- Ηρθαν;

- Οχι ακόμα, έρχονται;

- Μάθαμε τίποτα; Πού είναι;

- Τώρα περάσανε το Σχηματάρι.

- Τι έγινε ρε, πότε θα 'ρθουν;

- Τώρα μαζεύονται τα πούλμαν στην Αχαρνών.

- Πόσοι είναι;

- Τώρα θα δούμε.

Και είδαμε. Και δεν πιστεύανε τα μάτια μας κι ας ήμασταν έτοιμοι. Κι ας ξέραμε τα νούμερα, το πόσοι θα 'ρθουν, από βραδύς. Ισως να γίναμε κι εμείς ένα με την αγωνία όλων αυτών που άρχισαν να μαζεύονται από τις 11 το πρωί στην πλατεία Βάθης κι όλο ρωτούσαν "πότε". Ισως, απλά, να είχαμε παρασυρθεί από το νούμερο των δώρων που είχε ετοιμάσει ο δήμος Βύρωνα, για να τα μοιράσει σε 500 παιδιά αγροτών κι όταν ήρθαν κι είδαμε πως ήταν πολύ περισσότερα τα παιδιά, τα χάσαμε λίγο. Το σίγουρο, τέλος πάντων, είναι πως από 'να σημείο κι ύστερα το δάκρυ στα μάτια κύλαγε φυσιολογικά. Και δεν ήταν μελό. Ηταν απλά φυσιολογικό. Γιατί κάθε που μια ομάδα 30 έως 50 αγροτών - αγροτισσών και αγροτόπαιδων έστριβε απ' τη γωνιά της Μάγερ, για να μπει στη Λιοσίων προς την πλατεία Βάθης και βρίσκονταν μπροστά σε εκατοντάδες απλωμένα χέρια και γίνονταν οι άνθρωποι ένα, το σύνθημα ένα, ο χτύπος της καρδιάς ένας, το δάκρυ-ποτάμι ένα (ναι, το δάκρυ ποτάμι!), αφύσικο θα 'ταν εμείς να στέκουμε στην άκρη και να καταγράφουμε ψυχρά τα συνθήματα στα πανό, τον αριθμό των προσερχομένων και άλλα σχετικά τινά, αναγκαία μεν για την πληρότητα του ρεπορτάζ, δε συγκροτούσαν όμως, για τη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτά τα στοιχεία το ρεπορτάζ. Το ρεπορτάζ αυτό, απαιτούσε από τον δημοσιογράφο να γράψει για ένα και μόνο δάκρυ. Κι εδώ ακριβώς βρισκόταν το αδιέξοδο. Για ποιο δάκρυ να γράψεις; Εκείνο το πρώτο των αγροτών από τη Μαραθέα που μπήκαν πρώτοι στην πλατεία; Για κείνο των τριών νιόπαντρων ζευγαριών που κάνουν μήνα του μέλιτος στα μπλόκα και ταξίδι του μέλιτος στη διαδήλωση της Αθήνας; Για κείνο το δάκρυ που 'λαμπε στα μάτια των αγροτών του Βελεστίνου και φώτιζε το μαύρο πανό τους; Για το δάκρυ των γυναικών της Ματαράγκας που 'χαν πιάσει αγκαζέ τους άντρες τους και μπήκαν με περήφανα υψωμένο το κορμί στην πλατεία; Για το όλο τσαντίλα δάκρυ των παιδιών από το ΤΕΛ Καρδίτσας; Κάπου χάσαμε το λογαριασμό. Μας έμειναν στο χαρτί μόνο τα ονόματα των χωριών κι αυτά μετά από λίγο δεν είχαν σημασία, γιατί δεν μπαίναν όλοι στην πλατεία κρατώντας πανό. Ηταν πολλοί αυτοί που απλά μπήκαν περπατώντας ήσυχα, πειθαρχημένα, κοιτώντας απέναντι τους χιλιάδες που ήδη τους περίμεναν. Κι όταν γίναν ένα μ' αυτούς άρχισαν να ρωτάνε: Είδες πού πήγε το Μακρυχώρι; Η Σέκλιζα; Ο Κοσκινάς; Κι από κοντά τ' ανέκδοτα: "Τι τα θες και τα ψάχνεις; Ετσι κι αλλιώς όλοι "φυλακές Βιοκαρπέτ" είμαστε". Και μετά τα μηνύματα: Φύλακες Τεμπών: Κρατάμε γερά! Το μπλόκο της "Βιοκαρπέτ" δηλώνει "δεν υποχωρούμε". Αλμυρός: "Παραμένουμε στα αιτήματα". Ελασσόνα: "Δεν υποχωρούμε". Επιτροπή Μακεδονίας Θράκης: "Εκεί, γενναία στα μπλόκα". Υστερα τα πράγματα "μπέρδεψαν" ακόμα περισσότερο: "Εργατιά, αγροτιά, μια φωνή και μια γροθιά" ξανά και ξανά το σύνθημα, ήταν αδύνατο να ξεχωρίσεις αν ξεκίναγε από εργάτες ή αγρότες. Σίγουρα, πάντως, απλωνόταν πάνω απ' την πλατεία και τα σκέπαζε όλα.