Πριν μιλήσουμε όμως για τις πραγματικές ευθύνες που ανήκουν στον καθένα ξεχωριστά και σε όλους μαζί, προέχει η δημοσιοποίηση των πρακτικών της συνάντησης. Πρώτον, για να μάθει ο ελληνικός λαός κάτω από ποιες συνθήκες και για ποιους λόγους συνυπέγραψαν, όσοι συμφώνησαν, την απόφαση, χαράσσοντας έτσι την αδιέξοδη πορεία που ακολούθησε η εξωτερική πολιτική μέχρι σήμερα. Επιβάλλεται ακόμη η δημοσιοποίηση των πρακτικών για να μην μπορεί κανείς να κρύβεται πίσω από μισόλογα και υπεκφυγές, που σκοπό έχουν την εκ νέου συγκάλυψη των ευθυνών και τη μείωση του πολιτικού κόστους.

Τόσο η σημερινή κυβέρνηση, όσο και η προηγούμενη της Νέας Δημοκρατίας, βαφτίζοντας όλα σχεδόν τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής σε "εθνικά θέματα", περιόρισαν δραστικά τα περιθώρια των ελιγμών. Ενας συμβιβασμός στην εξωτερική πολιτική θεωρείται συνηθέστατη κατάληξη, ενώ ένας συμβιβασμός σε ένα "εθνικό θέμα" μπορεί να θεωρηθεί και απαράδεκτος. Φτάσαμε έτσι στον παραλογισμό οι απευθείας διαπραγματεύσεις με τις κυβερνήσεις, είτε της Αλβανίας είτε των Σκοπίων, να αντιμετωπίζονται, από ορισμένες πολιτικές δυνάμεις, ούτε λίγο ούτε πολύ, σαν "εθνική μειοδοσία". Τώρα, όμως, ο όποιος συμβιβασμός, εκτός από το φορτίο του "εθνικού", θα έχει και τη σφραγίδα του αμερικανικού παράγοντα ή του κοινοτικού πειθαναγκασμού. Αυτή είναι ίσως και η χειρότερη εξέλιξη. Χειρισμοί, που κατά το παρελθόν θα οδηγούσαν σε εκτόνωση και πιθανόν σε λύση, τώρα υπονομεύονται από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Ο,τι θα προκύπτει από μια τέτοια διαδικασία θα υπόκειται μονίμως στη θέληση των τριτεγγυητών.