Οι Κασσάνδρες διαψεύστηκαν διπλά την Κυριακή. Οχι μόνο δεν έγιναν τα επεισόδια που ήθελαν οι σκοτεινοί μηχανισμοί, αλλά ο λαός της Αθήνας, με την αγωνιστική του συμμετοχή στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία, δήλωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει στην άρχουσα τάξη και τους πολιτικούς εκφραστές της να ξεμπερδέψουν με το Πολυτεχνείο. Οτι το εξεγερτικό μήνυμα του Νοέμβρη θα εξακολουθεί να φωτίζει το δρόμο της αντίστασης και του αγώνα, το δρόμο της ελπίδας. Παρά την τεράστια επιχείρηση τρομοκρατίας και εκφοβισμού, που ασκήθηκε τις προηγούμενες μέρες, η συμμετοχή του κόσμου ήταν εμφανέστατα μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια. Μεγαλύτερο όμως ήταν το πάθος και η μαχητικότητα, ενώ οι νέοι έδιναν τον ιδιαίτερο τόνο με τη μαζική συμμετοχή τους. Η μεγάλη πορεία ολοκληρώθηκε και, παρά τις μεμονωμένες προσπάθειες κάποιων να στήσουν το γνώριμο σκηνικό των επεισοδίων, τελικά η μέρα πέρασε με ηρεμία.

Ανθρωποι όλων των ηλικιών, που δε φοβήθηκαν τις βόμβες των προβοκατόρων, ούτε τα αστυνομικά δελτία ειδήσεων, κατέκλυσαν τους δρόμους της πρωτεύουσας, στέλνοντας παντού το μήνυμα: "Το Πολυτεχνείο ζει". Και το τίμησαν προχτές έτσι όπως του άξιζε: Με την υπόσχεση όλων ότι "οι αγώνες είναι μπροστά μας".

Φέτος οι νέοι κέρδισαν τις εντυπώσεις. Ηταν χιλιάδες αυτοί που ξεκίνησαν από το ματωμένο προαύλιο του Πολυτεχνείου, για να φτάσουν έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία, φωνάζοντας το σύνθημα - επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε - "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία". Τι να πρωτογράψει κανείς; Για τους φοιτητές που βροντοφώναξαν πως "Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν στα μουσεία, εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία"; Για τα μπλοκ της ΚΝΕ, που εντυπωσίασαν τόσο για τον όγκο τους, όσο και για τον παλμό και το πάθος τους; Για τους φοιτητές του '73 - λίγο πριν ή λίγο μετά - γι' αυτούς που δε συμβιβάστηκαν, που δεν "εκτέλεσαν", στο πέρασμα του χρόνου, τις μεγάλες ιδέες του σοσιαλισμού και της αντίστασης; Για τους εργαζόμενους, τους εργάτες της φάμπρικας, των ναυπηγείων, τους οικοδόμους; Η για τα "νιάτα" του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ που συγκίνησαν, τραγούδησαν, περπάτησαν σαν ...Αετόπουλα και καταχειροκροτήθηκαν από όλους; Παρόντες, για μια ακόμα χρονιά, οι οργανώσεις του Κινήματος Ειρήνης, ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος Φιλίας, η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) και οι οργανώσεις Κούρδων και Τούρκων αγωνιστών. Μικρά παιδιά, ντυμένα με παραδοσιακές στολές, χόρευαν και τραγουδούσαν για την πατρίδα τους, φωνάζοντας "Λευτεριά, λευτεριά, λευτεριά στο Κουρδιστάν". Μόνο με ένα πανό και μικρές ομάδες συμμετείχαν το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ.

Κρατώντας την ελληνική σημαία του Πολυτεχνείου - αιματοβαμμένη από κείνη τη μέρα του Νοέμβρη του '73, τότε που "η ιστορία βούτηξε την πένα της στο αίμα" - οι φοιτητές, μέλη της ΕΦΕΕ, με το σύνθημα "Το Πολυτεχνείο ζει" ξεκίνησαν για την αμερικάνικη πρεσβεία. Ακολουθούσαν τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων, που ήταν πολυάριθμα και έδιναν παλμό και αγωνιστικότητα.

