Ενας από τους στόχους αυτής της επίθεσης είναι οι δημόσιες επιχειρήσεις και είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η "Ολυμπιακή Αεροπορία",μια στρατηγικής σημασίας επιχείρηση για τη χώρα. Αφού για χρόνια χρησιμοποιήθηκε το ρουσφέτι στην ΟΑ σαν μέσο πολιτικής ομηρίας χιλιάδων εργαζομένων, αφού χρησιμοποιήθηκε σαν χώρος βολέματος και κερδοσκοπίας "ημετέρων", αφού χρησιμοποιήθηκε, μέσω των προμηθειών και της γενικότερης πολιτικής, για την ενίσχυση του κεφαλαίου, σήμερα επιστρατεύεται η "εξυγίανση" του εθνικού αερομεταφορέα για να παραδοθεί στον "ιδιώτη" και να ανατραπούν τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων.

Χρόνια τώρα άρχισε συστηματικά και μεθοδικά να ξεδιπλώνεται μια εκστρατεία κατασυκοφάντησης των εργαζομένων και προβολής των δήθεν "προνομίων" τους, με στόχο να διαμορφωθεί στο λαό μια πεποίθηση "συνευθύνης των εργαζομένων" για την άσχημη κατάσταση στην επιχείρηση, έτσι ώστε τα όποια μέτρα "εξυγίανσης" να έχουν έρεισμα στην κοινή γνώμη.

Μ' αυτή τη μεθόδευση είχαμε το 1994 - 1997 το "πρόγραμμα εξυγίανσης της ΟΑ" που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η πρώτη "έφοδος" ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα και η "συνεισφορά" 120 δισ. δραχμών από τη μεριά των εργαζομένων και ακολούθησε το πρόσφατο νομοσχέδιο για τη δεύτερη "εξυγίανση" της εταιρίας και η γνωστή αντίδραση των εργαζομένων.

* * *

Στο νόμο δεν αναφέρεται ούτε ένα - κυριολεκτικά ούτε ένα - μέτρο για την ανάπτυξη και εξυγίανση της εταιρίας έστω και σαν πρόσχημα. Από την επομένη της ψήφισης του νόμου, ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του, ακόμα και οι ίδιοι οι κυβερνητικοί εμπνευστές του, δηλώνουν ότι "δεν πιστεύουν πως θα φέρει αποτελέσματα", δηλώνουν απαισιόδοξοι για την εξυγίανση της ΟΑ. Τότε γιατί τόση φασαρία, γιατί τόσο κόστος για την κυβέρνηση, γιατί τόση επιμονή, γιατί τόσες εσωκομματικές "τριβές";

Υπάρχουν απαντήσεις. Πρώτον,γιατί η κυβέρνηση ήθελε ένα "πιλότο" για την αντιμετώπιση και των άλλων ΔΕΚΟ. Δεύτερον,γιατί ήθελε να δώσει στην Ευρωπαϊκή Ενωση δείγμα... γραφής για την πορεία της χώρας στην ΟΝΕ. Τρίτον,γιατί ήθελε να "προειδοποιήσει" τους εργαζόμενους και το κίνημα ότι δεν "κάνει πίσω". Πάνω απ' όλα όμως θέλει να διαβεβαιώσει το μεγάλο κεφάλαιο ότι η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων θα προχωρήσει με ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, με ελάχιστο "εργασιακό κόστος", με το συνδικαλιστικό κίνημα, αν όχι υποστηρικτή της πολιτικής της, τουλάχιστον παροπλισμένο θεατή και υπάκουο "συνομιλητή".

Και δυστυχώς, σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή της αναμέτρησης, βρέθηκαν "συνδικαλιστές" της ΠΑΣΚΕ που έβαλαν την υπογραφή τους σ' αυτόν τον κατάπτυστο νόμο, έδωσαν στην κυβέρνηση το άλλοθι της "συναίνεσης του συνδικαλιστικού κινήματος". Τη βοήθησαν να ξεγελάσει την ελληνική Βουλή και να εμφανιστούν οι εσωκομματικές "διαβουλεύσεις" και "ισορροπίες" ως "διάλογος με τους εργαζόμενους". Ταυτόχρονα, παρουσίασαν την υπογραφή τους ως "πίεση" προς την κυβέρνηση για "υποχωρήσεις" και "βελτιώσεις", καλλιεργώντας από τη μια στους εργαζόμενους τη λογική του "μικρότερου κακού" και δίνοντας από την άλλη την ευκαιρία σε "διαφωνούντες" βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν το νόμο.

