Η είδηση ήρθε εξ Ιταλίας: Την περασμένη Τρίτη άρχισε να λειτουργεί το τριψήφιο τηλέφωνο "117", στο οποίο οι πολίτες μπορούν - ανώνυμα - να καταγγέλλουν φορολογικές παραβάσεις συμπολιτών τους στην ιταλική φορολογική Αστυνομία. Αλλά δεν είναι η έναρξη λειτουργίας της υπηρεσίας που προκαλεί τρόμο - είναι η καταγραφείσα απήχησή της, από την πρώτη μέρα. Οι Ιταλοί πολίτες πραγματοποίησαν χιλιάδες κλήσεις στην υπηρεσία, "καρφώνοντας" ανενδοίαστα συμπολίτες τους για ό,τι - είχαν - πρόχειρο: Αποφυγή έκδοσης αποδείξεων, κάποιο αυθαιρετάκι, ένα αυτοκίνητο που δε δηλώθηκε, τη φαντεζί γούνα που αγόρασε η γειτόνισσα (συμπληρώστε ό,τι άλλο θέλετε)...

Ομως, το συγκαταβατικό ύφος των δηλώσεων του συγκεκριμένου καουμπόη με το σήμα (τα ονόματα δεν έχουν σημασία στα γουέστερν...) δε συνάδει με το πώς η υπηρεσία του κινήθηκε, αυτή την αποφράδα Τρίτη: Χίλιοι τριακόσιοι (και κάτι ψιλά) αστυνομικοί τέθηκαν επί ποδός, κι εκατοντάδες περιπολικά "σπιντάρησαν" στο κατόπι των εχόντων και κατεχόντων, φοροαποφευγόντων και φοροφυγάδων. Εσοδα, γαρ, για να προλάβει η Ιταλία την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, την περιπόθητη για τον πρωθυπουργό Πρόντι...

Αρκεί, αναλυτά μου, ο αφορισμός, "φταίνε οι διεφθαρμένοι πολιτικοί", για να ερμηνευτεί η εύκολη αποδοχή του χαφιεδισμού από χιλιάδες ανθρώπων; Οχι. Αλλά όταν ο ατομικισμός προστεθεί σ' έναν τέτοιου είδους αφορισμό, όταν η αποξένωση από το σύνολο φτάσει στο αποκορύφωμα, τότε (για να θυμηθούμε τον Μπρεχτ) "δε θα ενδιαφέρει κανέναν" το πράγμα. "Πάψε, ρε, μην τ' ακούσει κανένας κι από το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών" - με ξύπνησε ο γηραιότερος συνάδελφος...

Μπ. Γ.