Οι ομιλίες έχουν τελειώσει. Θερμά και παρατεταμένα χειροκροτήματα που σχίζουν τον αέρα μαζί με συνθήματα υπέρ του ΚΚΕ. Η Γενική Γραμματέας του Κόμματος Αλέκα Παπαρήγα, κάνει την αποκάλυψη της τιμητικής πλάκας: "Το ΚΚΕ τιμά τους αγώνες του Δημοκρατικού Στρατού για μια Ελλάδα λεύτερη, δημοκρατική, σοσιαλιστική, 50 χρόνια μετά. Αύγουστος '96". Κάποιος καλεί τους συγκεντρωμένους να τηρήσουν ένα λεπτό σιγής, φόρο τιμής στους νεκρούς του αγώνα. Μια φωνή το παραβιάζει και "σπάει" τη σιωπή. Και ακολουθούν και άλλες. Ακολουθούν όλες: "επέσατε θύματα, αδέλφια εσείς... ".

Αρχίζει να διαβάζεται ένας μακρύς κατάλογος από ονόματα μαχητών που έπεσαν στις φονικές μάχες. Μετά από κάθε όνομα, μια λέξη φτάνει μέχρι τα σύννεφα: "Αθάνατοι".Μια γερόντισσα αρπάζει το μικρόφωνο: "Ηταν τιμή για όσους έπεσαν, τιμή για όσους επέζησαν".

Αργότερα, με δάκρυα στα μάτια, η γερόντισσα, η 83χρονη Κυριακή Σδούκου θα εκμυστηρευτεί στον "Ρ" το δικό της πόνο. Θα μιλήσει για τον άνδρα της που τραυματίστηκε σε μια μάχη τότε, που έμεινε πίσω και που του έκοψαν το κεφάλι οι κυβερνητικοί όταν τον βρήκαν. Για τα έξι παιδιά που μεγάλωσε μόνη της. Για τα βάσανα και τους διωγμούς. Και όταν διατυπώνεται η αφελής ερώτηση για το αν πιστεύει ακόμα στα ιδανικά του αγώνα, σηκώνει το κεφάλι, σκουπίζει τα δάκρυα και σε "κολλά" στον τοίχο: "Στο αίμα του άντρα μου να μην πιστέψω;".