Την ώρα που θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, μια ομάδα Ελλήνων ναυτεργατών και μαζί τους συνδικαλιστές και εργάτες από άλλους χώρους θα δίνουν μια ακόμη μάχη, για να μην περάσει το σπάσιμο του "καμποτάζ", του αποκλειστικού δικαιώματος, δηλαδή, των με ελληνική σημαία πλοίων να εκτελούν τα δρομολόγια μεταξύ των λιμανιών της χώρας. Την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι συνδικαλιστές θα συνεχίζουν τη συνδιαλλαγή με τους εφοπλιστές για τη διατήρηση της καρέκλας τους σε ένα από τα σωματεία - "σφραγίδες", ενώ, επίσης την ίδια ώρα, στο σύνολο των βαποριών κατακτήσεις ματωμένων αγώνων δεκαετιών θα επιχειρείται να παρθούν πίσω. Η εκμετάλλευση των ναυτεργατών, Ελλήνων και αλλοδαπών, στα ελληνόκτητα πλοία, μοιάζει σε ορισμένα σημεία να επιστρέφει πίσω και από το 1930, τότε που ο ναυτικός έπρεπε, ανεβαίνοντας τη σκάλα του πλοίου, να κουβαλά μαζί κι όλη την ενδιαίτησή του. Δυο νούμερα είναι χαρακτηριστικά: Για καθεμία μέρα πλεύσης ενός πλοίου στον Ειρηνικό συγκεκριμένος εφοπλιστής εισπράττει γύρω στις 25.000 δολάρια. Στο ίδιο πλοίο, για ένα ολόκληρο μήνα δουλιάς, η μισθοδοσία όλου του πληρώματος, μαζί με τα ασφάλιστρά του και την τροφοδοσία του, δεν ξεπερνά τις 100.000 δολάρια. Ηρθαν έτσι τα πράγματα που η ταξική πάλη στις μέρες μας διεξάγεται με εξαιρετικά δυσμενείς όρους για την εργατική τάξη. Θα συνεχίσουν, όμως, να είναι και έτσι τα πράγματα; Η ιστορία βεβαιώνει πως όχι.

Προχτές το βράδυ, στην αίθουσα του κινηματογράφου που στεγάζεται στο ισόγειο των γραφείων της ΚΟ Πειραιά του ΚΚΕ, λίγα μέτρα πιο πέρα απ' όπου έγινε το πρώτο, το ιδρυτικό συνέδριο του Κόμματος, όσοι βρέθηκαν εκεί είχαν την ευκαιρία να επαναβεβαιώσουν όχι μόνο ότι "η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων", αλλά και πως αυτοί οι αγώνες δικαιώνονται, ο τροχός της ιστορίας κυλά μπροστά, με αίμα πολλές φορές, με οπισθοδρομήσεις ακόμα, μα τελικά πάντα μπροστά, όταν η πολιτική πρωτοπορία της τάξης επιμένει να κάνει καλά τη δουλιά της. Οταν σε κάθε στιγμή της ταξικής πάλης δε χάνει τον μπούσουλα. Πώς; Αυτό, ο Αντώνης Αμπατιέλος φρόντισε να το απαντήσει όχι μόνο με την ίδια του τη ζωή, αλλά και αφήνοντας πίσω γραπτό σημαντικό, πολύτιμο. Το βιβλίο του, που παρουσιάστηκε προχτές το βράδυ στον Πειραιά. Τι λέει εκεί μέσα; Ας απαριθμήσουμε ορισμένα: Ενα το κρατούμενο: Κοντά στους εργάτες. Δύο: Γνώση, ενημέρωση, οργάνωση, Κόμμα. Τρία: Ταξική αλληλεγγύη. Τέσσερα: Διεθνισμός. Πέντε: Να περνά σαν κόκκινη κλωστή ανάμεσα στις λέξεις, μια βαθιά ανθρωπιά και πίστη ότι αξίζει να δώσεις ό,τι καλύτερο, για να γίνει ο άνθρωπος, Ανθρωπος.

Αλλοι, περισσότερο ειδικοί, αποκωδικοποιώντας το βιβλίο θα βγάλουν κι άλλα πολλά. Προς το παρόν ας δούμε αυτά τα λίγα πώς μεταφράστηκαν στη ζωή: Δουλιά στο βαπόρι και γνώση από κοντά πάει να πει "το ψωμί του ναυτικού έχει επτά φλούδες". Οργάνωση στο Κόμμα και σχεδιασμός της πάλης για τα καθήκοντα της εποχής. Προσωπικό παράδειγμα με δουλιά σε όλα τα πελάγη, επιτροπές καραβιών. "Τα πλοία εν κινήσει" για τον αντιφασιστικό αγώνα, αλλά ταυτόχρονα και πάλη για την υπογραφή εκείνης της ιστορικής σύμβασης του 1943, που σήμαινε 8ωρο, αυξήσεις, πληρωμή υπερωριών, κλινοσκεπάσματα, καλύτερο φαγητό και άλλα που φαίνονται αυτονόητα σήμερα, αλλά τότε δεν ήταν, και κατακτήθηκαν μεσούντος του πολέμου. Παλικαρίσια στάση, όταν η απόφαση του στρατοδικείου ήταν για θάνατο. "Φυσικά, γράφει, αυτή η συμπεριφορά, εδραζόταν στην απεριόριστη πίστη μου στο κομμουνιστικό κίνημα, στο ΚΚΕ". Πίστη, που εκφράστηκε ξανά και ξανά σε δύσκολα χρόνια με υπεράσπιση της ύπαρξης και λειτουργίας του ΚΚΕ ως επαναστατικού, μαρξιστικού, λενινιστικού κόμματος νέου τύπου. Και πάλη μέσα απ' αυτό ως το τέλος για "να ξαναποκτήσει το διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα την πίστη του στην ιερή υπόθεση της εργατικής τάξης, στη νομοτελειακή εξαφάνιση του καπιταλισμού, στη νίκη του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού", όπως έγραψε ο ίδιος μετά το 14ο Συνέδριο.