Η στάση τους αυτή δεν ήταν μια προσωπική επιλογή κομματικού πατριωτισμού, αλλά μια συλλογική πολιτική επιλογή της ΠΑΣΚΕ, που, αγνοώντας αποφάσεις Διοικητικών Συμβουλίων και Συνεδρίων της Ομοσπονδίας, αγνοώντας τα "συντεταγμένα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος", όπως αρέσκονται να λένε, έδωσε με ανάγλυφο τρόπο την ουσία των "δύο γραμμών" μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, της ταξικής γραμμής και της γραμμής της συναίνεσης και της υποταγής.

Οι εργαζόμενοι αντιστάθηκαν, πάλεψαν, αντέδρασαν, αγωνίστηκαν. Είναι πολύτιμα και σημαντικά τα πολιτικά συμπεράσματα αυτού του αγώνα, ανεξάρτητα από τα όποια αποτελέσματά του, υπήρξαν ελπιδοφόρα "σημάδια".

- Καταρρίφτηκαν έντεχνα καλλιεργημένες επί χρόνια απόψεις ότι "ο κόσμος δεν τραβά".

- Αναπτύχθηκαν αγωνιστικές πρωτοβουλίες από τα κάτω, που ξεπέρασαν και απέρριψαν "ηγεσίες".

- Εδραιώθηκε μια σημαντική ενότητα στη βάση και πάνω στα προβλήματα, που "ξεμπλόκαρε" ένα σημαντικό αριθμό εργαζομένων από τη λογική των συσχετισμών στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος.

- Υπήρξαν σημαντικές διαφοροποιήσεις, ακόμα και σε στελέχη της ΠΑΣΚΕ, αλλά και της ΔΑΚΕ, από τις επίσημες θέσεις των ηγεσιών τους.

- Κατανοήθηκε καλύτερα η ανάγκη της υπεράσπισης του δημοσίου και κοινωνικού χαρακτήρα της ΟΑ, αλλά και ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

- Ενισχύθηκε η εμπιστοσύνη των εργαζομένων στις δικές τους δυνάμεις, εδραιώθηκε η πεποίθηση ότι εξυγίανση με μέτρα εναντίον της δεν μπορεί να υπάρξει.

- Τέλος, υπήρξε μια σημαντική συσπείρωση των εργαζομένων γύρω από τις συνεπείς, προοδευτικές, ταξικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, μια ιδιόμορφη αλλαγή συσχετισμών στη βάση και στην πράξη.

* * *

Είναι αυτό "ένα κρατούμενο", που όχι μόνο δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ευκαιριακά και στενόκαρδα, αλλά αντίθετα πρέπει να ενισχυθεί, να απλωθεί, να μονιμοποιηθεί, να το βοηθήσουμε να πάρει χαρακτηριστικά κοινωνικού κινήματος και ευθύνες ως όργανο λαϊκής πάλης ενάντια σ' αυτή την πολιτική. Γίνεται σήμερα πιο φανερό πως από τη μια οι επιθέσεις θα οξύνονται και θα γενικεύονται, όμως, ταυτόχρονα θα πολλαπλασιάζονται και οι δυνατότητες απόκρουσής τους. Δεν έχουμε σε εξέλιξη μια "συνηθισμένη" ταξική επίθεση, έναν ρεβανσισμό και μια "έξαρση" της ασυδοσίας του κεφαλαίου. Πρόκειται για την υλοποίηση στρατηγικών επιδιώξεων της άρχουσας τάξης με μακροπρόθεσμη στόχευση.

Επόμενα, όλη αυτή η επίθεση δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζεται με όρους "παλλαϊκού κινήματος", με πολιτική και τακτική λαϊκής συστράτευσης και πλατιών κοινωνικών συμμαχιών, όπου το "επίκαιρο" θα μπολιάζει με πολιτικά αιτήματα τους λαϊκούς αγώνες. Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν είναι μια εύκολη υπόθεση και βάζει σε δοκιμασία τις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας. Είναι όμως ο μόνος δρόμος στις σημερινές συνθήκες.

* Ο Σωκράτης Ματζουράνης είναι μέλος του ΔΣ της ΟΣΠΑ