Η 26η Ολυμπιάδα ανήκει πλέον στο παρελθόν και μαζί μ' αυτή τελείωσαν και οι πανηγυρισμοί για την παρέλευση μιας εκατονταετίας από την αναβίωση του αρχαίου θεσμού. Αν θέλουμε όμως να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι νεότεροι Ολυμπιακοί Αγώνες απέχουν παρασάγγες από το πνεύμα των αρχαίων Ολυμπιακών. Δεν έχουμε δηλαδή μια αληθινή αναβίωση του θεσμού, αλλά μια παραποιημένη μορφή του, διότι: Παρ' όλες τις ειλικρινείς προσπάθειες που κατέβαλαν στα τέλη του περασμένου αιώνα ο Γάλλος Πιερ ντε Κουμπερτέν και ο δικός μας Δ. Βικέλας, δεν κατέστη τελικά δυνατόν να αναβιώσουν οι Ολυμπιακοί, όπως ακριβώς διεξάγονταν από το 776 π. Χ. και μετά, στον ιερό χώρο της Ολυμπίας. Οι αγώνες επανήλθαν μεν, από το 1896, αλλά ουδέποτε επανήλθε το πνεύμα τους, που ήταν η συναδέλφωση, η ειρήνη, η ευγενής άμιλλα και η αφιλοκέρδεια. Η επαναφορά των Ολυμπιακών δε συνοδεύτηκε, δυστυχώς, με αυτά τα πολύτιμα στοιχεία, και με το πέρασμα του χρόνου όλο και περισσότερο εκφυλίζεται ο θεσμός, κυρίως από την εμπορευματοποίησή του. Οι φήμες, άλλωστε, που κυκλοφόρησαν, για τον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί ανέλαβαν τη φετινή διοργάνωση, πολλά δείχνουν για τον ξεπεσμό που λέγαμε. Και παραπέμπουν ευθέως στην περίπτωση του Ρωμαίου αυτοκράτορα Νέρωνα, ο οποίος το 232 μ. Χ. "λάδωσε" τους κριτές, των ξεπεσμένων πλέον Ολυμπιακών, για να τον στεφανώσουν νικητή, παρότι είχε έρθει τελευταίος στα αγωνίσματα, που μετείχε!

Για να κατανοήσουμε πόσο έχουμε απομακρυνθεί από το πνεύμα των αρχαίων Ολυμπιακών, καλό θα ήταν να θυμηθούμε ότι, τότε, με την έναρξή τους, σταματούσε οποιαδήποτε σύρραξη και ότι οι νικητές των αθλημάτων έπαιρναν ως έπαθλο μόνον ένα κλαδί ελιάς, τον λεγόμενο κότινο. Γι' αυτό το "απλό" βραβείο όμως, υπήρξαν αθλητές που έδωσαν και τη ζωή τους ακόμη. Οπως ο Αίνητος που πέθανε, ενώ τελείωνε το πένταθλο και ο Λάδας, που είχε την ίδια τύχη, ενώ τον στεφάνωναν νικητή της δολιχοδρομίας. Να θυμίσουμε, επίσης, πως όταν ο μεγάλος Ρόδιος αθλητής Διαγόρας είδε τους τρεις γιους του να στέφονται ολυμπιονίκες, αναφώνησε ότι μπορούσε πλέον να πεθάνει ως ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Αυτό ήταν το πνεύμα και το μεγαλείο των αρχαίων Ολυμπιακών και ας αναλογιστούμε αν υπάρχει κάτι από όλα αυτά σήμερα. Σήμερα, που τα έπαθλα έγιναν χρυσά και πριμοδοτούμενα με εκατομμύρια, που οι αθλητές δεν αμιλλώνται, αλλά "κοντράρονται" άγρια, γι' αυτό και καταφεύγουν στο ντόπινγκ, και που η όλη διοργάνωση των αγώνων έχει το χαρακτήρα μιας τεράστιας εμπορικής επιχείρησης. Και φυσικά ας μη μιλήσουμε καθόλου για το πνεύμα της ειρήνης, όταν έχουμε το μακελειό στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972 και τη βόμβα φέτος, στην Ατλάντα, που σκότωσε δύο άτομα και τραυμάτισε άλλα 120.

Βέβαια, τίποτε δεν ισχύει για όλους και το ίδιο ασφαλώς συμβαίνει και με το θέμα που πραγματευόμαστε. Και σήμερα, δηλαδή, μέσα στο γενικό χαμό, υπάρχουν άτομα που έχουν σχέση με τους Ολυμπιακούς (παράγοντες, αθλητές) και διέπονται από διαφορετικά αισθήματα. Σαν παράδειγμα αυτών των μη αλλοτριωμένων, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε το θρυλικό Σπύρο Λούη. Οταν λοιπόν, ο ταπεινός νερουλάς του Μαρουσιού ήρθε πρώτος στο Μαραθώνιο του 1896 και τον ρώτησαν οι άρχοντες τι θέλει να του δώσουν για τη μεγάλη νίκη του, απάντησε μονολεκτικά: "τίποτε"! Κι όταν οι ταγοί επέμεναν, ο Λούης ζήτησε όλο κι όλο για "ανταμοιβή" ένα άλογο. "Ε, δώστε μου ένα άλογο για να μην κουβαλάω τις στάμνες στην πλάτη μου", είπε!

Την ιστορία του Σπύρου Λούη τη σκέφτομαι τακτικά. Οταν ακούω, λόγου χάρη, ότι ο Τούρκος αρσιβαρίστας Σουλεϊμάνογλου πήρε 250 εκατομμύρια ως πριμ για τη νίκη του ή όταν βλέπω αθλητές να πνίγουν τα εθνικά τους χρώματα κάτω από τα διαφημιστικά σήματα πολυεθνικών. Και ομολογώ πως θα ήθελα να γνώριζα κι άλλες ιστορίες σαν του Ελληνα μαραθωνοδρόμου για να μη βάζω και την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων μέσα σ' εκείνο τον αφορισμό που λέει ότι "η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντοτε ως φάρσα"!