Οι υποτελείς στα αφεντικά της "νέας τάξης", με πρώτο τον υπουργό Εξωτερικών, αμέσως μετά την αντίδραση του ΚΚΕ και την παρέμβαση του προέδρου της Βουλής, έσπευσαν να υψώσουν προστατευτικά τείχη γύρω από τον εκλεκτό υπάλληλο της αμερικανικής διπλωματίας. Αυτό όμως που τους ανησυχεί δεν είναι μόνο ή κυρίως η τύχη του "νεοτεριστή" διπλωμάτη, όσο ο υπαρκτός κίνδυνος να φουντώσει ξανά ένα αντιαμερικανικό πνεύμα και ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Αυτός είναι ο εφιάλτης τους, ακριβώς γιατί έχουν πικρή εμπειρία. Είναι άλλωστε αυτονόητο ότι αν υπήρχε ένα ρωμαλέο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, κανένας Μπερνς δε θα τολμούσε π. χ. να σκεφτεί να περιοδεύει ως πρωθυπουργός σε όλη τη χώρα.

Ομως, ο αντιαμερικανισμός, με την έννοια της αντίστασης στην ιμπεριαλιστική δράση των ΗΠΑ όχι μόνο στην περιοχή αλλά και σε ολόκληρη την υφήλιο, είναι επιτακτικά αναγκαίο να απλωθεί και να δυναμώσει. Δεν πρόκειται για κάτι "αναχρονιστικό" και "ξεπερασμένο", όπως επιχειρούν να πείσουν "έγκυροι" κονδυλοφόροι, αλλά για βασική προϋπόθεση, προκειμένου ο λαός μας, αλλά και οι άλλοι λαοί της περιοχής να μη γίνουν "αναλώσιμο υλικό" στα αμερικανικά συμφέροντα.

ΥΓ. Φυσικά, έχουν δίκιο όσοι λένε, εκ των υστέρων, ότι ο Α. Παπανδρέου και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πρόσφεραν μεγάλες υπηρεσίες στον ευνουχισμό του αντιαμερικανισμού στη χώρα μας. Μόνο που και τότε στο πλευρό του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ "αγωνίζονταν"...