Σύμφωνα με αυτή την εξαγγελία τα παιδιά των εργαζόμενων γονέων αρχικά του δημοτικού, αλλά υποτίθεται στη συνέχεια και των γυμνασίων - λυκείων, θα μπορούν να απασχολούνται δημιουργικά στο σχολείο μέχρι τις 5 το απόγευμα. Σε αυτό το διάστημα τα παιδιά θα τρώνε με φαφι, που θα φέρνουν από το σπίτι τους, θα αναπαύονται, θα ασχολούνται με αθλοπαιδιές, προετοιμασία των μαθημάτων της επόμενης μέρας, ενισχυτική διδασκαλία και διάφορες άλλες δημιουργικές δραστηριότητες. Το πρόγραμμα αυτό θα αρχίσει πειραματικά σε 350 σχολεία τον Γενάρη του 1995 με υποτιθέμενο σκοπό να επεκταθεί και σε άλλα δημοτικά σχολεία από τον Σεπτέμβρη και στη συνέχεια στη μέση εκπαίδευση.

Οι ανυποψίαστοι εργαζόμενοι γονείς για λίγο θα αισθάνθηκαν μεγάλη ανακούφιση, ελπίζοντας ότι ένα πρόβλημά τους, ένα καθημερινό άγχος όπως αυτό της φύλαξης και δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών τους, σύντομα θα έβρισκε τη λύση του.

Σχετικά με αυτήν καθεαυτήν την εξαγγελία έχουμε να παρατηρήσουμε τα παρακάτω:

- Δε χρειαζόταν καμία εξαγγελία όπως αυτή που προβλήθηκε σαν πρωτότυπο μέτρο, μπορούσε πολύ απλά να επαναλειτουργήσουν τα προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης μαθητών - παιδιών εργαζομένων γονέων, τα οποία λειτουργούσαν την περασμένη δεκαετία και τα οποία όμως σταμάτησαν γιατί το υπουργείο Παιδείας έκοψε τις αναγκαίες πιστώσεις.

- Προς τι η δοκιμαστική εφαρμογή; Μήπως η ανάγκη της δημιουργικής απασχόλησης δεν είναι απολύτως διαπιστωμένη;

- Πού θα βρεθούν τα αναγκαία κονδύλια για το πρόγραμμα που, υποτίθεται, θα διευρυνθεί από την αρχή της επόμενης σχολικής χρονιάς, αφού κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τον προϋπολογισμό του 1995; Μόνο για τη λεγόμενη δοκιμαστική εφαρμογή το πρόγραμμα θα χρειαστεί σχεδόν ένα δισεκατομμύριο, το οποίο, βεβαίως, μπορεί σχετικά εύκολα να εξασφαλιστεί μέσα από τον προϋπολογισμού των 760 περίπου δισεκατομμυρίων του υπουργείου Παιδείας. Η γενίκευση, όμως, απαιτεί πολλαπλάσια ποσά, τα οποία στο βαθμό που δεν έχουν συγκεκριμένα προϋπολογιστεί αποκαλύπτουν το δημαγωγικό χαρακτήρα της εξαγγελίας.

Στον προϋπολογισμό του 1995 τα ποσά για την παιδεία "φτάνουν" στο 6,78% και είναι λιγότερο από το μισό του περίφημου "15% για την παιδεία" που ήταν βασικό αίτημα - σύνθημα τη δεκαετία του 1960.

Ακριβώς γι' αυτό κάθε χρόνο διογκώνονται οι λεγόμενες ιδιωτικές δαπάνες για την παιδεία. Χωρίς να υπάρχουν υπεύθυνα στοιχεία πιστεύω ότι τα έξοδα των γονέων - και δεν αναφέρομαι στα έξοδα για τα διάφορα κολέγια - αποτελούν ποσό ίσο με τα κρατικά έξοδα για την παιδεία.

Τελευταία, καλλιεργείται συστηματικά η αντίληψη ότι τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων πρέπει να καλύπτονται από τους γονείς. Την αντίληψη αυτή την προβάλλουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο δημοτικά στελέχη των αστικών κομμάτων ακριβώς για να δικαιολογήσουν την περικοπή των δαπανών για τη λειτουργία των σχολείων, αλλά ακόμα και από ένα μεγάλο αριθμών γονέων, οι οποίοι μάλιστα δραστηριοποιούνται και σε ένα βαθμό και στους συλλόγους γονέων. Οι γονείς αυτοί ξεκινούν από τη διάθεση προσφοράς προς τα παιδιά με ένα συλλογικό τρόπο, γεγονός σίγουρα θετικό και ταυτόχρονα όμως είτε από αδυναμία είτε από λάθος συνείδησης αποδέχονται τη μετακίνηση στους γονείς των δαπανών, που το κράτος έπρεπε να καλύπτει για να λειτουργούν σωστά τα σχολεία.

Οι φιλόπτωχοι και κάθε λογής "φιλοτάδε" σύλλογοι δεν είναι κακό να υπάρχουν και πολλές φορές παράγουν θετικό έργο, όμως οι σύλλογοι γονέων δεν πρέπει να μετατραπούν σε εισπρακτικούς μηχανισμούς, αλλά να οργανώσουν την αντίσταση των γονέων ενάντια στις περικοπές για την εκπαίδευση.

Πρέπει να είναι όργανα διεκδίκησης και κινητοποίησης στο πλατύ μέτωπο παιδείας, που χρειάζεται να οικοδομηθεί.

Λεωνίδας ΡΙΤΖΑΚΗΣ

Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων 4ου δημοτικού σχολείου Κοντόπευκου Αγίας Παρασκευής