- "Η πρώτη και κυριότερη ανάγκη για να αποδεσμευτεί η εργατική τάξη από την καπιταλιστική σκλαβιά είναι η ψήφιση νόμου, με τον οποίο οι 8 ώρες θα είναι το κανονικό ωράριο εργασίας",έγραψαν στο ψήφισμά τους οι αντιπρόσωποι στο Εργατικό Συνέδριο της Βαλτιμόρης το 1886 και ενώ ο αγώνας για το 8ωρο γενικεύεται, με τρόπο που έντρομοι οι καπιταλιστές της εποχής και ο Τύπος τους να μιλάνε για την "τρέλα του 8ωρου".

- Η 1η του Μάη του 1886 βάφεται κόκκινη από το αίμα των εργατών του Σικάγου, που έμελλε να γίνουν οι πρωτοπόροι στη διεκδίκηση και κατάκτηση από την παγκόσμια εργατική τάξη ενός δικαιώματος πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ολόκληρο το εργασιακό οικοδόμημα του αιώνα μας και το οποίο σήμερα βάλλεται με τον πλέον βάρβαρο τρόπο.

- "Συνελθόντες σήμερον την 1η Μάη, αποφασίζομεν και ψηφίζομεν:

α.Την Κυριακήν να κλείνονται όλα τα καταστήματα καθ' όλην την ημέραν και οι εργάται να αναπαύονται.

β.Οι εργάται να εργάζονται επί 8 ώρας την ημέραν και να απαγορευθεί η εργασία στους ανηλίκους...".

- Το 1919 ψηφίζεται στην Ουάσιγκτον η Πρώτη Διεθνής Σύμβαση Εργασίας από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας και ορίζει ότι περιορίζονται οι ώρες εργασίας στη βιομηχανία σε 8 ώρες την ημέρα και σε 48 τη βδομάδα.

- Το 1920 κυρώνεται από τη χώρα μας η πιο πάνω ΔΣΕ με τον ν.2269/20, ο οποίος αναφέρει: "Γενικώς το νόμιμο ωράριο των μισθωτών είναι οκτώ (8) ώρες ημερησίας εργασίας και σαράντα οκτώ (48) εβδομαδιαίας εργασίας".

- Το 1932 με το ΠΔ 8 - 13/4/32 ορίζεται το ωράριο εργασίας του υπαλληλικού προσωπικού των Ανωνύμων Εταιριών, των τραπεζών και των γραφείων γενικώς σε 8 ώρες ημερησίως.

- Αμέσως μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο καθιερώνεται η εργασία των 40 ωρών για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο.

Από τότε μέχρι σήμερα δόθηκαν μεγάλοι και συνεχείς αγώνες και σημειώθηκαν πάμπολλα πισωγυρίσματα στην εφαρμογή των όσων υποχρεώθηκε να εγγράψει η εργατική νομοθεσία σχετικά με τις ώρες εργασίας κάτω από το βάρος των εκάστοτε συσχετισμών. Ξεχωρίζουν οι αγώνες των εμποροϋπαλλήλων,ακόμα και μέσα στην περίοδο της χούντας, οπότε έγιναν και οι πρώτες απόπειρες για την αποδέσμευση των ωρών λειτουργίας των καταστημάτων από τις ώρες εργασίας του προσωπικού. Οι αγώνες των οικοδόμων και των εργατών της Ζώνης για το 7ωρο. Οι αγώνες των τραπεζοϋπαλλήλων κλπ.

Σήμερα το γενικό συμβατικό ωράριο, δηλαδή το ωράριο που προκύπτει από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, από διαιτητικές αποφάσεις και κανονισμούς εργασίας, είναι 40 ώρες τη βδομάδα. Το νόμιμο ωράριο ορίζεται σε 48 ώρες τη βδομάδα και 42 για ορισμένες κατηγορίες. Οι επιπλέον ώρες από τις 40, έως τις 48 ή τις 42, χαρακτηρίζονται υπερεργασία και αμείβονται με προσαύξηση 25%. Για την υπερεργασία δε χρειάζεται ο εργοδότης να έχει άδεια από το υπουργείο Εργασίας. Από κει και πέρα (από τις 48 ή τις 42 ώρες) αρχίζει η υπερωριακή απασχόληση, για την οποία απαιτείται άδεια από το υπουργείο και η οποία αμείβεται προσαυξημένα και κλιμακωτά ανάλογα με τον αριθμό των υπερωριών.

Με την ψήφιση, ωστόσο, του πολυνόμου 1892/90 της ΝΔ δίνεται το πρώτο χτύπημα στο 8ωρο, με την εμφάνιση της πρώτης... έκδοσης της λεγόμενης "συνολικής διευθέτησης του χρόνου εργασίας".Σύμφωνα με το άρθρο 41 του προαναφερθέντος νόμου ορίζεται ότι: "Με επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις ή συμφωνίες εργοδότη και του συμβουλίου των εργαζομένων, επιτρέπεται να καθορίζεται για διάστημα έως τρεις μήνες αυξημένος αριθμός ωρών εργασίας έως 9 ώρες την ημέρα και έως 48 την εβδομάδα και μειωμένος αριθμός ωρών εργασίας κατά το επόμενο αντίστοιχο διάστημα. Ο μέσος όρος των ωρών εργασίας για το συνολικό διάστημα, το οποίο δεν μπορεί να υπερβαίνει τους 6 μήνες, θα είναι 40 την εβδομάδα, η δε αμοιβή για όλο το διάστημα δεν αυξομειώνεται, αλλά θα είναι αντίστοιχη αμοιβή για εργασία 8 ωρών την ημέρα και 40 την εβδομάδα".

Το χτύπημα αυτό επιχειρεί τώρα να κάνει ολοκληρωτικό η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, βγάζοντας από τη μέση τους όποιους περιορισμούς και διαλύοντας κυριολεκτικά το οχτάωρο, την πλήρη απασχόληση και μαζί μ' αυτό το σύνολο των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων που στηρίχτηκαν πάνω στο θεμέλιο λίθο του ΟΧΤΑΩΡΟΥ.

Μ. Ε.