν ξεχάσει το δρόμο που οδηγεί στο συγκεκριμένο καταυλισμό. Οσο για το "πρότυπο", αποδείχτηκε κι αυτό "μεγάλη κουβέντα", αφού: "Περάσαμε μαύρο χειμώνα. Κάθε φορά που έβρεχε βγαίναμε έξω από τα "σπίτια" μας γιατί όλα τα κοντέινερ στάζουν! Τώρα το καλοκαίρι είναι εξίσου τραγική η κατάσταση, αφού δεν μπορείς να σταθείς από τη ζέστη, τα ποντίκια και τα φίδια που περνούν δίπλα απ' τα πόδια μας"...

Περισσότερες από 140 οικογένειες μένουν όλο αυτό το διάστημα στο μοναδικό - ευτυχώς - καταυλισμό του Αιγίου. Κι ό,τι και να γράψεις για τις συνθήκες διαβίωσης, δύσκολα μπορείς να αποδώσεις ακριβώς την κατάσταση. "Πρέπει να ζήσουν κάποιοι εδώ για να καταλάβουν τι σημαίνει να ζει οικογένεια σε κοντέινερ",τόνισε η Ιουλία Μαστρολάμπρου,που ζει μαζί με το παιδί της - ηλικίας 17 χρόνων - σ' ένα απ' τα κοντέινερ των 25 τ.μ. "Το παιδί μου ακόμα δεν έχει συνηθίσει, όλο φεύγει. Δεν μπορεί να αντέξει αυτή την κατάσταση",συνέχισε.

"Ολο αυτό το διάστημα δεν πάτησε ούτε μια φορά το πόδι του εδώ ο δήμαρχος ή ο δεσπότης του Αιγίου. Δεν ήρθε κανείς να μας ρωτήσει αν έχουμε κρεβάτι να κοιμηθούμε, κατσαρόλα να μαγειρέψουμε έστω και μακαρόνια", λέει οργισμένη η Θεώνη Αλιβρούβα,από τις πρώτες "ιδιοκτήτριες" κοντέινερ. Δίπλα ο άντρας της Θεόδωρος - ο οποίος εκτός από το σπίτι του έχασε και το καφενείο που είχε - συμπληρώνει: "Μας άφησαν τελείως εγκαταλειμμένους. Προειδοποιούμε τους αρμόδιους να μην έρθουν στον καταυλισμό, γιατί η οργή του κόσμου είναι μεγάλη".

Ο Ζαχαρίας Σιέτος είναι ένας από τους ελάχιστους πολύτεκνους του καταυλισμού. Πατέρας τεσσάρων παιδιών - το μεγαλύτερο ηλικίας 9 χρόνων και το μικρότερο μόλις 1,5 ετών - μιλάει με ρεαλισμό. "Μ' αυτούς τους όρους χρηματοδότησης και δανειοδότησης που ισχύουν σήμερα, δε νομίζω ότι μπορώ να ξαναχτίσω το σπίτι μου. Ετσι έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα μείνω με την οικογένειά μου για αρκετό καιρό στα κοντέινερ. Οι περισσότεροι έχουν συμβιβαστεί μ' αυτή την ιδέα. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι από μας έχουν φυτέψει μέχρι και φασολιές και ντοματιές δίπλα στα κοντέινερ!", μας είπε.Ο Παναγιώτης Μιχαλάτος δείχνει κι αυτός να έχει αποδεχτεί αυτή την ιδέα. Στόλισε τον εξωτερικό χώρο του "σπιτιού" του με γλάστρες και ζαρντινιέρες, έφτιαξε ένα κιόσκι από ελενίτ, έστησε και μια μικρή ψησταριά στην "αυλή" του. "Τουλάχιστον να κάνουμε κάπως καλύτερες τις συνθήκες διαβίωσης εδώ. Δεν έχουμε άλλη επιλογή", μας είπε. Παρά το φαινομενικό συμβιβασμό του, όμως, όλοι δηλώνουν ότι θα συμμετάσχουν στην αυριανή συγκέντρωση μνήμης και διεκδίκησης, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. "Τουλάχιστον, να ασφαλτοστρωθεί ο δρόμος και να τοποθετηθούν κολόνες της ΔΕΗ για να φωτιστεί ο καταυλισμός. Το βράδυ κυκλοφορούμε όλοι με φακούς...", λένε οι κάτοικοι του Τριαντείου.