"Νικήσατε, αλλά παίξαμε, σχεδόν ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο, με 8 μόνο ποδοσφαιριστές", μου είπε φίλος, μετά τη λήξη του πρόσφατου ποδοσφαιρικού ντέρμπι, μη μπορώντας να κρύψει την απογοήτευσή του κι αναζητώντας άλλοθι για την ήττα της ομάδας του. Νικητής ο υπογράφων, αλλά, δυστυχώς, δεν μπορώ να πω πως χάρηκα αυτή την επιτυχία. Και δεν είναι μόνον η θέα της φλόγας που έκαιγε το στάδιο, τα καρεκλοβολήματα οπαδών κι Αστυνομίας και το γεγονός ότι ο αντίπαλος έπαιζε με λιγότερους παίκτες, που μου στερούν τη χαρά της νίκης. Είναι, προπάντων, η οδυνηρή συνειδητοποίηση ότι, σήμερα πλέον, δεν μπορούμε ως φίλαθλοι, αλλά και ως οπαδοί, να δούμε και να χαρούμε το θέαμα που προσφέρει ένα άθλημα σαν το ποδόσφαιρο. Μας στερούν τη δυνατότητα να συμμετάσχουμε - έστω κι από την κερκίδα ή ακόμα και την τηλεοπτική οθόνη - σε μια ανθρώπινη δραστηριότητα, που θα μπορούσε να ευφραίνει τις αισθήσεις, να συνεγείρει τα συναισθήματα, να καλλιεργεί την άμιλλα, να προσφέρει την ικανοποίηση της υπεροχής και τη χαρά της νίκης. Μας στερούν, δηλαδή, ένα ακόμα πολιτιστικό αγαθό που δικαιούμαστε και έχουμε ανάγκη.

Ας πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις συλλογικές προτιμήσεις, άλογους συναισθηματισμούς και ουτοπικές ονειρώξεις: Οσο αλήθεια είναι ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί - ως εκ της φύσεως και της ιστορίας του - το πλέον λαϊκό άθλημα, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι, εδώ και χρόνια, έχει περιέλθει στα χέρια ισχυρών του χρήματος, του πυρήνα, μάλιστα, της οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας μας. Οι δύο μεγαλύτερες και ιστορικότερες ομάδες - καλύτερα, Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες (ΠΑΕ) - ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, ανήκουν στους Σ. Κόκκαλη και Γ. Βαρδινογιάννη, αντίστοιχα. Μια άλλη μεγάλη, η ΑΕΚ, ανήκει σε ξένη πολυεθνική εταιρία. Πολλές μικρότερες ΠΑΕ χαρακτηρίζονται - και πολλές φορές λειτουργούν - σαν "δορυφόροι" των μεγάλων.

Και γεννάται το ερώτημα: Τι δουλιά έχουν οι "μεγαλοκαρχαρίες" του χρήματος ν' ασχολούνται μ' ένα λαϊκό άθλημα; Μα, ακριβώς, αυτή είναι η "δουλιά" τους. Ελέγχοντας τη "βάση" - την οικονομία της χώρας - θέλουν να ελέγχουν και το "εποικοδόμημα". Να ελέγχουν, δηλαδή, το συναίσθημα, τις συνειδήσεις των λαϊκών μαζών, ιδιαίτερα των νέων, ώστε να τους στρέφουν σε δραστηριότητες που όχι μόνο δεν απειλούν την οικονομική εξουσία τους, αλλά αντιθέτως τη στηρίζουν. Ποιοι είναι οι πιο πρόσφοροι τομείς παρέμβασής τους για να πετύχουν αυτόν το στόχο; Τα ΜΜΕ - κι αυτά σ' αυτούς ανήκουν - για να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη υπέρ των συμφερόντων τους και ο αθλητισμός για να συγκρατούν τους νέους εγκλωβίζοντάς τους σε ανέξοδες συλλογικές και προσωπικές αντιπαραθέσεις - μη επιτρέποντας την "επανάσταση" κατά της εξουσίας τους. (Είναι, άραγε, τυχαίο ότι στις επιχειρήσεις του Βαρδινογιάννη, ποτέ σχεδόν δεν έγινε απεργία;). Και, βεβαίως, μέσω των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων τους στον αθλητισμό αποκομίζουν κέρδη, είτε από τις διαφημίσεις, είτε από κρατικές επιχορηγήσεις μέσω του "τζόγου" του ΠΡΟΠΟ κλπ., ενώ τα χρέη των ΠΑΕ, συνεχώς "ρυθμίζονται" με κυβερνητικές αποφάσεις.

Υπάρχει διέξοδος από τη σημερινή κατάσταση που βιώνει το ποδόσφαιρο; Μόνο αν το άθλημα ξεφύγει από τα "νύχια" αυτών των αρπακτικών του μεγάλου κεφαλαίου, θα μπορέσουμε, οι φίλαθλοι, να χαρούμε τις "ντρίπλες" του Καραπιάλη, τα σουτ του Βαζέχα, τις διεισδύσεις του Νικολαϊδη...