Στην ιστορία θα ανατρέξω, πριν από κάθε τι, κι από κει θ' αρχίσω το άρθρο μου, για τους εξεγερμένους αγρότες της χώρας μας.

Δεν πρέπει, λοιπόν, να ξεχνάμε ότι η αθάνατη κλεφτουριά (οι Κολοκοτρωναίοι, οι Καραϊσκάκηδες, οι Ζαχαριάδες), που υπήρξε η ένοπλη πρωτοπορία της επανάστασης του 1821, ήταν δημιούργημα της ελληνικής αγροτιάς. Αυτή, πρώτα και κύρια, έχυσε το αίμα της, για τη λευτεριά της πατρίδας και του λαού μας.

Αλλά και στην περίοδο της τριπλής φασιστικής κατοχής, στο σύνολό της, σχεδόν, η φτωχή και μεσαία αγροτιά,μέσα από τις γραμμές, κύρια, του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, πλήρωσε με το άφθονο και τίμιο αίμα των παιδιών της την απελευθέρωση της πατρίδας απ' το φασιστικό ζυγό.

Ανάλογη είναι η συμβολή της αγροτιάς στους κοινωνικούς κλπ. αγώνες για τη λύση των προβλημάτων της. Θυμίζουμε το Κιλελέρ σαν το πιο χαρακτηριστικό.

Είναι χαρακτηριστική η αποφασιστικότητα των εξεγερμένων αγροτών. Είναι υποδειγματική η ενότητά τους, που, παρά τις πολύμορφες και πολύτροπες πιέσεις για τη διάσπασή τους και την εγκατάλειψη των επάλξεων του τίμιου αγώνα, μένουν ανυποχώρητοι στις θέσεις τους. Το ίδιο, όπως έμειναν οι τρακόσιοι του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες. Ο Διάκος στην Αλαμάνα, ο Κολοκοτρώνης στο Δερβενάκι. Ο Ανδρούτσος στο Χάνι της Γραβιάς. Με τους παραλληλισμούς μας αυτούς, θέλουμε να υπογραμμίσουμε τον βαθύτατα πατριωτικό χαρακτήρα της εξεγερμένης αγροτιάς.

Ναι, ο αγώνας των εξεγερμένων αγροτών είναι βαθύτατα πατριωτικός. Ξεπερνά - αντικειμενικά - τα συμφέροντα και τα πλαίσια της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς. Γιατί δεν υπερασπίζεται μόνο την ίδια την ύπαρξή της μέσα στο κοινωνικό και εθνικό σύνολο της χώρας, ενάντια στους σκοπούς των πολυεθνικών και του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, που επιδιώκουν τον αφανισμό της, για να κυριαρχήσουν ακόμη περισσότερο στον τόπο και να μετατρέψουν τους φτωχούς και τους μεσαίους αγρότες, σε κολίγους, σε παρακεντέδες, σε προλετάριους, που θα τους μαστίζει η ανεργία. Πέρα απ' αυτά, ο αγώνας τους συμβάλλει στην ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων στις πόλεις, των ΕΒΕ, της νεολαίας, των γυναικών κλπ., ενάντια στην πολιτική του ραγιαδισμού και της υποτέλειας. Γι' αυτό, άλλωστε, έχουμε και τις τόσες εκδηλώσεις αλληλεγγύης, απ' τη μεριά των φορέων τους, που σίγουρα θα συνεχιστούν...

Ο αγώνας της εξεγερμένης αγροτιάς ξεπερνά, σε σημασία, τα σύνορα της χώρας μας. Περίτρανη απόδειξη, ο χαιρετισμός της γαλλικής αγροτιάς και της Ρωσίας.

Αλλά είναι και πρώτη φορά που υπάρχει στην Ελλάδα μια κυβέρνηση (μειοψηφίας 41% περίπου), που, ενώ αυτοχαρακτηρίζεται σαν "σοσιαλιστική", σε τίποτε δε διαφέρει από μια νεοφιλελεύθερη. Μια κυβέρνηση, που λέει: "Δεν έχουμε χρήματα, τι να κάνουμε;". Χρήματα, όμως, υπάρχουν για το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο, τους μεγαλοφοροφυγάδες και, πέρα απ' αυτά κλπ., υπάρχουν τα 52 δισ. δολάρια των ΗΠΑ, που μας χρωστάνε οι Γερμανοί, αλλά δεν τα διεκδικεί η κυβέρνηση. Αλήθεια, γιατί δεν τα διεκδικούν ο Σημίτης και η κυβέρνησή του; Και γιατί επιμένουν τόσο πολύ να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι κι απ' το λαό το λάδι του; Γιατί "ντε και καλά" να λύσουν πρώτα τα μπλόκα τους οι αγρότες κι ύστερα ν' αρχίσει μαζί της ο διάλογος;

Νίκανδρος ΚΕΠΕΣΗΣ