Σε νέα φάση περνά η αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, μια και τίθεται πλέον επί τάπητος τόσο το θέμα της δραστικής περικοπής των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, όσο και το ασφαλιστικό, αν και το δεύτερο μόνο ακροθιγώς έχει θιγεί μέχρι σήμερα.

Ηδη την ερχόμενη βδομάδα έχει προγραμματιστεί σύσκεψη του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, το οποίο θα συζητήσει τους στόχους της οικονομικής πολιτικής για το επόμενο 15άμηνο, μέχρι δηλαδή την προκήρυξη των νέων εκλογών. Αν βέβαια αυτές γίνουν τον Οκτώβρη του 1997 και όχι νωρίτερα, πράγμα που δεν είναι καθόλου απίθανο. Στο τέλος του Ιούλη θα πραγματοποιηθεί και νέα σύσκεψη, υπό τον πρωθυπουργό Κ. Σημίτη αυτή τη φορά, όπου και αναμένεται να παρθούν οι τελικές αποφάσεις.

Είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση Σημίτη θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την ευνοϊκή συγκυρία που διαμορφώθηκε μετά την επικράτησή του και στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, και να τραβήξει την οικονομία πιο βαθιά στις νεοφιλελεύθερες ατραπούς.

Η έκθεση του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών, που απηχεί τις απόψεις του ΣΕΒ και δόθηκε στη δημοσιότητα την προηγούμενη Πέμπτη, είναι ενδεικτική για τις προσδοκίες που τρέφει το χρηματιστικό κεφάλαιο της χώρας από το νέο κυβερνητικό σχήμα. Οι βιομήχανοι, αφού εκφράζουν την ικανοποίηση και την ανακούφισή τους, επειδή σταμάτησε η πολιτική εκκρεμότητα του πρώτου εξάμηνου του 1996, καλούν την κυβέρνηση "να προσδέσει εκ νέου τη χώρα στην τροχιά του προγράμματος σύγκλισης". Της δίνουν μάλιστα και πίστωση χρόνου, να εφαρμόσει την πολιτική της "αν όχι μέσα στο 1996, το αργότερο όμως μέχρι το τέλος του 1997".

Συγκεκριμενοποιούν μάλιστα τι προσδοκούν από την κυβέρνηση. Να προχωρήσει στη "δημοσιονομική προσαρμογή", με έμφαση στην περικοπή των πρωτογενών δαπανών. Να επιταχύνει τις "διαρθρωτικές αλλαγές", δηλαδή τις ιδιωτικοποιήσεις, καθώς διαπιστώνουν ότι μετά την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ δεν έχει γίνει τίποτα το ουσιαστικό προς την κατεύθυνση αυτή. Θέτουν επίσης ζήτημα αλλαγών στην αγορά εργασίας και στην κοινωνική ασφάλιση, σε δύο θέματα για τα οποία διαπιστώνουν "κυβερνητική αδράνεια".

Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε ότι κυβέρνηση και ηγεσία των βιομηχάνων κινούνται σε παράλληλες γραμμές όχι μόνο στις γενικές κατευθύνσεις της οικονομικής πολιτικής, αλλά και σε επίπεδο διακηρύξεων. Ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, καθηγητής Ν. Χριστοδουλάκης, δίνοντας το στίγμα της οικονομικής πολιτικής της νέας κυβέρνησης, έθεσε θέμα επιβολής τοπικών φόρων από τους δήμους και τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, την επέκταση των "αντικειμενικών" κριτηρίων, και την πάση θυσία συμμετοχή της χώρας στο κοινό νόμισμα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Βλέπουμε, δηλαδή, μια σκλήρυνση της κυβέρνησης σε όλα τα μέτωπα. Βλέπουμε να προχωρεί σε διακηρύξεις, η υλοποίηση των οποίων ισοδυναμεί με νέα επίθεση κατά του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, ενώ όσο ποτέ άλλοτε τίθεται θέμα κατάργησης του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας, της παιδείας και της κοινωνικής ασφάλισης.

Πρέπει, πάντως, να αναφέρουμε πως είναι τελικά μύθος ότι "οι νέες θυσίες" επιβάλλονται, προκειμένου να εισέλθει η χώρα στο κοινό νόμισμα. Το τρένο για το κοινό νόμισμα η Ελλάδα το έχει χάσει προ πολλού, μια και σήμερα δεν πληρεί κανένα από τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Ούτε βέβαια υπάρχει περίπτωση στις αρχές του 1998, όταν θα κριθούν οι χώρες με βάση τις επιδόσεις, η χώρα μας να έχει μειώσει τον πληθωρισμό και τα επιτόκια στο 3%, πολύ δε περισσότερο το δημόσιο χρέος στο 60%.

Απλώς επικαλούνται το "όραμα" (αν μπορεί βέβαια ένας μονεταριστικός στόχος να γίνει όραμα), για να δικαιολογήσουν τη συνέχιση της πολιτικής λιτότητας. Στην πραγματικότητα το "βάθεμα" της λιτότητας συνδέεται με τους νέους όρους αξιοποίησης του κεφαλαίου που απαιτούν οι βιομήχανοι, με την εγκατάλειψη κάθε κοινωνικού χαρακτηριστικού του κράτους, το οποίο, σύμφωνα με τον νεοφιλελεύθερο υπουργό Οικονομικών, θα πρέπει να προσαρμοστεί στις νέες παραγωγικές δομές.

"Υπό έλεγχο" βρίσκεται ο προϋπολογισμός το α εξάμηνο του 1996, σύμφωνα τουλάχιστον με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών. Ειδικότερα τα έσοδα ανήλθαν σε 3,470 τρισ. δραχμές και είναι αυξημένα κατά 14,2% σε σχέση με πέρυσι. Οι δαπάνες έφτασαν τα 4,570 τρισ. δραχμές από τα οποία το1,545 αφορά πληρωμή των τόκων του δημοσίου χρέους.