Πολύ κουβέντα γίνεται πάλι τον καιρό αυτό, για το ωράριο απασχόλησης των εργαζόμενων. Αρκετοί αναλυτές και σχολιογράφοι παρουσιάζουν τις σχετικές εξελίξεις στη Γαλλία και την Ιταλία, ως μια πρώτη, ουσιαστική προσπάθεια αντιμετώπισης και άμβλυνσης του τεράστιου προβλήματος της ανεργίας στις χώρες αυτές, αλλά και στις χώρες - μέλη της ΕΕ γενικότερα, εάν και εφόσον το μέτρο της μείωσης του ωραρίου γενικευτεί.

Η αλήθεια, όμως, είναι αρκετά διαφορετική και αυτό αποδείχνεται και από την πορεία της απασχόλησης στις χώρες - μέλη της ΕΕ, τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και από τις ίδιες τις εκτιμήσεις και τα λεγόμενα των ιθυνόντων των Βρυξελλών. Οι τελευταίοι, εντάσσοντας τη "μείωση του ωραρίου", στη γενικότερη πολιτική των προωθούμενων σήμερα αντιδραστικών αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις ("ευλυγισία", μερική απασχόληση και υποαπασχόληση, συνολική διευθέτηση κλπ), ουσιαστικά αφαιρούν την οποιαδήποτε θετική και προς όφελος των εργαζόμενων συνέπεια του μέτρου, ενώ, αντίθετα, αυξάνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Το γεγονός αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως η εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό της κίνημα πρέπει να εγκαταλείψει το υπερώριμο αίτημα - δικαίωμα, για μείωση του ωραρίου απασχόλησης, ενώ συνεχίζει να παλεύει για ουσιαστικές αυξήσεις σε μεροκάματα και μισθούς. Γίνεται φανερό, όμως, πως έχει ιδιαίτερη σημασία τόσο η διατύπωση του αιτήματος (πχ πέντε μέρες δουλιά, με 7 ώρες τη μέρα), όσο και η ένταξη του συγκεκριμένου αιτήματος στο γενικότερο πλαίσιο της αποφασιστικής αντιπαράθεσης στις αντεργατικές πολιτικές της ΕΕ και των κυβερνήσεων.