Η πρώτη στάση έγινε λίγα μέτρα πιο πάνω, στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρήστου Λαδά, όπου οι εκπρόσωποι των φοιτητών άφησαν λίγα γαρίφαλα, φόρο τιμής στον αγωνιστή Σωτήρη Πέτρουλα,που δολοφονήθηκε τον Ιούνη του 1966 σε εκείνο ακριβώς το σημείο. Η πορεία σταμάτησε και πάλι, στη διασταύρωση των οδών Πανεπιστημίου και Βασιλίσσης Σοφίας, και με ενός λεπτού σιγή οι διαδηλωτές τίμησαν τους δύο νέους - τον Ιάκωβο Κουμή και τη Ματίνα Κανελλοπούλου - που δολοφονήθηκαν στην αντιιμπεριαλιστική πορεία του Πολυτεχνείου το 1980.

Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής οι φοιτητές της ΕΦΕΕ τραγουδούσαν και επαναλάμβαναν αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα: "Πότε θα κάνει ξαστεριά", "Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλιά πολλή", "Ελάτε αδέρφια να βγούμε στους δρόμους", "Ψωμί, παιδεία, ελευθερία", "Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης", "Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Αμερικάνος δε θα μείνει"...

Οταν η πορεία έφτασε στην κυριολεκτικά οχυρωμένη από αστυνομικές δυνάμεις αμερικάνικη πρεσβεία, οι επικεφαλής της πορείας φώναζαν τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα "Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι", "Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο, έξω οι βάσεις του θανάτου", "Το Πολυτεχνείο ζει, έξω οι Αμερικανοί".

Ακριβώς πίσω από τη ματωβαμμένη σημαία ακολουθούσαν τα μπλοκ του Συνδέσμου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1973,της Προοδευτικής Ενωσης Μητέρων Ελλάδας και της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης.

Στο ένα χέρι κρατούσαν κόκκινο γαρίφαλο. Το άλλο είχε γίνει γροθιά. "ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ - ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ", φώναζαν. Πολλοί ήταν εκείνοι που ήρθαν με τα εγγόνια τους.

Η προσυγκέντρωση ήταν στη διασταύρωση Σταδίου και Εδουάρδου Λω, στο σημείο που 30 χρόνια πριν δολοφονήθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας. Δύο αντιστασιακοί κόλλησαν δύο κόκκινα γαρίφαλα στη μαρμάρινη επιγραφή. Μία γυναίκα έτριβε τα βουρκωμένα μάτια της. Οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης "έπιασαν" το τραγούδι. "Στ' άρματα, στ' άρματα, εμπρός στον αγώνα για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά". Τη "χορωδία" συντόνιζε ο Αν. Βασιλειάδης. Εχασε το δεξί του χέρι το '43, σε ηλικία 18 ετών, "όταν ήμουν στον ΕΛΑΣ, σε μάχη με τους Γερμανούς", μας είπε. Πιο πέρα ένας συναγωνιστής του, ο Παντ. Κοψιάς, ήταν 18 χρόνια εξορία. Από το 1942 στον Αη Στράτη και από το 1967 στη Λέρο. "Ξέρετε υπό ποιες συνθήκες ζήσαμε την ηλικία σας; Δραματικές. Μεταξάδες, εξορίες... Ομως, αγωνιστήκαμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε".

Σε όλη τη διάρκεια της πορείας, τραγουδούσαν στίχους - μανιφέστα ελευθερίας: "Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους", "Πότε θα κα - πότε θα κάνει ξαστεριά", "Κι εσύ λαέ βασανισμένε". Οσοι παρακολουθούσαν από τα πεζοδρόμια, ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα. Οι αντιστασιακοί πετούσαν γαρίφαλα και φώναζαν συνθήματα: "Ο λαός απαιτεί έξω οι Αμερικανοί". Τα διαχρονικά αιτήματα του ελληνικού λαού "Ανεξαρτησία - Εθνική κυριαρχία", "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία" επαναλαμβάνονταν.

Τα συνθήματα "Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" και "το Πολυτεχνείο ζει, έξω οι Αμερικανοί" κυριάρχησαν στο μπλοκ του Συνδέσμου Φυλακισθέντων - Εξορισθέντων 1967-1974 - εκείνοι που ένιωσαν στο πετσί τους τη χούντα.

Το κέντρο της Αθήνας ντύθηκε άλλη μια φορά στα κόκκινα. Σημαίες και πανό ανέμιζαν από τα μπλοκ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ενώ τα συνθήματα και τα τραγούδια ταρακούνησαν την καθημερινή ηρεμία και ρουτίνα της πόλης. "Φοιτητές, εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά". Το σύνθημα αυτό επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά, αφού όλοι έδωσαν το δικό τους, δυναμικό και μαχητικό "παρών".

Δυναμική η παρουσία του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας,οι άνθρωποι του μόχθου, όπως πάντα έτσι και φέτος, ήταν εκεί, δίνοντας το δικό τους στίγμα και βροντοφωνάζοντας "Το Πολυτεχνείο ζει, έξω οι Αμερικανοί".

"Σταθερά στο δρόμο του Νοέμβρη, με ισχυρό ΚΚΕ και μέτωπο λαϊκό", έγραφε το πανό της Αχτίδας της Α Αθήνας του ΚΚΕ, που ήταν επικεφαλής του μπλοκ. "Ενας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός", "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ πολέμου συνδικάτο", "Οχτώ δεκαετίες αγώνες και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία", βροντοφώναζαν οι χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες που πορεύονταν στα μπλοκ του ΚΚΕ, καταγγέλλοντας: "Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν".

"Στους αγώνες με το ΚΚΕ να γίνουμε η γενιά της αντεπίθεσης για τα δικαιώματά μας, την ειρήνη, τον σοσιαλισμό". Το σύνθημα αυτό κυμάτιζε στο κεντρικό πανό της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας. Χαρακτηριστικές φιγούρες στην πρώτη γραμμή του μπλοκ της ΚΝΕ, έξι στρατιώτες που ήταν και αυτοί εκεί. Φανερά ανήσυχοι, γιατί δεν τους επιτρέπεται να συμμετέχουν σε πολιτικές εκδηλώσεις, αλλά με τα μάτια να λαμπυρίζουν και το κεφάλι ψηλά, διατράνωναν το δικαίωμα για ελεύθερο δημοκρατικό στρατό και όχι εξαρτημένο και μισθοφορικό.

Το πανό που ξεχώριζε ήταν της Οργάνωσης της Σπουδάζουσας της ΚΝΕ που έλεγε: "Το μήνυμα του Πολυτεχνείου δε σβήνεται, δεν καταργείται, δεν καίγεται. Μας καλεί στην αντεπίθεση". Στη συνέχεια ακολουθούσαν οι τοπικές οργανώσεις της ΚΝΕ, με πανό στα οποία αποτύπωναν τα αιτήματα του νεολαιίστικου κινήματος για δικαίωμα στη μόρφωση, στη δουλιά, στην ειρήνη, δηλώνοντας την αντίθεσή τους στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στον εθνικισμό, τον πόλεμο και την εξάρτηση από τα ναρκωτικά.

"Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήταν εξέγερση και πάλη λαϊκή", "ΚΝΕ, ΚΝΕ δυνατή, πρωτοπόρα μαζική", "Οχι στις δαπάνες τις πολεμικές, σίτιση και στέγαση για τους φοιτητές", "Η μόρφωση δεν είναι κονσέρβα να πουλιέται, δικαίωμά μας είναι, με αγώνες κατακτιέται". Με αυτά τα συνθήματα διαδήλωναν οι φοιτητές και σπουδαστές την αντίθεσή τους στη συντηρητική, αντιλαϊκή, αντιεκπαιδευτική πολιτική, που θέλει μόρφωση για λίγους και εκλεκτούς.

Πίσω από την ΚΝΕ ακολουθούσε το δεύτερο μπλοκ του ΚΚΕ, που με τη ζωντάνια και τον παλμό του πλημμύρισε την ατμόσφαιρα με τα συνθήματα και τη δυναμικότητά του.

Η δύναμη, ο μαχητικός παλμός και η ζωντάνια κορυφώθηκε όταν τα μπλοκ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ κατέληξαν στην αμερικάνικη πρεσβεία. "Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι", "Κανένας φαντάρος στη Γιουγκοσλαβία, εμείς δεν πολεμάμε για ΗΠΑ, Γερμανία", "Οχι στην "ειρήνη" των ιμπεριαλιστών, ζήτω η φιλία των λαών", "Εξω οι βάσεις και τα πυρηνικά, θέλουμε να ζούμε ειρηνικά". Με τα συνθήματα αυτά ταρακουνήθηκε όλη η Β. Σοφίας, όπου βρίσκεται η πρεσβεία του πολέμου και του ιμπεριαλισμού.